Wednesday, December 21, 2016

Արևմուտք

«Կարոտե՞լ էիր Լոնդոնը», հարցնում էին երկու շաբաթ առաջ, երբ հետ եկա: Իմ «չէ»-ն կարծես անակնկալ էր: Բայց կարոտում են, երբ բացական ներկա ա, երբ «չկա»-ն ցավեցնում ա, երբ անցյալը քո ներկան ա: Լոնդոնը փակված էջ ա, որն ինձ սարքել ա էնպիսին, ինչպիսին եմ հիմա: Լոնդոնն իմ մեջ կարծրացրել ա արևմուտքը, որի գոյությունը միայն կռահում էի, երբ ինձ հուզում էր Սպիտակ առաջնորդը ու ոչ Պապ թագավորը...

Հաճախ եմ փորձում հասկանալ ինչու, ու միակ պատասխանը, որ մինչև հիմա գտել եմ  մի տեսակ ինտելեկտուալ, հավասարակշռված, աշխատանք պահանջող ազնվականությունն ա՝ արևմուքում մարդու իդեալը մտածողն ա ազնիվն ա: Թեկուզ հերոսն էսօր հարգված կատեգորիա չի, բայց ինձ դուր ա գալիս: Չնայած միայն ընթացքը. հերոսացումից հետո սովորաբար դադարում են դուրս գալ:-))))))))))


Wednesday, November 23, 2016

Ծլնգիկ

Էս մի քանի օրն աչքովս նոր տերմին ընկավ: Սոցիոլոգիայի նորագույն գոհարներից՝ 
Precarity is a precarious existence, lacking in predictability, job security, material or psychological welfare.

Բայց ինչի՞ հիշեցի: Որովհետև հենց նոր զանգ ստացա: Անծանոթ համար էր։ Լարվեցի: Ու հետո հասկացա, թե ինչքան են էս նոր հեռախոսները մեր հաղորդակցությունը կառավարում: Առաջ էս պռիքերիթին հենց հաղորդակցության մեջ էր, իսկ աշխատանքը կանխատեսելի էր, ֆիզիկական ու հոգեկան բարեկեցությունը ևս: 

Տեսնես դրանի՞ց ա, որ հաղորդակցությունն ավելի ... քաղաքակիրթ էր ու անկեղծ: Չգիտեմ, ճիշտ բառ ընտրեցի, թե չէ, բայց տարիներ առաջ «լարով հեռախոսի» աղմուկից հետո հնչող ձայնը թեև անակնկալ էր, այն կարող էր լինել սպասված, հաճելի, տհաճ, այս զգացողությունների բոլոր հնարավոր ու անհնարին վարիացիաներով: Ու դու մի քանի վայրկյանում պետք է կարողանայիր կառավարել զգացմունքներդ ու արձագանքել: Հիմա լիքը ժամանակ ունես կառավարելու դրանք, որովհետև կարող ես ուղղակի չպատասխանել զանգին... Զանգողի անունը տեսնելով՝ սկզբնական կուսական զգացմունքը պարպվում ա անվան վրա ու պատասխանում ես՝ արդեն անկեղծության պատառիկներով ա երանգավորված: Ժամանակը կառավարելով՝ կառավարում ես անկեղծությունը, անակնկալը: 

Monday, November 21, 2016

Սիրելու մասին

Ուրբաթ իրիկուն գնացինք Կիրովականի մասին կինո նայելու: Վավերագրական իհարկե: Սիրողական իհարկե: Ու շատ ուրախ եմ, որ սիրողական, որովհետև պրոֆեսիոնալներն էնքան են տարվում տեխնիկական հնարավորությունների անսահման հնարավորություններով, որ հաճախ արտակարգ, բայց անշունչ բաներ են սկսում թողարկել. հա՛, սիրուն, հա՛, օգտակար, բայց անպատմություն, ինչպես գործարանի արտադրանքը: 

«Ներգրավելով Վանաձորը» հեչ տենց չէր: Սևադայի առաջին խոսքերից զգացի, որ սիրում ա: Հիմա բոլորը սահմանում են էս անսահմանելին, բայց դա հասկանալու մի ձև կա միայն՝ շաաատ հայել, որ էդ շատության մեջից թացն ու չորն իրար կապող պորտալարն ինքնըստինքյան  գցեն ու բաժանվեն, ու տեսնի մարդը, որ սիրելը լույս ա: 

Սիրելով բզբզացել էին: Կիրովականին անծանոթ մարդիկ սիրելով մտել են իմ սիրելի քաղաքն ու հայել: Ժանգոտած երկաթն ու բետոնը, թափված քարերն ու սովետական մոտիվացիոն պաստառները: Սիրելով խոսել են ահել ու ջահելի հետ ու փորձել հասկանալ, թե ոնց ա երկաթ-բետոնից ծնվել ռոք երաժշտություն, ու ոնց ա, որ չնայած շնչող երկաթ-բետոնից շունչը արդեն մի քսան տարի ա, ինչ փախել ա, երաժշտությունը դեռ շարունակվում ա ծնվել: Ու քանի որ սիրելով են էդ հայելին բռնել իմ սիրելի քաղաքի դիմաց, ես վերասիրահարվեցի: Սիրածին դժվար ա սիրահարվել, իսկ Սևադայենք կարողացան ինձ սիրահարեցնել իմ քաղաքին: Հա, կարող ա աշխարհի ամենասիրուն հայելին չէր, կարող ա նորաթուխ վարպետի ձեռքի շինածն էր, բայց էնքան սիրով էր սարքած, որ դեռ ուզում եմ նայել ու էլի կնայեմ, հենց դրացին էստեղ՝ http://urbanlabam.blogspot.am/2016/10/2-tangible-meeting-intangible-part-2.html

Ու նաև զարմացա: Զարմացա, թե մի բուռ քաղաքում մեծացող երկու երեխեն ինչքան տարբեր են ընկալել իրենց թիզուկես քաղաքը: Մհերը հիշում էր դեղին ծուխը, շնչահեղձ անող, արդյունաբերական մոնստրիկին կանաչ գեղեցկուհու կրծքին փռված, իսկ հիշում եմ մարդկանց հոսքերը դեպի գործարաններ, որտեղ իրենք աշխատում էին, ինչպես իրենցից առաջ գյուղացին է աշխատել հողի հետ: Եթե գործարանը  Մհերի արվեստագետ ընտանիքի համար ինտելեկտուալ-էմոցիոնալ-հոգևոր վարժանքի առարկա էր, իմ շրջապատի համար կյանք էր՝ ես հիշում եմ, մեր հարևան բանվորներն ինչ կրքով էին խոսում ցենտրաֆուգի ու չգիտեմ ինչի մասին, «զավոդի» գծի ու մի վինտիկի փոփոխությունից պլանի գերակատարման մասին... Իրենք սիրում էին արդյունաբերական մոնստրիկին ու դրանից նա արքայազն էր...

Monday, September 26, 2016

Մեծանալու մասին

Տղամարդիկ չգիտեմ ոնց, բայց կանայքս երևի մեկ էլ զգում ենք, որ մեծացել ենք: Մեծանալու ներկա շարունակական կամ այլ կերպ «պրոգերսիվ» կոչվող (ով ոնց նախընտրի) բայաձևի, այսինքն ներկա ընթացքի մասին չենք խոսում: Երևի չենք մտածում, է՞դ պատճառով: Չգիտեմ, բայց անցումը մի տեսակ բաց ենք թողնում ու մեր կյանքի ինչ-որ մի կետում մեկ էլ տեսնում ենք, որ մեծ ենք: 

Միգուցե ինչ-որ ազդանշաններ լինում են, ասենք մեր սիրելի անունների պոչից ոչ սիրելի, անգամ հիչկոկյան սարսափազդու ծյոծաների մեկընդմեջ հայտնվելը:-) Չափսերի «անհասկանալի» երկրաչափական պրոգրեսիաները: Մարմնի սովորույթների անսովոր շեղումները: Լիրիկական զեղումների անհասկանալի հաճախականությունը: Բայց դրանք ազդանշաններ են, որոնցից մի պահ անակնկալի ենք գալիս, բայց երիստասարդական հիմնարար սովորույթների օրինաչափության թափը դեռ էնքան ա հերիքում, որ չենք վռվում. շարունակում ենք 25-ի նման:-) 

Մինչև մի օր պատահաբար նկատում ես, որ «տարեց» տղամարդկանց հայացքն իրականում տարեց տղամարդկանց հայացք չի, այլ քո տարեկցի:-)))) Որ կողքդ նստող երկար մազերով, աշխարհից նեղացած, սիրուն-բանաստեղծ աչքերով տղային մամայի պես ուզում ես էս աշխարհում հարմարավետ տեղավորել ու մակերեսին պահել, ոչ թե սիրուհու պես իր հետ բացահայտել աշխարհն ու դրա խորքերը:-))))

Ու հասկանում ես, որ մեծացել ես:-) 

Friday, September 23, 2016

Ամառային ճանապարհ

Ճամփից փոշի ա հավաքվում, լիքը հիշողություն, նորություն ու հնություն, ինչ-որ բաներ տեղն են ընկնում, ինչ-որ բաներ՝ դուրս ընկնում: Ճամփեն մաքրիչ ա: Ճամփեն էնքան փոշոտ ա, որ մաքրվելուց հետո մի առ ժամանակ շողշողում ես:-) Ճամփեն փնտրողինն ա:

Իմ ամառվա ճամփեն եվրոպական էր՝ Վիեննա-Բրատիսլավա-Գրաց-Մարիբոր-Բուդապեշտ-Բաթումի: Հա, Բաթումին էլ հետը, որովհետև վրացիք տարեցտարի իրենց ձևով դբա «էդ եվրոպաներն» են գնում:

Սիրուն ճամփա էր՝ մի քիչ անցած, մի քիչ էլ չանցած: Երևի նախորդ սեպտեմբերյան գերմանական ճամփեն ավստրիականն էնպես էր հարթել, որ ստորին ծնոտը կախող զարմանքա-հիացմունքային բնազդային հուզմունքը թաքնվել էր սակավաթիվ շորերի էլ ավելի սակավաթիվ ծալքերում, միայն Բուդապեշտում իր ամբողջ անողոք կրքոտությամբ դուրս թափելու համար:

- Վայ, որտե՞ղ ես ըտենց «զագար» արել:
- Վիեննայում:

Wednesday, July 20, 2016

«Չտեսնված ներկայացում»

Երևանում էնքան լավ չի, արդեն չորս օր, որ շոգն անգամ չի  խանգարում վատությանը: Իրիկունը գնացինք Մալյանի թատրոն. «Չտեսնված ներկայացում»: Ներկայացման մասին չեմ գրելու, պետք ա տեսնել: Ներկայացման վերջում Հենրիկ Մալյանն ասում ա. «Եթե կարողացել եմ մի հանդիսատեսի հուզել, եթե կարողացել եմ մեն մի հանդիսատեսի ազնվացնել, ես արվեստագետ եմ...» Ներկայացման ավարտից հետո հաստատ գոնե մի տասնյակ ազնիվ մարդ դուս եկավ դահլիճից...

Լսում եմ Մալյանին, նայում եմ Մալյանի ժառանգությանն ու ապշում. երևի ոչ մի դարում էսքան տաղանդավոր մարդ չի եղել... Երևի ոչ մի դարում էսքան ուժեղ անհատներ չեն ապրել: Ու թվում է ուժեղ անհատները պիտի կարողանային ավելի լուսավոր սոցիում ստեղծել... Իսկ լույսն էս մոլորակի վրա պակասում ա: Մթնում ա շատ արագ, ու ուժեղ անհատը ոչինչ չի կարողանում անել...

Thursday, July 14, 2016

Ոսկե ծիրան 2016

Էս շաբաթ գործից «փախչում» եմ, այսինքն ընդմիջմանս ժամին կես ժամ էլ իմ կողմից եմ ավելացնում, որ ֆիլմ նայեմ: Երեքն եմ տեսել ՝

L'avenir  (2016) - Ֆրանսիա
Silent Heart (2014) - Դանիա
Amama (2015) - Բասկերի երկիր

Եվրոպան սա ա: Էսօր իհարկե դժվար ա ասել, ով ինչ ա, բայց երեք ֆիլմն էլ տարիների ընթացքում տարբեր կարդացածներից ու ապրածներից ձևավորված ընդհանրացումները շատ սիրուն անձնավորած եվրոպական կտավներ էին՝ շատ ուրույն զարդանախշերով, անգամ էնքան յուրօրինակ, որ գրեթե ունիվերսալ էին արդեն: 

Առաջինում՝ ֆրանսիացի ազատ, ինտելեկտուալ կինն ա, ու դեռ 18-րդ դարից վերապրած սալոնային մտքաճակատամարտերը, որտեղ երևի 21-րդ դարում միայն դերակատարներն են փոխվել՝ հիմա կանայք նույնքան մաս են կազմում այդ մտքային դեբատների, որքան տղամարդիկ: 

Երկրորդում՝ բուռն զգացմունքների բժշկայնացումը հյուսիսեվրոպական այս ու հարևան երկրում՝ Շվեդիայում: 

Երրորդում՝ բասկերի ավանդականության պաշտամունքն ու կնոջ հզոր ներկայությունը: 

Բայց սրանք ընդամենը ընդհանրացումներ են: Արժի տեսնել կտավների անհատներին ու նրանց պատմությունները: Երեք ֆիլմն էլ վիզուալ գեղեցիկ էին: Հետաքրքիր էր բոլորին իրար հետ կապող հանդարտությունը: Որի հիմնարար զգալիությունից, թե որևէ այլ տեխնիկա-բովանդակային հնարքներից զգացմունքային ու մտային խորության փիս շոշափելի զգացողություն կար, որը տանում էր խորը, շատ խորը: Ես լավ չեմ լողում, ավելի վատ սուզվում եմ, բայց խորություն շատ եմ սիրում։-) Ու սիրում եմ, երբ ջրերը տարբեր են լինում, ոնց որ էս երեք ֆիլմերում... Ինչպես առաջինում՝ ծաղկամանի դիմաց նստած մենակ կինը, երկրորդում՝ իր մահվան օրը որոշած կնոջ հպումն իր տան աթոռներին, երրորդում՝ հոր սարքած մահճակալը...

Բայց մեկ ա՝ ջուրը ջուր ա...։-)

Tuesday, June 21, 2016

Կնոջ ազատության ամենամեծ թշնամին:-)

Կես ժամից քառասուն րոպե: Ամեն օրվա իմ առավոտյան ժամանակից էսքանն անցնում ա դեղին մարշրուտկայում: Երբեմն, երբ չեմ կարդում, երաժշտություն չեմ լսում, շուրջս եմ նայում: Ու տեսնում եմ կանանց՝ ինքնագոհ, ավելի հաճախ դժգոհ, շատ ավելի հաճախ տխուր, ճնշված: Ու մի էնպիսի հայացքով զրահապատված, որը դրսին ասելիք չունի, որովհետև էնքան ինքնամփոփ ա, որ դրսին ներս թողնելու համար պետք ա ուժեղ թափ տաս, բայց թափ էլ տաս, կարող ա մոռանա, թե ինքն ով ա... Սովորաբար բարձրակրունկ կոշիկներով ու մոդայիկ համարվող հագուստով: Ու երբեմն հստակ երևում ա, որ եթե իրենք էդ հանդերձից ազատվեին, ապա իսկապես կկարողանային հաճույք ստանալ իրենք իրենցից, կյանքից, լինելուց...

Հազվադեպ, իսկապես հազվադեպ, էնքան հազվադեպ, որ հիմա անգամ չեմ հիշում դա վերջին անգամ երբ ա եղել, հայտնվում են ազատ, ինքնավստահ, բայց ոչ ինքնագոհ, ժպտադեմ կանայք: Ու իրենք գեղեցիկ են: Իրենցից մի տեսակ ուժեղ կանացիության հոտ ա գալիս: Անկախ նրանից, սև են, թե սպիտակ, ուղիղ, թե գանգուր մազերով, նիհար, թե գեր, կարճ, թե բարձրահասակ: Անգամ մոռանում ես, թե ինչ կա հագներին... Իսկ եթե կինը չի նկատում, թե մյուս կինն ինչ ա հագել, դա վերջն ա։-))))

Friday, June 17, 2016

Պրոֆեսիոնալիզմ

Լողի մասին հաճախ եմ գրեմ: Եթե գրում եմ:-) 

- Ի՜նչ լավ եք լողում: 
- Չէ, լիքը սխալ եմ անում: Ուղղակի սիրում եմ լողալ: Ջուրն եմ սիրում: 
- Բայց չէ՜, պրոֆեսիոնալի նման լողում եք: 

Վերջին երկու տարվա ընթացքում սա դասական երկխոսություն ա լողավազանում, եթե հաջողացնում են ինձ կանգնած բռնացնել ու խոսելու հավես ունեն: 

Բայց միայն երեկ առաջին անգամ ուշադրություն դարձրեցի էս երկխոսությանը: Պրոֆեսիոնա՞լ: Ձե՞ռ եք առնում... Ու հանկարծ ծակեց. հենց էդ ա.... մեր բացարձակ անհարգանքը պրոֆեսիոնալիզմի հանդեպ... Ու նաև չգիտակցված տգիտությունը մեր իսկ անհարգալիցության մասին: Փաստորեն, եթե ինչ-որ մեկն ինչ-որ բան ավելի լավ ա անում, քան դու, ուրեմն նա պրոֆեսիոնալ ա... Ու էս փնթիությունը, էս անհարգանքն աշխատանքի հանդեպ ամեն տեղ ա... 

Հարցն անգամ պրոֆեսիոնալիզմը չի, այլ շտապողականությունն ամեն «ավելի լավը» համարել վերջնագիծ: Որովհետև «պրոֆեսիոնալ» իմ սահմանմամբ նշանակում ա վերջնագիծ, նշանակում ա հնարավորի սահմանին հասնել: Ու մարդիկ տարիներ, հույզեր, մտքեր, ԱՇԽԱՏԱՆՔ են ներդնում մինչև կա՛մ կհասնեն էդ եզրին կա՛մ՝ ոչ: Եզակիներն են հասնում: Էդքան հե՞շտ ա եզակիի հանդիպել։-) Բայց հեշտության պատրանքը ստիպում ա մի քիչ «ավելի լավը» համար պրոֆեսիոնալ: Չնկատել թերությունները, գոհանալ թերի, բայց եթե ինքդ չես կարողանում անել, ուրեմն, հիմնականում միայն էդ պատճառով լավ արդյունքով...

Thursday, May 5, 2016

Կիսատ-պռատ

Ես հա մտածում էի, թե ինչու եմ (ուզում էի գրել «բնազդաբար», բայց իրականում բնազդաբար չէ, այլ միգուցե զգացմունքայնորեն, ենթագիտակցորեն, համահունչորեն, անգիտակցաբարորեն ու տենց... երևի ամենաճիշտն էս պահին «գիտակցաբար իռացիոնալ կերպով») որոշ քաղաքակրթությունների աշխարհընկալումը գերադասում իմից կամ իմի մի մասից. ազնվության պատճառով:

Փոքր ժամանակվանից հիպնոսացած կարդում էի հնդկացիների մասին: Հետո էստեղից-էնտեղից եկան, դեմս կանգնեցին չինացին ու հնդիկը: Ավելի ուշ աֆրիկացին: Իրենք սոցոլոգիա չունեն /դե հա, ո՞նց ունենային, եթե էն ժամանակ հա՛մ մարդիկ էին քիչ, հա՛մ էլ տեղաշարժվելու տեխնոլոգիաները սահմանափակվում էին հիմնականում ձիով, ուղտով ու նման կենդանի ոտքերով/: Հասարակությանը միշտ նայում են ներքևից ու չեն հավակնում այն ճանաչել վերևից: Ես սա ազնիվ եմ համարում, թեև էստեղի ռիսկն էլ վերևից վախն ա՝ համապատասխան հետևանքներով, բայց կյանքը դիալեկտիկ ա, չէ՞:-): Թվում ա, որ մարդն իրենց գիտակցության մեջ ոչ թե վեր ա ամեն ինչից, ոչ թե առանձնահատուկ ա, ոչ թե աշխարհն ա իրա միջով անցնում, այլ ինքն ա աշխարհի միջով անցնում: Եթե ուզում են մարդուն բան հասկացնել, պատմում են մի ուրիշ մարդու մասին: Չեն պատմում մարդկանց մասին, ինչն անում ա արևմտյան հասարակագիտությունը («հասարակության մասին գիտություն» իմաստով:-)): Չեմ թաքցնում, ինձ դեռ բավականին հետաքրքրում ա դա, նույնիսկ էնքան, որ Դուրքյհայմ եմ կարդում հենց էս պահին, փոխանակ արևելյան իմաստության գոհարներից մեկ-մեկ հավաքեմ:

Wednesday, February 24, 2016

Ձմեռվա կեսին ծով

Հադին էր, Հյուդին էր, Չատին էր, Մատին էր, հերս էր, ես էի, վեր կացանք մի օր հինգ ու վեց հոգով, թրով-թվանքով...

Հադի-Հյուդին չգիտեմ, բայց որ ես ու Արմինեն մի օր վեր կացանք երկու հոգով, մեն-մենակով, թուր-թվանքի տեղ էլ երկու կորած-մոլորած ժպիտ առած սառնամանիքից դանդաղորեն սթափվող Երևանից թռանք Դուբայ, այ, էդ գիտեմ: 


Հունվարի 25, 15:15 
- Քրիստ, կարո՞ղ ա ուզես փետրվարին մի քանի օրով գնանք Դուբայ: 
- Աաաամ, ոնց որ ուզում եմ ասել «հա»: 

Ոնց որ ոչ միայն ուզեցի, այլ նաև ասեցի: Հունվարի 26-ին մի ձյունածածկ ճամփով, սոթումոթ տալով, ցեխաշաղախ հասանք Զաքյան ու իրենց էլ ասեցինք «հա»: Դուրս եկանք: Ոգևորվածությունից մնացել էլ մի պուճուրիկ ծվեն, մնացածը թողել էինք ՖլայԴուբայի դռներից ներս: Դե որ քամին էլ վրա տվեց, ստիպված երևանյան ձմեռվա ցրտին դեմ տվինք մեր վախերը: Ո՞ւր ենք գնում, ինչի՞ ենք գնում, ո՞նց ենք գնում, արժի՞ որ ու մինչև հասանք Սայաթ-Նովա, ուզում էինք հետ վազել ու ասել չէէէէէէէէէէէէէէէէ: 

Բայց ցեխը շատացել էր, մենք՝ ուշացել ու հետ գնալու մասը նույնքան անիրական էր թվում, որքան ժամանակին ուոռլոքները...: 

Երեք շաբաթ հետո Հադի-Հյուդիները ռուսերենով մեզ դիմավորեցին Դուբայում: Փորձեցին գիդումիդ հրամցնել մեզ, իհարկե, ոչ սիրուն աչքերի և այլ հետաքրքիր մասերի համար, բայց մենք ասեցինք չէէէէէէէէէէէէէէէէէէ: Չէ ու չէ, որովհետև մենք եկել ենք ծով: 

Իսկ ծովը... տաք, մաքուր ու սեթևեթող մեզ հրապուրում էր օրվա ցանկացած ժամին: 40-ից հետո իհարկե որոշակի վերապահումով ես վերաբերվում ցանկացած սեթևեթանքի, ու չտրվելով անգամ լուսնի, աստղերի ու ինքնաթիռների լույսին, ամեն դեպքում որոշում ես քեզ հանձնել ոչ թե ջրի, այլ ավազի սեթևեթանքին: 

Իսկ գիտակցությունը, որ դու դա անում ես փետրվարին, ամեն ինչ կրկնակի հաճելիացնում ա:-) Մի հատ էլ գումարի գունավոր թութակների սիրահար, նվաղկոտ զույգին, հնդիկապակիստանցի Սուրիկին, հաճոյաբարո, ժպտադեմ դռնապանին, վեց ամիսը մեկ Արաբստանում հայտնվող հեղեղը բաց թողնելու անկապությունն ու հիլով սուրճը, և հաճույքը դառնում է սովորույթ: Երեք օրանոց:-)))

Tuesday, February 2, 2016

Argument

Ամեն ինչ իհարկե շատ ավելի վաղ ա սկսվել քան Big Short - Inside Job - Business Insider հերթականությունը, բայց բզբզողը հենց էս հերթականությունն էր: Մեր՝ արևմտյան մշակույթի վախճանն ահազանգող ամենասուր ազդանշանը փաստարկային իրողությունն ա... Լուրջ եմ ասում: Ով ավելի ինքնավստահորեն ու ավելի ՓԱՍՏԱՐԿՎԱԾ, այսինքն լիքը փաստերով, լիքը «ազդեցիկ» մարդկանց վրա հղումներ անելով, իրողությունների լաաաաայն շրջանակի վրա հիմնվելով, ով ավելի գեղեցիկ, պարզ, կապակցված ու հմայիչ կասի ինչ-որ բան, նա էլ կտանի իր հետևից մարդկային բազմությունը... Կարևոր չի, որ ասենք միիիիի պուճուր, մանր, վիճակագրորեն աննշմար իրողություն կարող ա եղանակ փոխի: Կարող ա և ոչ.... քանի որ քանակն ա կարծես եղանակ փոխում...

Բայց ամեն ինչ էսօր փաստարկվում ա: Ջղային ես՝ լիքը փաստարկներ բեր ապացուցելու, որ «զայրույթն քո արդարացի է անշուշտ»: Ֆիլմը լավն ա, փաստարկներ բեր, թե ինչու: Վատն ա՝ նույնը: Ասենք, «Լավն ա», «Ինքն ա» կամ հիացմունքից բերանդ բաց նստելը հերիք չի, անպայման պիտի ՓԱՍՏԱՐԿԵՍ:

Չեմ թաքցնում, ինքս փաստարկի ու փաստարկողի հմայքից խոցված մարդկային բազմությունից եմ, բայց երբեմն նեղվում եմ, սթափվում եմ, ձանձրանում եմ էդ ունայնությունից... Հատկապես երբ ինձ մինչև գիտակցությունից էն կողմ ներս մտած բանի մասին են հարցնում: 

Բայց ի՞նչ անել, եթե չփաստարկել: Չգիտեմ... Հեսսեի Հուլունքներից մի միտք ա մխվել ուղեղումս. երբ նկարագրում ա բենեդիկտյան մենաստանի հայր Յակովին՝ ժամանակվա ամենա-ամենա-ամենա պատմաբանին, որը հետագայում պարզվում ա նաև ամենա-ամենա-ամենա հարգված դիվանագետներից ա: Ասում ա մոտավորապես սենց մի բան՝ էնքան իմաստուն էր, որ իմաստնությունը կանխում էր իր ակտիվ դիվանագիտական գործունեությունը: 

Հիմա, եթե իմաստուն ենք դառնում, ո՞նց ենք գործում: Էդ ուրիշ տեսակ պետք ա լինի, չէ՞,  գործելը, ոչ թե կրկնի նախորդ տեսակները: 

Օֆ, չգիտեմ........


Friday, January 15, 2016

Մի անգամ Օվիեդոյում...

Ե՞ս: Մի քիչ լայնոտ եմ: Բայց փափուկ: Ոմանց կարծիքով վրայիս գույները շատ-շատ են, ոմանք էլ կարծում են, որ եղածը միանգամայն բավական է իմ նման տնավարի արարածի համար:  Եսի՞մ. ես եմ էլի, ինչպիսին կամ: 

Վատիկը չեմ, նույնիսկ սիրունիկ: Բայց էդ սիրունությունն ավելի շատ փափկությունից է, քան համաչափությունից: Որովհետև համաչափությունս փուլային բնույթ ունի՝ օրեր կան էնքան ասիմետրիկ եմ դառնում, որ գնա-գալիս եմ. դանակ խփես, արյուն չի գա: Եղանակային ու մարդկային է իմ անհամաչափությունը: Մարդ կա էնպիսի հոգատարությամբ է ինձ պարուրում, ուղղակի ծաղկում եմ՝ թարմ, բուրումնավետ, օդից ու ջրից մի քսան տարի ջահելացած: Մարդ էլ կա, որի հպումից արդեն շունչս կտրվում է. ուզում եմ գոռալ, ինձ հանգիստ թողեք, իմ յուղի մեջ տապակվեմ: Ձմեռները ծանր եմ տանում: Ցուրտը  մտնում է ոսկորներս ու մեկիկ-մեկիկ սառցապատում: Իսկ գարնանը քիչ մնա ձայնս գլուխս գցեմ ու գոռամ: Լավ, կարմրեցի:-) Բայց ինչ մեղքս թաքցնեմ. մեկ-մեկ հենց էդպես էլ անում եմ: Գրկում եմ խելառ քամուն ու երկուսով երգում ու երգում ենք:

Monday, January 11, 2016

Բախ

Violin Concerto in E Major, BWV 1042 


Դեյվիդ Օյստրախ  - արագը դուրս չի գալիս, մի տեսակ ճզվզիկ ա, իսկ Բախը էդպիսին, ըստ սահմանման, չի կարող լինել:-) Բախը չի վազում, ինքը «Մատրիցա» կինո ա լրիվ:-))))

Յեհուդի Մենուին - առայժմ ամենալավն ա...

Անդրյու Մայնց - հըմ, նվագախումբը շատ լավն ա, մենակատարը էնքան էլ չէ, ոնց որ... 

Էլիզաբեթ Ուոլֆիշ - եսի՞մ... նետ: 

Ջոշուա Բելլ - ինչքան էլ ցավալի ա, նետ։-) 

Գիդեոն Կրեմեր - էլի արագ ա........................ նվագախումբը շատ լավն ա: Սընթ Մարթին օն the ֆիլդս:

January 12
Անն-Սոֆի Մուտտեր (երևի էլի:-)) - ֆոն Կարայանի ղեկավարած հայտնի նվագախմբով, որը շատ լավն ա, բայց ինքը՝ չէ...

Կարո՞ղ ա ես արդեն չեմ լսում....