Wednesday, February 27, 2013

Առավոտ լուսո

Ինչ ա պետք օրն սկսելու համար՝ արև, համով մոկա ու գեղեցիկ ժպտացող տղամարդ:-))))))))

10 random facts about me

  1. Երբ նոր գրիչ եմ փորձում, գրում եմ «Հայաստան»: Էս բառում տառերի համադրությունը փիս դուրս գալիս ա: 
  2. Ո՜նց եմ սիրում պարել..., բայց չեմ պարում:-) 
  3. Կարմիր մանիկյուր եմ սիրում, շատ: 
  4. Երբ մարդիկ դուրս գալիս են, ու էն էլ շատ, չեմ կարողանում նորմալ խոսել իրենց հետ: Դառնում եմ ֆրիգիդ 14 տարեկան: 
  5. Հիմար սովորություն. գիրքը որ սկսեցի, մեռնելով էլ պետք ա վերջացնեմ: Վերջին երկու տարում փորձել եմ սրա առաջն առնել ու երկու գիրք կիսատ եմ թողել՝ Satanic Verses and Rabbit, Run. Երկրորդը միգուցե դեռ շարունակեմ, բայց հիմա չէ: 
  6. Շատ եմ սիրում կարճ փեշ, բայց չեմ հագնում: Սովորաբար:-) Միակ բացառությունը՝ լոնդոնյան ժամանակահատվածը: Հայաստանում էնքան էլ լավ չեմ զգում՝ հավեսով էդ փեշը կրելու համար:-) Իսկ ես համոզված եմ, եթե էդքան «դուխով» չես, որ թքած ունենաս ամեն ինչի վրա ու քեզ լավ զգաս ինչպես կաս, ուրեմն պետք ա չհագնես:-)
  7. Սիրում եմ սիրուն հագնվել:-))))))))))))))))))) Հատկապես ամռանը՝ երկար, թեթև, շատ հուլունքներով:-))))))))) Ու գլխարկներ եմ շատ սիրում: 1900-1920-ականների  նորաձևությամբ: Մոտավորապես էսպես՝
File:Paul César Helleu (1859-1927) Liane de Pougy 1908 ca.jpgFile:Fashion Plate 1909.jpg


                             
File:Ipolit Strambu - Femeie cu umbrela.jpg


Բնականաբար, չեմ հագնվում էսպես:-))))))))

8.   Շատ շուտ եմ սիրահարվում:-)
9.   Առանց երաժշտության կմեռնեմ: (Էնքան էլ փաստ չի, բայց փորձել պետք չի:-)))))))))))
10. Չեմ սիրում, երբ ինձ գովում են, հեչ չեմ սիրում: Լուրջ: Ֆիզիկապես անգամ վատ եմ զգում: Բայց միևնույն ժամանակ թառամում եմ, երբ շաաատ երկար ինձ ոչ ոք չի ասում, որ ես կարող եմ ինչ-որ բան անել, որ արածիս ու իմ մեջ արժեքավոր բան կա:-)  

Tuesday, February 26, 2013

Շաշ-մաշ էլի...

Երեկ ընկերներիցս մեկը հարցնում ա, գրավոր. «մարդը ո՞նց ա քաղաքականապես հասունանում: Կոնկրետ ի՞նչ սովորելով կամ անելով:»

Եսի՞մ: Կարճ՝ երբ թույլ չի տալիս ինքնախաբվել ու իրեն խաբել: 

Tuesday, February 12, 2013

Կողմնակալ ընկալումների ու մեր ցանկությունների մասին

Հենց նոր կարդացի Գելլափի հարցման մասին: Առաջին պարբերությունից ուրախացա, որովհետև երբ խոսում են Գելլափի մասին, մի էնպիսի վեհ դեմքի արտահայտությամբ ու առոգանությամբ են հաղորդում հարցման արդյունքները, ասես աստված վերևից իջել ա ու ռացիոնալ թվերով պատվիրել ընտրությունների ընթացքը: Իսկ հարցերը, որ առաջանում են իմ գլխում՝ «Քանի՞ հոգի ա մասնակցել հարցմանը», «Ի՞նչ կազմ ունի էդ ընտրանքը»,  «Ներկայացուցչակա՞ն է արդյոք», «Քանի՞սը չեն պատասխանել կամ դժվարացել ու չեն ցանկացել պատասխանել», իհարկե մնում են անպատասխան, ու ես թերահավատորեն ձեռքս թափ տալով, թե էլի հիմա մանիպուլյացիայի արդյունքում լիքը մարդ խաբեցին, փոխում եմ ալիքը: 

Հիմա կարդում եմ Արտակի մեկնաբանությունը ու սկզբում ուրախանում: