Monday, September 16, 2013

Տարբեր ինտեգրացիաների մասին

Սկզբում սկսեցի մտածել: Ուղեղս ցավեց, որովհետև բան  չեմ հասկանում էդ անտեր քաղաքականությունից. մեկն ասում ա նստում-ասում-խոսում են, հետո դու պետք ա տակից դուրս գաս, մեկն էլ թե շատ բարդ, խուճուճ բանակցություններն են, ստրատեգիա, տակտիկա, ու տենց բարդ, իմպըռտնի բառեր...

Բայց սեպտեմբերի 3-ից ներքուստ դեռ խմորվող վատ համ կա մեջս... Ու նեղվում էի, որ չէի կարողանում ձև տալ էդ զգացողությանը, իմ սահմանափակ ուղեղում տեղավորեմ էդ վատ համը: Մինչև էս երկու օրը լողանալիս չհիշեցի Սվասյանի քաղաքացի-մարդ հարմար երկվությունը: Ու որ կարճ ասեմ, էդ վատ համն էսպիսի ձև ստացավ. տխրեցի, որ պետությունս քաղաքացու ձևավորման խաչմերուկին կանգնած «Աջ գնաս, ռուսականով կգնաս», «Ձախ գնաս՝ եվրոպականով» (no pun intended:-)), «Ուղիղ գնաս՝ Աստված գիտի որով»-ից ընտրեց աջը...

Տխրեցի, որովհետև էսօրվա օրով մարդուն քաղաքացի դարձնել հաջողվել ա մենակ Եվրոպային: Ես հասկանում եմ, որ երկվությունը ուղղակի վերլուծական պարադիգմ (կամ միգուցեև  ոչ միայն...) ա, միգուցե և նեղացնում եմ շատ, բայց դե ինչ-որ կերպ պե՞տք ա հասկանալ, թե ինչից եմ էսպես նեղված, թե՞ չէ: 

Ես մինչև ուղնուծուծս ռուսական մշակույթով թաթախված մարդ եմ... բայց չեմ ուզում այլ, ինձ անծանոթ մարդկանց հետ հարաբերվել ինչպես ռուսները: Ես ուզում եմ, որ էդ հարաբերությունները՝ տնտեսական, համայնքային ու նմանատիպ այլ հարաբերություններ, հիմնված լինեն համաձայնեցված ու ոչ թե անընդհատ, ամեն պահի սակարկելի, բոլոր կողմերի, թեկուզ ոչ միշտ բովանդակալից, բայց անմիջական մասնակցությամբ բանակցելի, ու ոչ թե կոպիտ ուժի դիրքից պարտադրվող սկզբունքների վրա, որ մարդը հաստատվի իր շրջապատում սեփական շնորհքի ու աշխատանքի ու ոչ կոլեկտիվ ակտիվ ջանքերի միջոցով: 

Եվրոպան դա սովորել ա անել, ու երևի մեզ էլ կկարողանար սովորեցնել (մենակ պետք չի ձև թափել, թե մենք ամեն ինչ գիտենք, էլի... խելոք ենք, բայց ամենագետ չենք, մանավանդ էս հարցում): Ռուսաստանը՝ չէ: Ու մենք վիզներս կախ  մի անգամ էլի պիտի էս ճանապարհով անցնենք...

Ամռան սկզբին բարեկամս Թիֆլիսից Երևան էր եկել ու մի երկու ամիս ապրեց էստեղ. «Ձեզ մոտ դեռ գոնե լավ ա, կարաս մարդավարի բարիշես, թե չէ մեզ մոտ ինչ ա դառել, մի բառ էս ասում փողի մասին, միանգամից նստացնում են»...

Այ էս «մարդավարին» չեմ ուզում, որովհետև ես մարդուն անհարգալից չեմ կարող ու չեմ ուզում վերաբերվել, իսկ երբ «անդեմ» ինստիտուտի նկատմամբ հարգանքս կորցնեմ, կկանգնեմ կասեմ, չեղավ, ու իրար հետ խոսալով մի բան կփոխենք: Միգուցե ավելի դժվար իմ անձնական հարցը լուծվի էս դեպքում, բայց հիմնավոր կլուծվի, ու ես դրան պատրաստ եմ: Իսկ ամեն րոպե սակարկելուն՝ չէ:-( 

Friday, September 13, 2013

Փոքրիկ տարօրինակություններ

Մի քանի օր առաջ ինչ-որ քննարկում էր, որի ընթացքում ինձ հանկարծ բռնացրեցի էն մտքի վրա, որ էս կամ էն զրուցակցին սկսում եմ լսել, եթե ձայնի «երանգն» ինձ դուր ա գալիս: Ի նկատի ունեմ հաճույքի ու համաձայնության խառնուրդը, կամ էլ ուղիղ դրա հակադարձ համեմատականը, որ մի տեսակ ոչ մի տեղից ու ակամա ձևավորվում ա՝ հուզականորեն գունավորելով հաղորդակցային պրոցեսը: Թե չէ հակառակ դեպքում լսում եմ էլի, հենց-նենց:-) 

Ինչո՞ւ հանկարծ միայն էդ քննարկման ժամանակ նկատեցի էս «տարօրինակությունը». մինչև սկսելը մի քիչ ուշացումով մի կին մտավ ներս՝ փոքրամարմին, ժպտադեմ, մի տեսակ ամոթխած, իսկ պահվածքում՝ համակրելի անազատություն: Շշուկով մի քանի անգամ ներողություն խնդրեց ուշացման համար ու փորձեց տեղավորվել վերջին շարքերում: Կազմակերպիչների հորդորին մոտենալ հիմնական սեղանին, սկզբում ժպիտով մերժեց: Մի քիչ էդպես նստեց ու հետո տեղափոխվեց ամենամոտ աթոռին՝ տնօրենի կողքը:

Ինքը խոսեց գրեթե վերջում: Սկսեց համոզված, հանգիստ, մի մեկ-երկու րոպե անց աստիճանաբար էդ հանդարտությունն ալեկոծվեց ու վերածվեց բուռն, կրքոտ ելույթի: Սկիզբը դեռ լավ էր: Բայց մեկ էլ էդ կրքոտ խոսքի մեջ ականջս անսպասելիորեն սկսեցին ծակել գրեթե հիստերիկ, ճվճվալու կրեշենդոյին համարժեք նոտաներ: Անսպասելիությունից սկսեցի ակնդետ էդ կնոջը նայել՝ համոզվելու, որ ակնաջս չէր խաբում: Ախր կարճատես լինելով՝ ինձ օդուջրի պես պետք է մարդուն տեսնել, երբ նա խոսում է, որպեսզի ամեն ինչ լսեմ:-) Լողավազանում երբ ինձ են դիմում, չեմ հասկանում, որ ինձ են դիմում, քանի որ չեմ տեսնում դիմողին:-)))

Ինչևէ, էդ սուր, ճղճղան նոտաներից մի տեսակ եղա: Էդ սրությունն էնքան անհամահունչ էր նախկին տպավորությանս հետ, որ մի քիչ ավելի խորը նստեցի աթոռի մեջ, անհարմարության զգացողությունից հարմարավետայնության մեջ թաքնվելու միգուցե ենթագիտակցական մղումով: 

Ինձ համար ամենասարսափելի բաներից մեկը կյանքում, ամենատգեղ թերևս, իսկ դա էն ա, ինչից ես վախենում եմ ֆիզիկական վախով, կեղծիքն ա: Ու էդ կրեշենդոն հուշում էր, որ հանդարտությունն էդ կնոջ «եսի» մեջ մի տեսակ անհարիր էր: Չէ, կիրքը սովորաբար բարձաձայն երևույթ ա, հարցը դրանում չի: Բարձրաձայն ա, բայց ճղճղան չի կիրթ մարդու մեջ: Ճղճղանն իր տեղն ունի, հարցը լավուվատը չի, հարց ձևն ա, ձևացնելն ա...

Բայց դե մարդն ապրում ա իր համար, համոզված լինելով, որ շատ էլ ճիշտ ա ապրում, գրագետ մարդ ա, ինքն էլ իրեն լավ ճանաչում ա: Ինչ եմ քիթս խոթում ինձ չվերաբերող հարցերի մեջ: 

Եսիմ, որովհետև վերաբերողներից գլուխ չեմ հանում ու դա հավես չի...

Tuesday, September 3, 2013

Long time, no see:-)

Միլիոն տարի համարյա:-)

Բայց լավն ինչն ա․ Ղրիմը:-) Որ հասցրեցի տասը օրում միիի քիչ ճանաչել ու շատ սիրել: Վերջինը հեչ դժվար չէր, որովհետև լեռներն ու ծովն էդ գործն անում են քո փոխարեն: Առաջինն էլ, ընդամենն ուժեղ ոտքերի ու թարմ ուղեղի խնդիր էր, որ օրվա առաջին կեսին կարողանում էի ապահովել:

Սկսեմ վրձնի մեծ ու «կեղտոտ» հարվածներից (ու նախազգուշացնեմ, որ շաաատ երկար ա)․