Friday, April 1, 2011

Օվիեդոյից Լեոն

Աշնան դեղինին պարտվել էր նույնիսկ մռթնած նոյեմբերյան մառախուղը: Առջևում գալարվում էր մոխրագույն ճանապարհը, իսկ շուրջը... շուրջը ծառերը վառվել էին կարմրադեղին հրդեհով, որն անօգուտ փորձում էին մեղմել մառախուղի անտեր-անտիրական ծվենները: Մեր կրքոտ հիշողությունները` հետևում մնացած Օվիեդոյից, մեքենան լցրել էին ամառվա անհանգիստ ջերմությամբ, ու մեկիս գոռգոռոցը խլացնում էր մյուսի հիացական բացականչությունը: Զգացմունքների այս բուռն հեղումին հանկարծ միացավ նաև մինչ այդ մնթռոշած բնությունը. խառնվեց երկինք ու երկիր, պոռացին կայծակ ու ամպրոպ ու սկսվեեեեց: Անձրև մի ասի, հեղեղ ասա: Թափվում է վերևից, լցվում ներքից, շրխկացնում աջից ու ձախից: Խլացնող  այս տեղատարափից վախվորած կուչ եկանք ու քիչ անց, միալար հորդառատ անձրևից ամենքս մի մեղեդի գրկած լռեցինք կամ փակեցինք աչքերներս ու ... Օվիեդոյի տպավորություններն աստիճանաբար տեղափոխվեցին դեպի հոգնած երազներ: Մեքենան լռեց: Լսելի էր միայն Նիկայի ժպիտն ու մեքենան համառորեն գրավել ցանկանցող, ապակու հետ հողմաղացի կռիվ տվող անձրևը: