Saturday, February 19, 2011

Համազգային թատրոն

Արդեն երրորդ ներկայացումն եմ նայում Համազգայինում: Շատ լավ գործ են անում, թատերախումբը դուրս շատ-շատ է գալիս: Մի տեսակ էնքան նվիրված են ու էնպիսի հավեսով են բեմում խաղում, որ ներում եմ մնացած ամեն ինչ, օրինակ, ջարդված աթոռս. չնայած դրան, լաաայն ժպիտով ու ներքուստ մաքրված դուրս եկա  նաև այս ներկայացումից: 

Friday, February 18, 2011

Մանուշակագույն ծաղիկ

Երբեմն զարմանում եմ, թե մեր մանկությունն ինչպես ա անջնջելի դաջվածքով խարանում մեր հետագա կյանքը...

Մերուժանն ու ես նույն մանկապարտեզում էինք, նույն խմբում: Բացի մեր մանկապարտեզային առօրյան, մեզ միավորում էր նաև երկու ընտանիքների մտերմությունը, որ ծիածանագույն էր ներկում մեր մանկական երեկոները մեկնումեկիս տանը կամ Թեժ լեռան ստորոտին: 

Երևի ամառային երեկո էր: Ես փորձում եմ մեկնվել ճահճոտ գծից անդին ու հասնել ուշքումիտքս  հափշտակած մանուշակագույն ծաղկին: Մերոնք չեն նկատում իմ համառ ու լուռ փորձերը: Մերուժանն առանց մի բառ ասելու անցնում է ճահճոտ սահմանը, հանգիստ քաղում ծաղիկն ու մեկնում ինձ: Ինքը՝ ցեխոտ, պատրաստ հանդիմանությունների ու... հպարտ իր ասպետությամբ, որ փորձում է թաքցնել՝ անողոքաբար մարելով պայծառ աչքերից դեպի շուրթերը սպրդող ժպիտը: 

Իմ թավշե հիշողություններից ամենահաճախակին ինձ հյուրընկալվողը:-)

Wednesday, February 16, 2011

Անկապ

«Բայց ինչ անտաշն ենք... բռի, գեղցի, անկապ, ռաբիզ»: Չէ, ավելի հաճախ ոչ թե առաջին դեմք, հոգնակի, այլ հավաքական «մեր ժողովուրդը»՝ ասես էս երկու բառով թե՛ ընդունում ես քոնը լինելու փաստը, թե՛ ուրանում: Հաճախ ես էլ եմ էդպես մտածել, երբեմն դեռ մտածում եմ, երբ զայրանում եմ:-)

Բայց մի գաղտնիք ասե՞մ: Մենակ մենք չենք էդպիսին: Ուրիշների «ժողովուրդն» էլ ա էդպիսին, ուղղակի նա մեզ համար decaffinated other ա, ինչպես հուշում ա Ժիժեկը: Օրինակ՝ լոնդոնյան ավտոբուսով փորձիր Քենզինգթոնի փոխարեն գնալ Գրին Ուդս ու աչք ու ականջ դարձիր. բռի, անտաշ, ռաբիզ... Բայց դա քեզ ուղղակի տհաճություն ա պատճառում, դու դրանից չես ամաչում... Իսկ մերը՝ գլխին տվող «ուրիշ» ա, որի «հոտից» գլուխդ էնպես ա պտտվում, որ ասում ես. «Աստված հեռու պահի նմանից»: Էդ սեփական ուրիշի վանողականությունը թերևս  զարգացման մղող ամենաուժեղ խթանն ա:-)

Ու հետո, շարժունության ու տեխնոլոգիաների շնորհիվ մենք, որպես միջին խավ, աստիճանաբար ասես ապազգային ենք դառնում ու նույնականանում, որովհետև մեր կենցաղը փոխվում է, իսկ մենք հակված ենք դա կառուցել մեր արժեքներով:  Չափազանցնում եմ, իհարկե, բայց տենդենց կա. մենք ճանապարհորդում ենք, ազատ ժամանակը հատուկ, մի կերպ պլոկած ժամանակ ա, ոչ թե ամեն երեկո, շաբաթ-կիրակի, որ բարեկամների տուն գնաս, ասեք-խոսեք, ուրախանաք: Դա պիտի հատուկ պլանավորել՝ համերգ, թատրոն, կարդալ, մարզվել, պարել, բլոգ: Բարեկամա-ընկերական երկաաաար քննարկումներն ու բամբասանքն այլևս քմծիծաղ ու անհամբերություն են առաջացնում մեզ մոտ... Մարքսն էր, թե՞ Էնգելսը, որ խոսեց գործիքի հեղափոխական նշանակության մասին: Սուտ չէին ասում մարդիկ:-) Հիմա դրանք ասես նոր դասակարգ են ձևավորում, որ սահմանից անդին ա ու տեխնոլոգիահեն:

Tuesday, February 8, 2011

Մերի Մ. Կանդալյան-Ասլանյան: Ալհամբրա. Հիշողության ստվերներ

Արդեն 2:00-ին պարզ էր, որ քնել չի ստացվելու: Իզուր ինչո՞ւ տանջվել, կարելի է կարդալ, չէ՞: Ժամանակակից ստեղծագործությունների հանդեպ կանխակալ կարծիք ունեմ: Այս մասին իմանալով՝ նախապես փորձեցի ուղեղս դատարկել որևէ ակնկալիքից: Մինչև ընթերցելը. «Եթե Կալիֆորնիայում բնակվող երևանցի հայ կինը վեպ է գրել «Ալհամբրա» վերնագրով, ուրեմն լիքը հանրամատչելի տեղեկություններ կլինեն Գրանադայի մասին, զբոսաշրջիկ կնոջ պատահական հանդիպում՝ 'a dark tall stranger'- ի հետ, հանրամատչելի ինտելեկտուալ-ինֆորմացիոն երկխոսություններ գեղեցկության ու ֆլամենկոյի մասին»: Էսքանը էն կանխակալության մասին, որով ուղեղս աղտոտվել էր գրքի կազմին նայելիս: