Friday, August 31, 2012

Օգոստոսի 31, Երևան

Քաղաքն արթնանում է երկար ու դանդաղ. կապույտն ու կանաչը դեռ նսեմացնում եմ խայտաբղետ մարդկանց, շենքերի ու մեքենաների խառնիճաղանճ գունամբոխը: Հատուկենտ մեքենաներ, հատուկենտ անցորդներ:

Բանկի դիմաց զրուցում են երեք տղամարդ: Փողկապներով, փորերով ու հարուստ ինքնագոհության այլ ատրիբուտներով: 

Դիմացի մայթին կանգնում է մեքենան ու իջնում է կինը՝ երիտասարդ, վառվռուն, սլացիկ սրունքներից մինչև պիրկ կրծքերը կանացի ու կենդանի: Տղամարդիկ էլ չեն զրուցում ու ժպտալով հետևում են կնոջ ինքնավստահ քայլերին՝ բնազդաբար կիսաբաց բերաններով: Բերանները փակվում են հեգնական ու ամենայն հավանականությամբ գռեհիկ (աչքերը հուշում են) մի երկու կարծիք փոխանակելու ջանքերն իրականացնելու համար: 

Բնազդը լավ բան ա, հրաշք բան ա: Քաղաքակրթությունը բնազդի մեջ գեղագիտություն ա դրել, հաճույքի մեջ՝ նրբություն: Անտաշ ենք, հո զոռով չի: 

Tuesday, August 28, 2012

Տղամարդկանց մասին

Ես իրենց շատ եմ սիրում:-) Որպես տեսակ: Որպես անհատներ՝ քչերին, որպես  «առանձնյակ»՝ առավել ևս քիչ: Ու էնպես ա ստացվել, որ ես ապրում եմ կողք-կողքի իմ ամենաքիչ սիրելի առանձնյակի՝  հայ տղամարդու հետ, ով ինձ նույնիսկ բնազդորեն չի հուզում. նայում եմ ինքնահավան, փնթի՝ տարիներով հոգատար ձեռք չտեսած գրապահարանի նման (էս «փնթին» շորի ու խնամքի մասին չի էնքան, ինչքան սեփական մարմնի մասին հոգ տանելու... առաջին երկուսն իհարկե ամենաընդունված տարբերակն են նյութականացնելու էդ հոգատարությունը, բայց ես ավելի շատ խոսում են էն մասին, որ դու մարմինդ համամասնորեն ես պահում, ոնց որ քեզ տրված էր ի սկզբանե) մարմնին ու հեչ չեմ հուզվում:-) Ասենք ինչպես հուզվում էի Բիլբաոյում կամ Սոպելանայում, երբ նայում էի ու  վերջ, արդեն հուզված եմ, նույնիսկ՝ «անհույս տոչորված» գունային գամմայի խախտումների պատճառով:-))))))))))))

Բայց դա հեչ, դա ինձ մի քիչ ավելի քիչ կանացի ա դարձնում միգուցե, բայց էդքանը միայն՝ միիի քիչ: Առանձնյակն ինձ դուր չի գալիս, որովհետև ինքն իր տեղը չի գտնում: Մաման-պապան, ընկերներն ու գործընկերները, հարևաններն ու բարեկամները գտնում եմ, բայց ինքը՝ չէ: