Saturday, September 12, 2015

Երևան-Կիև ինքնաթիռյան մի օրից

Երևանից ինքնաթիռով ճամփորդելը մի ուրիշ հաճույք ա․ գիտակցության ու անգիտակցության սահմանին կանգնած՝ մեկ էս կողմ ես գլորվում, մեկ՝ էն։ Ու երբ հայտնվում ես գիտակից տիրույթում, սկսում ես ճամփորդ ընկերներիդ ու ոչ ընկերներիդ կարմիր գծից էս ու էն կողմ տեղավորել։

Գնալով շատանում ա քաղքենի գեղացիների թիվը։ Ու սրանց, իրենց արժանապատվության վսեմ, արարատյան բարձրունքներից դատող եվրոպացիացված ուսանողների թիվը, որ խելախոսներով իրենց «այդենթիթին» ղրթ կտրում են առաջինների հետ որևէ կապից ու տենց «դիթեչդ», ասես իրենց ինքնաթիռը Փարիզից ա թռչելու, մտնում-դուրս են գալիս էդ թռչող ավտոյից։

Ու, միշտ մի երկու մոլորված տատիկ։ Մոլորված պապիկի դեռ չեմ հանդիպել…

Աաաա, էսօրվա տատիկներիցս երեքը վերջն էին։ Բոլոր ռուսերենի գիտակներն առանց հատուկ ջանքի ու ցանկության իմացան, որ մեր թափանցիկ, ժանյակեզարդ, սև բլուզով տատին ընկերուհիների հետ գնում ա Բարսելոնա։ Որ մեծ մասամբ «կակ տակ մոժնը» գրեթե բոլոր հարցերում։ Որ «յա նի գոտովա դլա կիևա, նո զատո դլյա բառսելոնիիիիիի՜՜՜․․․․․» Երևի մյուս բլուզն անդալուզյան կարմիր էր։-)

Կյանքը ճամփեքին շատ գունավոր ա։ Քանի որ հասցրած ես լինում տեղում սովորել դրանց․․․։-)