Friday, September 23, 2011

Առավոտյան

Քաղաքն արթնանում էր, ինքը՝ ոչ: Քաղաքն շտապում էր ապրել, ինքն շտապում էր աշխատանքի: Քաղաքում տաք էր, իր ներսում՝ բարեխառն: Հեռվից երևաց դեղին ավտոբուսը: Պետք էր շտապել: Նայեց ներքև: Գունավոր զգեստը քամուց առագաստվեց, հետո ծակվեց ու նվազ ու տկար փարվեց ոտքին: Քայլելն այլևս չեկավ: Ոտքը հերթական քայլը հրաժարվեց անել, ու ինքը մնած կանգնած: Մայթի եզրին: Անշարժ: Լուռ: Անհաղորդ: 

Monday, September 19, 2011

Կարոտ

Ժամը երկուսից հետո հինգ րոպեն մեկ դուրս էի գալիս ու նայում մեր դիք ճանապարհին. մաման պիտի գործից գար: Կապույտ մանր ծաղիկներով զգեստ ուներ: Վերևից հոգնած, շոգած իջնում էր տուն, ասում «Քոռանամ ես, էսքան գործը ոնց ես արել» ու սկսում հաց սարքել...

Sunday, September 18, 2011

Ասք տարածությունների մասին

Կամ էլ դրանց բացակայության մասին... Մենք ինչքան մոտենում, էնքան հեռանում ենք միմյանցից: Կանգնած եմ կանգառում: Բորորը հեռախոս ունեն: Բոլորը խոսում են կամ գրում: Բայց երկուսն էլ փողով են, երկուսն էլ պլաստմասի ու երկաթի միջով են անց կենում ու հասնում  ում պիտի հասնեն: Ինչքան հասանելի, էնքան էլ հեռու են դրա երկու ծայրում գտնվողներն իրար համար, որովհետև չտարածությունը համբերություն, ջերմություն, ժամանակ ու սեր ա պահանջում: Աչքերի մեջ նայել, տրվել ու վերցնել ա պահանջում: Մենք տիեզերական տարածություններ ենք ստեղծում մեր միջև: Հեռախոսների ու համակարգիչների օգնությամբ: 

Tuesday, September 6, 2011

Դիմանկարներ


Անին լուռ էր: Նրբիկ մարմինը հանդարտ տեղավորել էր աթոռին ու աչալուրջ, բայց հեռու-հեռվից նայում էր ուղիղ առաջ: Շագանակի տաքությամբ հրապուրող ուղիղ մազերն իր նման հանգիստ իջել էին ուսերին, բայց ինչպես իր աչքերն էին մատնում ներամփոփ շարժումն, այնպես էլ վարսերի խաբուսիկ հարթություն էր խոստանում խելագար ու փոթորկոտ մի ջրվեժ խելառ քամու զուռնու տակ: 

Նորայրը կարճահասակ էր ու ծանր: Ձայնը՝ թավ ու լուրջ, ասես հիմա կարևորագույն մի խնդիր պիտի լուծեր, աշխարհը պիտի փրկեր եսիմ ինչ արհավիրքից: Ծանրությունից նաև անտաշ էր ու անտաշությունից՝ պարբերաբար շառագունող: Բայց Նորայրի հմայքն ուրիշ տեղ էր: Էնպիսի մի կենսուժով էր կենտրոնացել այն նրա լիքը շուրթերում, որ ամեն մի խոսք ասես հաստատում էր վերին մի ճշմարտություն: ... Թեև Նորայրը դեռ տասնամյակներ ունի, որ պիտի հաջորդեն իր ապրած 14 տարիներին: 

Monday, September 5, 2011

Թավջութակ

Իմ բոլոր պատմությունները սկսվում են արևով. արևից ջերմացած, արևից հոգնած, արևահար, արևոտ...

... Մատները խաղում էին լարերի հետ, պիրկ աղեղն անթաքույց հաճույքով սահում էր վար ու սենյակի բոլոր անկյուններում վառվում էին մեղեդային լուսափորիկներ: Լույսն ու մեղեդին մատներից ու աղեղից առվակներով հոսում-հասնում էին մարմնին ու դեմքը զարդարում անհայտ մի ծամածռությամբ, որ հոմո սապիենսն անվանել է «ժպիտ», ու առանց որի արևն անգամ անիմաստ է: 

Մեղեդին ծորում էր: Ներսը պարուրել էր թանձր մի անձկություն (վերասովորած բառ է՝ փափագ, տենչ), որից արևի համ էր գալիս, բայց սիրտն անհանգիստ ձայնակցում էր լուսափորիկների թռիչքին՝ դոմ-դոդոմ-դոմ-դոդոմ: Անձկություն-մանձկություն՝ սովորական առիթմիա: Ու ոչ մի լուսափորիկ, ընդամենը՝ ձայնային ալիք: 

Բայց կանացի կորություններով ու տղամարդկային թավությամբ օժտված թավջութակը միևնույն է, առկայծում էր միլիոնավոր լուսափորիկներով... Իսկ սենյակում հնչում էր հերթական ճառն առ  խաղաղություն ողջ աշխարհում...

P.S. Մահարին մի անգամ գրեց, թե երբ գրելդ չի գալիս, քանդակիր, որ գրիչդ ժանգոտ երկաթ չդառնա: Կամ էլ տենց մի բան:-) 

Գեղեցիկ

Կարոտել եմ արհեստավորի արարող ձեռքերին ու կյանքի պարզությանը: Մենք դարձել ենք պղպջակների հասարակություն. ով ավելի մեծ կուռչի ու վերև կթռչի: Որ հետո ամպոտ ոտքերով կեխտոտ ցեխից խոսենք: Բայց գեղեցկությունը ցեխից, փոշուց ու անմաքուր բաներից ա ծնվում: Գեղեցկությունը անմաքուրը մաքրելն ա: 

Ու դրա համար էլ էսօր առավոտ լավ էր. պարզ էր: