Thursday, March 20, 2014

"Cancioncilla del primer beso" FGL

En la mañana verde,
quería ser corazón.
Corazón.
Y en la tarde madura
quería ser ruiseñor.
Ruiseñor.
(Alma,
ponte color de naranja.
Alma,
ponte color de amor)
En la mañana viva,
yo quería ser yo.
Corazón.
Y en la tarde caída
quería ser mi voz.
Ruiseñor.

¡Alma,
ponte color naranja!
¡Alma,
ponte color de amor!

Ֆուտուրիստական սցենար

Երեկ Վահանը սենց մի հոդված ուղարկեց նոր սերնդի մասին, որը սիրում ա իր սեքսուալ կյանքն անգամ «կիսել» օնլայն: Դե որ կարդում ես, ուզած-չուզած սկսում ես մտածել: Մտածում եմ, ի՞նչն ա մեր դարում մնացել անհատական, ներքին,  «ես ու ես»: Կիսում ենք մեր խոհերը, հույզերը, մտքերը: Ավանդական երեկոները տեղափոխվել են 24-ժամյա հարթակներ՝ բլոգեր ու սոցցանցեր, չեթեր ու ի-մեյլներ: Եթե առաջ կարդում էիր, մտածում, քայլում, դիտում, հետո ընկերներով հավաքվում ու խոսում էդ ամենի մասին, ու մենակ էդ խոսակցության ժամանակ կարող էիր հավաքված մտքերն ու հույզերը հանրայնացնել, հիմա անդադար հոսք ա նման խոսակցությունների: Ու թաքուն անկյուն չի մնացել: «Ես ու ես»-ի անկյուն ու ժամանակ չի մնացել, չկա: Թե՞ չափազանցնում եմ: Առաջ սիրում էի բլոգ գրել, որովհետև մտածում էի, իմ մտքերն էին, ոչ տաղանդավոր, ոչ յուրօրինակ, բայց ամեն մեկի ձևավորումը մի կյանք էր: Հիմա ես ինքսզինքս մտածելու համար պետք ա բլոգ չկարդամ, ՖԲ չմտնեմ (դե ես շատ տարրական յուզըր եմ): Էս հլա էստեղ, բա մարմի՞նը:

Ամոթը մարմինը երկար ա հետ պահել կիսելուց: Բայց էլ չի ստացվում:-) Իմ սերունդը մեծացրել ա մարմինը մնացած բաներից գրեթե լրիվ առանձնացրած:-) Նորն էդպիսին չի: Նորի մոտ քանի որ մտքերը, հույզերն ու զգացմունքները նյութականցվել են ու նյութականացվում են սրընթաց տեմպերով (բա ո՞նց չի նյութականացվում, հլա մի հատ ստատուսները նայեք, տառերն էլ են նյութ, նյո՞ւթ չեն, նկարը նյո՞ւթ չի, բազմիմաստ բազմակետերը նյո՞ւթ չեն), մարմին-ոգի գիծը կարծես թե անհետացել ա: Ու երևի դրա համար էլ կիսում են: Ամեն ինչ:

Նյութը ժամանակին պայմանավորում էր մեր համայնքները: Օրինակ՝ կռվել իմացողը դառնում էր որսորդ, հիմա էլ՝ վարձու զինվոր: Բան ստեղծողն՝ արհեստավոր: Բառ ստեղծողները քիչ էին ու երբ ստեղծում էին, էնքան բան-նյութ կար դրա տակ, որ ինքնըստինքյան ստեղծագործությունը դրանից վեր էր ու դրանով էլ նյութ չէր: Հիմա շատացել ենք ու էնքան բառ ենք ստեղծել, որ հիմա պետք ա սկսենք համայնքների վերաձևավորումն ու նորերի ստեղծումը: Եթե առաջ ու հիմա վենգերյան community of practice-ն ի մի էր բերում բան ստեղծողներին, վաղն էդ պռեքթիսը լինելու ա նյութ դարձած արժեքի դավանանքը: Էլ պոլիամորիստ, էլ նատուրալիստ, էլ ագրոկուլտուրիստ: -իստային համայնքներ են ձևավորվելու, որ պիտի սովորեն իրար հետ ապրել, թե չէ մարդկությունը կվերանա:-)

Thursday, March 13, 2014

Ode to spring:-)

Էսօր ցրտիկ ու գարնանային օր ա: Աշխատանքային տրամադրություն՝ զրո: Գժական՝ միլիոն: Բայց գրասենյակի փափուկ աթոռին, էկրանի դիմաց ի՞նչ գժություն:-)))))))))) Լսում եմ Mumford and Sons. Not even among my top ten, still "my blood runs weak", ինչպես երգում են էս ջահելները:-)

Նայում եմ էս գժերին, ու էս ամբոխային, ունիվերսալ սիրային տրամադրությունը լրիվ սյուռ ա թվում... Կարդում եմ Վերբերի «Մրջյունները» (երբեք չէի պատկերացնի, թե ես էսքան տարված կկարդամ մրջնային հասարակության ու անհատի կյանքի «աննշանակալի» պատմությունները:-) ), նայում եմ էս մարդկանց ու մտածում, երևի մենակ մարդ-կենդանին ա, որ կյանքին զուգահեռ ստեղծել ա մի լրիվ ուրիշ երևույթ՝ արվեստ: Մյուս տեսակներն ի՞նչ են անում՝ ծնվում, սնվում, բազմանում, մեռնում: Մենք արանքում հասցնում ենք էս ամենից բացի մի ուրիշ բան էլ անել... Վեր կանգնել էն ամենից, ինչ կյանքի էություն ա: Երևի դրանից ա, որ մենք աստված ենք զգում մեզ, մենք ստեղծում ենք, ու ստեղծագործությունը գոյություն ունի մեր էքզիստենցիալ՝ գոյական անհրաժեշտությունից դուրս: Միաժամանակ՝ ներս...

Weep for yourself, my man
You'll never be what is in your heart
Weep little lion man
You're not as brave as you were in the start
Rate yourself and rake yourself
Take all the courage you have left
Wasted on fixing all the problems
That you made in your own head

And what is in your heart????

Monday, March 10, 2014

ԲՀԱՐԱՏ-ի զարմանալի թշվառությունն ու հմայքը (Օր 9. Դելի)

Ի սկզբանե պարզ էր, որ Դելին դժվար է լինելու, ու տարբեր պատճառներով: Նախ, արդեն գրեթե ճանապարհորդության վերջն էր, ու արդեն պիտի որ ահագին հոգնած ու հագեցած լինեինք: Բացի այդ, երբ առաջին անգամ՝ 2007-ին հայտնվեցի Հնդկաստանում, հենց Դելին էր, որ ամեն ինչ տակնուվրա արեց. կայարանում բնակվող ընտանիքներն ու մուրացկանները, նրանց շրջապատող անտարբերությունն ու դա ճեղքելու անտեսանելի ու անշոշափելի ջանքերն էնպիսի ցավ էին պատճառել, որ երկար ժամանակ անգամ Չանդիգարի հրաշալի ընդունելությունը չէր կարողանում մեղմել այն:

ԲՀԱՐԱՏ-ի զարմանալի թշվառությունն ու հմայքը (Օր 7 և 8. Ջայզալմեր)

Ջայզալմեր հասանք կեսօրին: «Շահի պալատում» շահավարի դիմավորեցին ու ուղարկեցին տանիք՝ ճաշելու: Մինչև մենք վայ-վույ կանեինք տանիքից բացվող հրաշալի տեսարանից լրիվ արթնացած, մոտեցավ մատուցողն, ու շարունակվեց մեր հաճելի ծանոթությունը (կհամարձակվեի նույնիսկ անվանել դա արդեն փոխադարձ սիրահետում), հնդկական խոհանոցի հետ:


Սաֆարի առանց արյունարբու ելքի:-)

Մեր հաջորդ «անակնկալը» անապատն էր: Ինչպես ասեց մեր վարորդը՝ գնում ենք Պակիստան, քանի որ Ջայզալմերը Պակիստանից բաժանում է ընդամենը մի հարյուր կիլոմետրանոց անապատ:

Ճանապարհի սկիզբն ինձ հիշեցրեց Վայոց Ձորն օգոստոսին: Ամայի, դեղին տարածք՝ ցանցառ կանաչ թփերով: Ու էդպես ձգվում ա, ինչքան աչքդ կտրի: Մեզ խոստացան ճանապարհին տանել մի բնակելի ու մի անբնակ գյուղ: Բնակելին ոնց որ երեխեքի տիկնիկերի տնակներից հավաքած մի փոքրիկ զավեշտալի բնակավայր լիներ: Ի տարբերություն ճանապարհին հատուկենտ ցրված մի երեք այլ գյուղի՝ այս գյուղը մի քիչ չափից դուրս խնամված տեսք ուներ: Գունավոր պատեր, օրինակ, ոչ մի այլ տեղ  չտեսանք:


ԲՀԱՐԱՏ-ի զարմանալի թշվառությունն ու հմայքը (Օր 5 և 6. Ջայպուր)

Ջայպուր՝ լեռներով շրջապատված հովտում շքեղորեն փռված այս քաղաք, մենք հասանք ամենալավ գնացքով, ու առաջին տպավորությունը, միգուցե հենց գնացքի ազդեցությամբ:-), մաքրությունն էր: Առաջին իսկ հայացքից քաղաքի հոտ եկավ, ինչպես Չանդիգարից: Հաջորդ երեկոյան հյուրանոցի շրջակայքում զբոսնելիս համոզվեցինք, որ էդ տպավորությունները ճիշտ էին:

Ջայպուրում առավոտն սկսեցինք քաղաքի տեսարժան վայրերով՝ Ջայպուրի մահարաջի պալատը, հանդիպակաց Ջանտար Մանտարն ու անկրկնելի «Քամիների պալատը»՝ Հավա Մահալը:

Շատ եմ գրել, ու հիմա էս ամենահարուստ, գեղեցիկ, հզոր քաղաքի մասին գրել չի ստացվում, որովհետև այն իր մեջ ամփոփում է գրեթե ամեն ինչ, ինչ ինձ դուր եկավ Հնդկաստանում:

Կարճ ասեմ՝ Մահարաջայի պալատում ամենատպավորիչը փոքրիկ բակերից մեկն էր, որը շրջապատված էր չորս դարպասներով: Սրանցից յուրաքանչյուրը ներկայացնում էր տարվա մի եղանակ.