Wednesday, November 26, 2008

Hola!

© Jorge Diaz

Bilbao may strike you with her beauty if you're opt for being struck:-) She welcomes you with a weird platinum-coated spider/bird/ship-like building you eventually find out to be the world renowned Guggenheim. For a homesick Armenian like me, it's going back home:-) Mountains all over that offer you safety and aspiration to the unknown heights and loud and hearty people that wrap you in this sheer coat of warmth you come to appreciate even more after its restrained manifestations in a ever-rushing metropolis.

We missed our bus stop from the airport to the town and ended up in the middle of nowhere which we later came to know to be no more no less than the heart of the town. So, we started roaming about the streets in search of this evasive Abba Parque Hotel. The Americans were leading the way, since they always prove to be the most proficient map readers:-) Somehow, though, we lost our way and stumbled onto a street with no direction to follow. Rain and drizzles are integral to the Bilbao weather, and having been stupid enough to forget my umbrella in London, I was getting uncomfortably wet, just enough for me to venture into a supposedly fruitless inquiry on directions with a cab driver (we have been warned that most people don't speak English in Bilbao). My simple question on 'Could you please tell me how to get to Abba Parque?' evoked an elaborate explanation in Spanish which left me smiling stupidly at the man's face. Guess it was my stupidity that filled this man's heart with sympathy and he cut his speech short, brought forward the fingers of his right hand and said, 'OK. Unos, dos, tres, hecho'. Exactly, walk three blocks from here and turn right. How could I have not understood his Spanish before:-)???

People are great in Bilbao! The same story any time we asked for directions. But I need to find someone who's Basque and speaks English, because I need to discover this country and I can't do it on my own even if I'm smart enough to learn survival Spanish by September.

Casco Viejo...You remember every single story you've read about toreadors, lovely dames in black veils, jealous dons, enamoured youth singing serenades and plump duennas pretending to ignore them for the sake of the lovely dames... You are the ghost in this medieval town, not them...

***

Well, had to do this one in English, since left my laptop at home. The rest of the account will probably follow in Armenian, have to run.

Monday, November 17, 2008

Le Temps retrouvé/Rauol Ruiz/1999

"She’s aged. Or am I dreaming?"
"You’re dreaming. She’s ravishing."

''Heartbreak can kill, but leaves no trace.''

"Use your youth to learn two things. First, refrain from displaying emotions that are best left unspoken. Second, don’t rush into answering questions before you’ve understood them."

''The day the sculptor Salvini died, he was given as all mortals are, the time to review every place and moment of his life. The sculptor refused. "My life has been a series of extraordinary adventures. To revisit them would only make me sadder. I'd rather use my remaining time to review my last work, Divine Nemesis, otherwise known as The Triumph of Death." So, it was...
Soon after the Angel of Death returned to announce the end of his time of grace. "What a paradox" exclaimed Salvini. "You gave me enough time to revisit my whole life, which lasted sixty three years. The same length of time was too short to review an object I made in three months."
"In this work is all of your life and the life of all men" the Angel replied. "To review it would take an eternity."

Astounding movie...

Monday, November 10, 2008

Ինչպես մի օր հիվանդացա

Կիրակին որոշեց մեզ ուրախացնել միանգամայն կարծրատիպային լոնդոնյան եղանակով՝ անձրև, քամի, ոսկրացունց գորշություն: Իսկ ի՞նչը կարող է հաղթել գորշությանը, եթե ոչ գույնը: Իսկ երբ բնությունը նեղացկոտ փոքրիկի նման որոշել է անկանխատեսելի ինտերվալներով ամբողջ օրը թնկթնկալ, որտե՞ղ կարելի է համարժեք գեղեցկության գույներ գտնել: Իհարկե պատկերասրահում: Եվ մենք Պիկադիլիից անխոնջ հաղթարշավ ծավալեցինք դեպի Ազգային պատկերասրահ: Հաղթանակի դափնիներին կերազեր անգամ Կեսարը. խոստովանեք, որ Միքելանջելոյի անավարտ կտավը ոչնչով չի զիջում Կեսարի բուրումնավետ «լավրովի լիստին» :-) Իսկապես, շատ հետաքրքիր էր «Հյուղարկավորում» կոչվող կտավը, միանգամայն տարբեր մարմնի սահմռկեցուցիչ ճշգրտությամբ ու դրանից գեղեցիկի ամբողջովին նոր պատկերացում առաջարկող կտավներից: Հիշեցնում էր Պիկասոյի վարդագույն շրջանը, ճիշտ եմ ասում, հատկապես աջ անկյունի ծնկաչոք կինը:

Երևի գույների շքեղությունն ու պայծառությունն էր պատճառը, որ երկար ժամանակ չէի հեռանում Վերոնեզեի կտավներից: Չէ, մեկ այլ պատճառ էլ կար իհարկե:-) Չորս կտավներ անվանել էր «Սիրո ալեգորիաներ» ու նկարել դավաճանությունը, հավատարմությունը, արհամարհանքն ու հարգանքը: Երանի, երբեևիցե կարողանայի նման վարպետությամբ, թեկուզ այլ արտահայտչամիջոցներով, «զգեստավորել» աննյութականը:-) Այդ կտավների կանայք էին շատ հետաքրքիր. Ռուբենսի կանանց ֆոտոշոփով մշակված տարբերակներ:-)

Վերոնեզեի մեկ այլ կտավ էլ շատ հետաքրքրեց, բայց արդեն ոչ թե գույներով, այլ բովանդակությամբ: Երբեք չէի լսել այդ առասպելը. Զևսը որոշում է մանուկ Հերակլեսին անմահություն պարգևել և բերում է Հերայի մոտ, որպեսզի վերջինիս անմահական կաթից համտեսելով՝ իր որդին ևս միանա օլիմպիական կաստային: Բայց Զևսն իհարկե, որպես անհավատարիմ ամուսին, դա չէր կարող հաջողացնել առանց ևս մեկ խաբեության և փոքրիկ Հերկուլեսին Հերայի մոտ է տանում, երբ վերջինս անմոռաց ու անմնացորդ տրվել էր Մորփեոսին: Բայց, բայց... կանայք յոթերորդով են, չէ՞, զգում դավաճանությունը:-) Հենց այն պահին, երբ մի ակնթարթ էր մնացել Հերկուլեսի անմահությունից, Հերան բացում է աչքերն ու... երկու ստինքներից կաթը թափվում է ներքև ու վերև: Այսպիսով, երկնքում հայտնվում է Հարդագողի ճանապարհը, իսկ երկրի վրա ծաղկում են շուշանները: Վերոնեզեի կտավը հիշեցնում էր երեխաների համար հեքիաթների գրքերի նկարազարդում, սակայն առասպելն ինքնին շատ լավն էր:-)

Ես չեմ սիրում երկար ժամեր անցկացնել պատկերասրահում: Որովհետև ես սիրում եմ կրել տպավորություններ իմ ներսում. եթե ինչ-որ բան ցնցեց, վերջ, դուրս եմ գալիս:-) Այս անգամ Ռաֆայելի փոքրիկ մի կտավ էր՝ «Մադոննան մեխակներով»: Կատարելություն լինում է... Բայց պետք չի փորձել դրան հասնել, եթե հանճարեղ չես, կավարտես հոգեբուժարանում:-) Եթե կտավի առջև գույներն ու ձևերը փոխակերպվում են հույզերի ու իմաստների և կրկին վերադառնում նույն ու միաժամանակ տարբեր գույների ու ձևերի, ուրեմն այն կատարյալ է:

Գույների այս հիանալի աշխարհից անձրևի շիթերի ու Pret-ի հոտավետ սենդվիչների ուղեկցությամբ հասանք Ուեսթմինսթերի տաճար, որտեղ ամեն կիրակի ուղիղ 5:45 երգեհոնային երաժշտության համերգ է...
***
Ան ջան, մի օր փոքրերիդ ու Անդոյի հետ անպայման կգնանք...

Friday, November 7, 2008

Fall/Winter 2008 in London

Լոնդոնյան փողոցը բազմազան է: Համալսարանական թաղամասերը ներկայացնում են խայտաբղետության ողջ գունապնակը, քանի որ այստեղ խելառ երիտասարդությունից բացի իմաստուն գիտնականներ ու դասախոսներ կան, խոսնակներ հազարումի ոլորտներից՝ խենթ նկարչից մինչև նպատակասլաց գործարար: Փողոցային նորաձևությունը հիշեցնում է 80-ականների վերջն ու 90-ականների սկիզբը: Բացե՛ք զգեստապահարանի խորքերում թաքցրած ձեր մայրիկի կամ ավագ քրոջ զգեստների կապուկն ու կարող եք պատկերացնել լոնդոնյան փողոցային նորաձևությունը՝ նեղ տաբատներ, երկար ու չղջիկաձև թևերով վերնաշապիկներ ու սվիտերներ, սրունքների վրա հավաքվող կրկնակոշիկներ: Նորաձևության գիտակները հիմա ինձ գիլեոտին կհանեն նման անգրագետ նկարագրության համար, բայց համապատասխան տերմինալիոգիայից միանգամայն անտեղյակ եմ:-)

Սակայն լոնդոնյան փողոցը ստանդարտներ այնքան էլ չի սիրում, և այս ընդհանուր նկարագրի մեջ հանդիպում են դասական անգլիական ջենտլմեններ՝ վերնաշապիկի վրայից փակ վզով սվիտերներով, ինչպես նաև դասական անգլիական լեդիներ՝ մարգարտաշարերով և ուղիղ կիսաշրջազգեստներով: Մի մետր էլ չանցած, իհարկե բախվում ես Մերլին Մենսոնի հետևորդներին՝ սև երկար վերարկուներով, առնվազն տաս սանտիմետր պլատֆորմներով սև, լաքե կոշիկներով, իսկ ֆրանտերը (անհավատալի է, բայց սրանց մեջ էլ այդպիսիք կան) մինչև ծնկները հասնող կրկնակոշիկներով, սև մազերով և արծաթի անհավատալի քանակությամբ շղթաներով ու զարդեղենով: Նորագույն շիկը այս խմբի մեջ՝ ոտքերը սև, նեղ ժապավենով իրարից միացնելն է: Դատելով հանգստյան օրերին լոնդոնցիների սիրած ժամանցի բնույթից, նորաձևության մեջ այս նորամուծությունը միանգամայն տեղին հավելում է. ամեն հինգշաբթի, ուրբաթ և շաբաթ (համապատասխանաբար հրթիռային արագությամբ աճող ակտիվությամբ) երեկոյան գարեջրի ահռելի քանակության արդյունքում հավասակշռությունը կորցրած լոնդոնցու համար էական է ունեցած-չունեցած երկու ոտքը իրար կողքի պահել, առնվազն մետրո հասնելու համար:-)

Շատերի համար սևի գերակշռությունը նշանակում է Ասիա: Ուրեմն, կարելի է պնդել, որ 2008թ. Լոնդոնը միացել է Ասիային:-) Նորաձևությունն այստեղ կերտում են փայլուն ամսագրերն ու խանութները: Հետաքրքրական է, բայց այստեղ դեռ չեմ տեսել ուոլմարթային համարժեքություն: Լոնդոնը ոճ է սիրում: Այստեղ թե՛ կանայք, թե՛ տղամարդիկ անհավակնոտ բնականությամբ են կրում դասական հագուստը: Ոճն այստեղ նախընտրում են հարմարավետությանը, թեև հիմնականում հաջողվում է դրանք համատեղել: Ամերիկացուն Լոնդոնում գիտե՞ք ինչպես կարելի է ճանաչել: Առաջին, իր տոպրակային հագուստով և երկրորդ, զգեստների համադրման անթերի ներդաշնակությամբ:-) Լոնդոնցիները համահունչ դասականություն ապահովում են առանց ջիգի: