Tuesday, April 28, 2015

Երաժշտություն ու տենց

«Ո՞րն է բարձր երաժշտության սահմանումը կամ եթե դուք համարում եք, որ կա այդպիսի ավելի արժեքավոր, բարձր երաժշտություն, ապա ի՞նչ օբյեկտիվ ոչզգացմունքային հատկանիշներով կարելի է այդ տեսակը առանձնացնել» 

http://dabavog.livejournal.com/596360.html 

Փորձեցի հենց Դաբավոգի մոտ գրել, բայց «տեխնիկական պատճառներով» չստացվեց:-)


Որ ինձ հարց են տալիս (դե, էս էդ դեպքը չի, բայց դե:-)), սկսում եմ երկար մտածել հարցի մասին, ոչ թե պատասխանի:-) 

Էս հարցում մի քանի առանցքային հասկացություն կա.
1. երաժշտություն
2. բարձր
3. սահմանում
4. օբյեկտիվ
5. հատկանիշ

Հիմա, որ նայում եմ էս հասկացություններին, արդեն իսկ պարզորոշ նկատվում ա պատասխաններում հավանական հակասությունները: 

Երաժշտությունն ինքնին ամենավերացական, ամենասուբյեկտիվ երևույթներից ա, դրանով իսկ օբյեկտիվությամբ մտնել էս հասկացության մեջ, արդեն իսկ խնդիր ա: 

Եթե խոսում ենք հատկանիշ-չափանիշի մասին, առաջանում են նոր հարցեր: Ո՞վ է դա սահմանում: Չափանիշն ինստիտուցիոնալ երևույթ ա: Ի նկատի ունեմ, սովորաբար սոցիումը, խումբն ա սահմանում չափանիշ, չէ՞: Տարբեր երաժշտական սոցիումներ սահմանել են տարբեր հատկանիշներ: 

23-ին SOAD-ի համերգը լսում էի 6 ու 7 տարեկան երեխեքի հետ, ովքեր ղժժում-տժժում էին մի ուրիշ ձևի: Մեկ էլ մեկն ասում ա. «Քիս, ճվալը պարտադի՞ր ա»: Ռոքի սիրահարներից ո՞ւմ մտքով կանցներ սենց հարց:-))))

Երեխու մտքով անցել ա, որովհետև ինքը դեռ կաղապարված չի ժանրային հատկանիշներով, որոնք սահմանվել են կոնկրետ էս տեսակ ռոք երաժիշտների սոցիումի կողմից՝ Vocally, thrash metal can employ anything from melodic singing to shouted vocals  (գրված, թե չգրված, սա դեռ չենք էլ քննարկում:)

Monday, April 20, 2015

The danger of a single story

Երևի հակասեմ նախորդ գրածիս...

Բայց քանի որ կուտակվել ա, ինձ էլ ճիշտ ժամանակին ուղարկեցին «ներվային համակարգս բուժելու», ասեմ. 

Ժողովուրդ, դուք ինքներդ հիմք եք դնում նոր, բայց միակողմանի պատմության...

Մեջս սաղ խառնվում ա...

«...իրականում մենք շատ քիչ բան ենք գիտակցել ու շատ սխալ ենք բարձրաձայնում, մեր գլխավոր պահանջը ինքներս մեզանից պիտի լինի, բայց դեռ շատ ենք վախենում, իրավասու զոհ ենք մեզ հայտարարել ու դատ ենք աղաղակում, բայց եղեռն վերապրածը կենդանի մնալու համար պիտի մեջը ուժ գտնի անդունդի երախին նայի ու չմտածի գլորվելու մասին»

Քիչ ենք գիտակցել, համաձայն եմ: Դրա համար կարելի ա ավելի շատ կարդալ օրինակ՝ «Այրվող այգեստանները»: Վախենալը՝ համաձայն եմ: Հայտարարել՝ համաձայն եմ... Ուժ գտնի ու չգլորվի՝ համաձայն եմ:

Բայց « մեր գլխավոր պահանջը ինքներս մեզանից պիտի լինի»....

Էդ գիտե՞ք ինչի ա նման. մեծագույն, անչափելիագույն եսակենտրոնթյան ու եսաամենության: Էդ ոնց որ վերցնես սաաաաաղ աշխարհը տեղավորես քո պուճուր ես-ի մեջ: Էդ ոնց որ ասես, ես եմ, որ կամ. ալֆան ու օմեգան...

Էլի դու ես, որ կաս, բայց կա քեզանից դուրս աշխարհ: Որի մեջ ես դու, ոչ միայն ինքը քո մեջ ու ոչ այնքան ինքը քո մեջ: Որովհետև, եթե միայն ինքն ա քո մեջ, դու քեզ դնում ես ամենայի տեղ, որ պատասխանատվություն ա կրում ամեն ինչի համար.... Տենց չի էլի........................................................ աշխարհը շաաաաաաաաատ մեծ ա, որ դու քո մժեղ հալով ամեն ինչի համար պատասխանատվություն կրես.............

Հա, մենք պետք ա նայենք ներս, թե ինչու, ինչպես եղավ: Մտածենք, քննենք, հասկանանք ու նենց անենք, որ էլի չլինի, բայց դա համարել ԳԼԽԱՎՈՐ, ոչ թե ԶՈՒԳԱՀԵՌ գործողություն, մի քիչ շատ ա, էլի... 

Ինչպես էս դիսկուրսը քաղաքական դաշտում չի, իմն էլ քաղաքականում չի: Եթե ինձ բռնաբարել են, ես զո՞հ եմ, թե՞ չէ: Եթե ես պետք ա շարունակեմ ապրել, ինձ բռնաբարողը պե՞տք ա հասկանա ու ընդունի, որ ինքը բռնաբարող ա, թե՞ չէ: Ես պետք ա անպայման նենց անեմ, որ ինձ էլ չբռնաբարեն, բայց բռնաբարողից պարտքուպահանջ պե՞տք ա ունենամ, թե՞ չէ: Պե՞տք ա ինքը ինչ-որ կերպ ինձ ասի ներողություն: Ինչո՞ւ պետք ա սա հանել իմ կյանքից.... Չեմ հասկանում...... Ինչո՞ւ սրանք զուգահեռ չեն կարող լինել: Ինչո՞ւ ես իմ երեխուն չեմ կարողանալու ասել էս ամեն ինչը. որ կյանքը դաժան  կարող ա լինել, որ կյանքում կան դեպքեր, երբ կան զոհեր ու մարդասպաններ, որ զոհերը պետք ա շարունակեն ապրել, գիտակցելով, որ ժամանակի ինչ-որ պահին իրենք զոհ են եղել, իսկ մարդասպանները պետք ա իրենց էդ արարքի համար էդ ժամանակում կոչվեն մարդասպան, նույնիսկ եթե վաղը ես նրանց կկոչեմ հրեշտակ...............է դժվար ա, բայց ինչն ա հեշտ...

Հա, կարող ա մենք լավ չենք դա անում, ոչ թե կարող ա, երբեմն հաստատ լավ չենք անում, բայց դա բացառել ու մենակ ասել, թե եկեք տեսնենք մեր մեղքը որն էր, որ մեզ կոտորեցին ու սպասել, թե կոտորողը կհասնի «կոսմիկ գիտակցության» ՄԻԱՅՆ էն պատճառով, որ մենք հասկացել ենք, թե ինչու են մեզ կոտորել.... լավ էլի...

Ժողովուրդ, ինչի՞ եք նորից միակողմանի պատմություն սարքում ու վտանգավոր պատմություն, քանի որ անտեսում եք մյուս պատմությունը, նույնիսկ եթե դա թերի ա........

Saturday, April 11, 2015

Մի քիչ գրելու մասին

Գնել ջան, ուրեմն սենց:-)

Ցանկացած բան կարդալիս, ինձ մոտ «դուր գալ, չգալու» հարցը շատ արագ ա լուծվում և ոչ էսպես կոչված «քննադատական մտածողության» հարթությունում:-) Էդ երևի մի հատկություն ա, որ ձևավորվում ա տարիների ընթացքում, հազարումի գործոնների ազդեցությամբ: Իմ տարիքում փոքր-ինչ կարծրացած հատկություն ա, որի պատճառով հետաքրքիր գրվածքներ կարող են դուրս մնալ, բայց դա նաև որոշակիորեն անխուսափելի ա: