Thursday, January 24, 2013

:-(

Իմ ուղեղն ինֆորմացիայից թառամում ա:-(((((( Ես ուզում եմ մի միտք կարդալ ու ամբողջ օրը դրա մասին մտածել, ու չեմ ուզում փաստեր, փաստեր, փաստեր ու ոչ մի միտք:-((

Friday, January 18, 2013

Գրելու մասին

- Իմ գրածները որ տամ, կկարդա՞ք: 
- Ըըըըըըըմմմմմմ...
- Ես բոլորին չեմ տալիս կարդալու: Պահեր կան, գանձեր կա, որ բոլորի համար չեն, բոլորի հետ չես կիսի:

Կան, իհարկե, բայց արդյո՞ք այդպիսիք համարվում են «գրական ստեղծագործություն»: Եթե  այդպիսիք գրավոր միջավայրում պիտի արտահայտություն գտնեն, ապա պետք է կոչվեն «անձնական նամակներ»՝ անկախ նամակների բովանդակության ժանրային արտահայտչաձևից: Ու վերջ, հարցը փակված է: Լսարան սկզբունքորեն պետք չի էստեղ: Բայց... եթե գրական ստեղծագործության մասին է խոսքը, արդյո՞ք դու, գրողդ ես ընտրում այն:  Հիմա հազարումի օնլայն պլատֆորմների շնորհիվ իհարկե դա հնարավոր է, բայց իրականում դա ինձ աբսուրդ է թվում. եթե դու գրում ես ոչ թե միայն քեզ, կամ մի հոգու, կամ սահմանափակ մի քանի հոգու համար, ուրեմն գրում ես անդեմ բոլորի համար: Էլ էս վերևի ֆլիրտն ինչի՞ համար ա... Էս վերևինն այլևս հայկական, կամ միգուցե նաև համաշխարհային ընդունված սիրահետման, ավելի ճիշտ գայթակղության մեխանիզմ ա, որից զահլես գնում ա (հա, ի դեպ,  նույնիսկ որպես սեռային գայթակղության միջոց, զահլես միանգամից գնում ա: Իմ հետաքրքրասիրության ռեցեպտորները միանգամից անջատվում են:)) ու եթե անգամ ինչ-որ ցանկություն կա անծանոթ ստեղծագործություն կարդալու, նման «դավադիր» նախաբանն այն սաղմում սպանում ա:


Wednesday, January 16, 2013

Իմ անեծքը:-)

Ամեն ինչ սկսվեց մի ցուրտ կամ տաք օր Բիլբաոյի Դեուստո համալսարանում: Երևի թե ցուրտ:-) Հա, հաստատ ցուրտ: Պիտի ամբողջ խումբը, մի 30 հոգի, ամեն մեկը 10 րոպեում ներկայացներ իր թեզի ընդհանուր կմախքը: 30 հոգի՝ մի քանի կապված, մի քանի ավելի քիչ կապված ու մի 10 էլ անկապ դեմք:-) Ակադեմիական առումով, թե չէ հիմնականում կայֆոտ դեմքեր էին: 30-ից շատ քչերն էին համոզված, թե մի քանի ամիս հետո ինչի մասին են գրելու, բայց որ պետք ա, պետք ա: 

Խոսում են: Ու ուղղակի իմ աչքի առաջ գոհարներ են հղկվում: Ոչ միշտ, բայց գոհարին քանակ պետք չի, որ փայլի:-) Երկու մարդու շնորհիվ: Լոնդոնի համալսարանից երկու դասախոսի, որոնցից մեկի խոսքը թրի նման կտրում էր, իսկ մյուսինն էլի կտրում էր, բայց բարոկկո դանակով:-) Անմշակ, անկապ, մոլորված մտքերից հարցերի ու դիտարկումների միջոցով էդ երկու մարդը մեկ-մեկ էնքան սիրուն բյուրեղներ էին հանում, որ «հանքափորն» ինքն անգամ սկսում էր հասկանալ իր հանքաքարի զորությունը: 

Ամփոփիչ սրճախմության ժամանակ առաջին անգամ լսեցի «Occam's razor» արտահայտությունը: Լավ չհասկացա միգուցե: Նույնիսկ ուիքի անելուց հետո ինչ-որ մշուշային զգացողություն կար: Բայց էդ ժամերի հետքը դեռ կրում եմ. երբ ինչ-որ տեքստ են տալիս կարդալու, միանում է տրամաբանական շղթայի լույսը, ու դրանից պրծում չկա: Մի միտք որ նախորդի ու հաջորդի հետ կապված չեղավ, պոզավոր սատանի նման սկսում է հալածել ինձ: Ու մինչև դրանց չսանձեմ, չեմ հանգստանում: Հիմա կմեղադրեք, թե ազատական ու ստեղծագործ մոտեցումն եմ ճնշում, բայց ինչ արած՝ հանուն պարզության, իսկ ես այն գտնում եմ միայն տրամաբանված ու հետևողական կառուցվածքի մեջ, ես պատրաստ եմ զոհել անկապ ստեղծագործությունը:-) 

Պարբերության մեջ նախադասությունների միջև բառա-հոմանիշային շղթաներ եմ փնտրում, առաջարկում: Ու դա ամենահավես մասն ա. ես ոսկերիչ պիտի դառնայի:-)))))) Էդ մանր-մունր տրամաբանական հաջորդիվ կապերը ճիշտ դասավորելուց էնպիսի բավարարություն եմ ստանում, որ ասես Պանթեոնի պատ եմ շարել:-))))))))

Ու էսպես էլի: Շատ եմ տեքստավորվել էս մի քանի օրը, դրանից ա:-)

Wednesday, January 9, 2013

Էվոլյուցիայի մասին

Էս ավելի շատ հիշելու համար ա, ոնց որ լեկցիայի ժամանակ գրառումներ անես էլի՝
֊ ձկնային օրինակ
֊֊ հետաքրքիր մարդ, ու միամիտ:֊) Ես էլ էի մի ժամանակ մտածում, որ ամեն ինչ տգիտությունից ա․ լույս վառի, կլուսավորվի:֊)