Monday, October 1, 2018

«Ծիածան»

Շարունակում եմ տնտղել անգլիացիներին:-) Չնայած D. H. Lawrence-ն ինձ համար Թոմաս Հարդի չի, ում հետ նոր ենք ծանոթանում: D. H. Lawrence-ն իմ «քանդակագործներից» ա:-) Բայց «Ծիածանը» չէի կարդացել: Ու 20-ում D. H. Lawrence-ը կարող ա քեզ կերտել, իսկ 40-ականներո՞ւմ... Գրում եմ «հընթացս», որովհետև հետո կալարեմ, կամ մտքերս կչվեն տաք երկրներ: 

Առաջին մի քանի էջից միանգամից հայտնվեցի 20-ականներիս զգացմունքներում ու մտքերում: Գրքերն ամենալավ ժամանակի մեքենաներն են։-) Բայց հենց նոստալգիայից հագեցա, սկսեցի կարդալ, ինչպես միշտ եմ կարդում՝ թուլանալով ու ընթացքում, եթե հաճույքն եկավ, հաճույք ստանալով, եթե ոչ՝ բայ-բայ-գուդ բայ։-) Երևի 30-րդ էջից ասեի գուդ բայ, եթե D. H. Lawrence-ը չլիներ:-) Համ էլ չեմ սիրում կիսատ թողնել գր... ոչ մի բան:-) 

Եթե 20-ում ինձ dark ու mystic բառերը տեղափոխում էին dark ու mystic զգացողություններ, հիմա դրանց հաճախությունից զահլես գնում ա:-) Դրանց  անորոշությունների կծիկից, անհասկանալի անդինից, կիսատ-պռատ չասված-հավանաբար-այսպես-կամ-էլ-այսպես-զգացածներից ոչ թե ռոմանտիզմի հորձանուտն եմ ընկնում, այլ ռացիոնալությունս թթված ու սևեռուն ինձ ա սկսում նայել, կամ glowers at me, ինչպես կասեր D. H. Lawrence-ը;-) 494 անգամ մենակ dark բառն ա օգտագործում «Ծիածանում», որ ի՞նչ:-))))) Հա, լավ, խոստովանեմ, որ հերոսուհին ու իր մաման մուգ մազեր ունեն, ամուսինն էլ՝ մուգ մաշկ ու դրանց հղումներն էլ քիչ չեն:-)