Saturday, September 23, 2017

«Անասնաֆերմա» Գոյում

«Անասնաֆերման» բեմադրված տեսել եմ մի անգամ. Երևանում, երևի 2004-06-երին, բրիտանացի դերասանի մոնոներկայացմամբ: Կես ժամ ա քչփորում եմ, փորձում եմ թվային հիշողությունից ինչ-որ բան պեղել էս ներկայացման մասին, որը կազմակերպել էր Բրիտանական խորհուրդը, բայց անօգուտ: 

Շատ ափսոս: Արտակարգ ներկայացում էր. վայրկյանների ընթացքում ականատես էիր լինում տաղանդավոր այլակերպման՝ Սնոուբոլից Նապոլեոն, Մոլլիից Քլոֆեր, Սքուիլըրից Բոքսըր.... Չթարգմանեմ էլի անունները: Ու անհուսությունից մոլորված դուրս գալիս դահլիճից: 

«Գոյի» բեմադրությունը բազմադերասան էր:

Image may contain: text

Ընդհանուր տրամադրությունը հենց սկզբից օրուելական չէր: Դա ինչպե՞ս ես զգում: 

Friday, September 22, 2017

Աթենասի քաղաքը

Իմ տարեկիցները կհիշեն էս գիրքը՝ Ն.Կուն «Հին Հունաստանի լեգենդներն ու առասպելները»: Մեր հրատարակությունը սևուսպիտակ, հաստ շապիկով էր, մեջը՝ աստվածների ու հերոսների «սխրագործությունները»: Չգիտեմ ինչու, հերոսների մասին չէի սիրում կարդալ, բայց աստվածների ծնունդն ու կյանքը մի տաս անգամ իրար հետևից կարդում ու չէի հոգնում: 

Ինձ շատ էր դուր գալիս Աթենասը:-) Ինձ թվում ա, էն փաստը, որ ինքը պապայիս ամենասիրելի աստվածն էր էդ բոլորի մեջ, քիչ դեր չուներ սեփական նախասիրությունս  բարձրաձայնելու հարցում:-)


Բայց միշտ թաքուն նախանձում էի Աֆրոդիտեին:-)))) 10-12 տարեկան էի: Ինչո՞ւ պիտի նախանձեի էս սիրուն աստվածուհուն, մանավանդ, որ իմ սիրածն էլ վատիկը չէր, ու հլա վրադիր էլ, շատ խելոքն էր: Հիմա դժվարանում եմ ասել, թե ինչու, չնայած եթե Ֆրեյդին հետևեմ, հեչ էլ չեմ դժվարանա:-)) Բայց հիմիկվա ասածս կոպեկի արժեք չի ունենա, որովհետև վաղուց 10-12 չեմ, ու վաղուց գոյություն չունի մեր պուճուրիկ պատշգամբի նեղլիկ թախտից, դրա շուրջ շնչող հինգհարկանի նախկին հանրակացարանը բնակեցնող մարդկային կյանքների կծիկից, ավտոտնակային կտուրներից բնականորեն առաջացած բակային խաղերը հյուրընկալող խաղահրապարակից ձուլված իմ աշխարհը: 


Tuesday, September 19, 2017

40-րոպեանոց անխռով անակնկալներ

Առնվազն 40-րոպեանոց: Դրանք շառ առաձգական են՝ 20-80-րոպեանոց: Հոտավետ ու արևաշատ, մարդաշատ ու խեղդուցիչ: 17 թաղամասից՝ Օպերա: 

Լինում են օրեր, երբ 40-րոպեանոց տուն-գործ «մայրուղին» գրքերով ու Whole Lotta Love-ով կարճելու հավեսս գլուխն առնում, փախչում ա ու հետ բերելու մասին խոսք էլ չի կարող լինել: Մի քանի անգամ անօգուտ փորձելուց հետո հանձնվել եմ, չեմ էլ փորձում: Միանգամից անցնում եմ ձախ կողմի մայթերին, քանի որ աստիգմատիզմի պատճառով աջ թեքվելուց հոգնում եմ: Հա, ես ինձ էդպես եմ համոզել:-)

Բայց քանի որ իմ աչքերն առանց կարդալու կյանքից հոգնում են, սկսում են կարդալ էն, ինչ կա գրքերից դուրս, օրինակ՝ պաստառները՝

«Իսկ դու ի՞նչ ես արել Արցախի համար»

Տո քեզ ինչ, ի՞նչ եմ արել... Ու ինչո՞ւ պետք ա ինչ-որ բան անեմ... Ի՞նչ իրավունքով ես ինձ հարցնում ինչ եմ արել, երբ երեխեքը սահման են պահում... Կատաղում եմ մի ուրիշ տեսակ... 

«Տարվա հայուհի»
Անպայման շիկահեր ու հարթեցված մազերով ու կեղծ կուսաթաղանթին հարիր ամոթխածության ժպիտներով կանայք են: Ու էլ ոչ մի բան... Ո՞վքեր են էս հայուհիները, ինչո՞ւ են իրենց տափուկ դենքերով փչացնում իմ քաղաքի հորիզոնն ու ծառերը: Գոնե մի բառ ասեք, տեսնեմ ինչու եք իրենց էնքան վերև կպցրել, որ ես ուզենամ իրենց նմանվել: Չէ հա, դա ինչ կարևոր ա: Կարևորը, որ կա Համազգային վստահության խորհուրդ, որը որոշում ա, որ այ էս մարդիկ իմ փողերով պետք ա անցնեն «կարմիր դարոժկով», իսկ եթե ես ուզում եմ իմանալ ովքեր են անցում, ինքն ինձ ասում ա «գնա գործիդ, գործ չունես, չեմ հասկանո՞ւմ». ինչ վատ գուգլ թռանսլեյթ ա որ:-) 


Այո, ես չար եմ ու նախանձ:-) Լավ ա, դեռ Սեռժին սիրելը պարտադիր չի.........