Thursday, March 26, 2015

Մտածել մտածելու մասին

Իմ Բըրդ(ու)մենի անունը տեսնես ի՞նչ ա:-)

Անունը չգիտեմ, բայց լրիվ մարկեսյան դեմք ա. հաճախ սպիտակ ԲԱԼԱԽՈՆ-ով գլխիս նստած:-)))))) Ու մեկ-մեկ շատ ծիծաղելի ա, երբ փորձում եմ իրեն էդտեղից իջեցնել ու լռեցնել: Մի պեռվել ա պեռվում, մի թևերը թափ ա տալիս, թե, «բա որ ես չլինեմ, ո՞նց ես գլուխդ գովելու: դու ո՞վ ես եղած ընդհանրապես («լինելու» մասին էլ բավականին ոչ թափանցիկ, սպառնալից ակնարկներ ա նետում, որ ճիշտն ասած քիչ մը ցավոտ են, բայց դե...)» ու սենց: 

Ինքն իր սպիտակ կարլսոնյան սավանով շատ ա սիրում լոգարանը, հատկապես լողավազանի լոգարանը: Ու չի էլ թրջվում անտերը: Էդ ժամանակ մեր երկխոսություններն ուղղակի հանճարեղ են: Տո ինչ երկխոսություն. սոլոլոքի: Ես չկամ, ինքն ու իրա բալախոնը: Բայց ես դեմ չեմ: Բացարարձակ, նույնիսկ կողմ եմ, որովհետև միևնունն ա, հեղինակային իրավունքն ամբողջությամբ իմն ա, ինչքան էլ ինքն իմ գլխավերևում թևահարի (ամեն ինչ իր գինն ունի, է՜հ): 

Մենք լոգարանից դուրս ենք գալիս խառը-խշտլիք (թու, ինչ էլ անդուր բառ ա...) մտքերն ամուր, կուռ թելերով իրար կապած: Ու սա կարկատան չի: Ընդունում եմ Կոկո Շանել էլ չի, բայց սենց մի տեսակ լավ ստացված ինդիփենդընթ մուվիոտ մտքարան ա: 

Օրինակ՝ մի երկու շաբաթ առաջ լավ ընկերներից մեկը մի սևուսպիտակ պատմություն պատմեց էն մասին, թե ինչպես են փորձել մեծապետական նկրտումներ խաղացնել փոքր հայերի մոտ ու ոնց ա էդ փոքր հայերից մեկը էնպես արժանապատվորեն պահել իրեն, որ մեծապետական պուճուրները չեն իմացել գլուխները ուր կոխեն: Լսեցի, հուզվեցի, անցավ-գնաց: Եկավ «մի երկու օր առաջը» ու մի հոդված կարդացի անհասկանալի, նորամուծված «ապրումակցում» երևույթի մասին: Ու հաջորդ օրը պետք ա մի բան գրեմ մի բանի մասին, որից գիտակցաբար գաղափար չունեմ: 

Տխուր-տրտում նստած նայում եմ դիջիթըլ-միջիթըլ անկապ տեքստերին, մեկ էլ սպիտակ բալախոնս  ոտքը ոտքին ա գցում գլխիս վրա ու թևերով հո չի կապում մեկը մյուսին. էս երկուսն իրար, սրանք մանկությունից մնացած ինչ-որ իդեալիստական հասկացությունների, էս ամբողջը՝ իմ վերջին ձեռքենումներից՝ Օքամի սրագույն սայրին ու արդեն գիտեմ ինչ եմ անելու: 

Շատ ծիծաղելի ա իմ բալախոնը, բայց շատ սիրելի:-)