Tuesday, February 17, 2015

Յոգայի գիրքը

Միլիոն տարի ա անցել...

Տարիները պատմություններ են:

Մի լավ ընկեր ունենք: Երկար ճամփին խոսում ենք.

- Ես լրիվ նիֆարմալ էի: Դպրոցն ատըմ էի: Լավ էի սովորըմ բայց: Հա, ատըմ էի նստելը: Բայց հասկանըմ էի, որ դե էտ ա. ինչ կա, կա: Մի օր Ավետիք Իսահակյանի ինչ-որ պատմվածք կարդացի ու ըդտեղ առաջին անգամ իմացա Բուդդայի մասին (միգուցե և սրա մասին ա խոսքը, չգիտեմ, դեռ չեմ կարդացել): Ու էդ ի՛մն էր է՛լի: 

Էն տարիներին [90-ականներ] յոգայի մասին գիրք գտնելը տեղով պատմություն էր: Իսկ գտածը...դե հիմիկվա նման չի, էլի, որ մի կտտոցով ինչ ուզըմ, գտնըմ ես: Ես ու ընկերս լսել էինք, որ մի հոգեբան կա քաղաքըմ, յոգայի մասին մի գիրք ունի, որը գիրք չի է՜՜՜, ԳԻՐՔ ա: Բայց ինքը էդ գիրքը ոչ մեկին չի տալիս: Լուր էր պտտվում, որ գիրքը կա, բայց տեսնող չկա: 

Դե էլ ոնց կլնի, պըտի էդ գիրքն իմ ձեռն ընկեր: Էդ մարդն էլ գեշ խմող էր: Էն ա, մի օր ընկերոջս հետ մի երկու շիշ արաղ առանք, գնացինք դրա տուն: Նստած խոսըմ ենք դեսից -դենից: Խոսըմ ենք, ես էլ հա բաժակը լցնըմ եմ, որ էս մարդու քեֆը լավանա, ես էլ դուխս տեղը բերեմ, որ ռսկով գրքի մասին հարցնեմ:

Երկու շշի ընթացքում էս մարդն ինչ ասես չպատմեց, ընչի մասին ասես զրից չարավ. Բուդդայից, ոչ Բուդդայից, դեսից, դենից: Բայց հա ձեռով հետևն էր ցույց տալի, թե «Էս ա: Ինչ կա չկա, սաղ էս ա, մնացած սաղ սուտ ա»: Էն ա, վերջը գլխի ընկա, ասի, հլա մի հետ եդ նայեմ տենամ, էդ ինչ ա ցույց տալիս: Խաչ էր մի հատ: Երկրորդ շշի վերջանալու վրա չդիմացա, թե, «Բա գի՞րքը: Յոգայի գիրքն ո՞ւր ա»:

 «Վառել եմ»...

Monday, February 9, 2015

Հուզիչ պատմություն

«Գեղըմ կինո էին ցույց տալիս: Մի մատ րեխա էի, տասը տարեկան էի երևի, լավ չեմ հիշըմ: Շատ էի ուզըմ գնալ, բայց տոմսը տաս հատ ձու էր: Մորս խնդրեցի ձու տա, գնամ կինո, ասավ, չէ: Բայց դե շատ էի ուզում, է­՜: Մերս էլ մոռացել էր, որ ձվերը ես եմ հավաքում: Էն ա էդ օրը գնացի հավաքեցի, բայց մինչև մորս տալը դրեցի, սաղ եփեցի... ու տենց վեդրոյով էլ դրեցի տեղը...

Մերս ձուն տանում էր հանձնի, որ ալյուր առնի: Տանում ա հանձնելու, վեր են ունում, որ ստուգեն, տենում են պինդ ա: Որը փորձում են, պինդ ա...

Մեկ էլ տուն եկա, տենամ... տենց նստել ա. վեդրոն կողքը, գլուխը կախ, կորացած: Բան չասավ: Ոչ մի բան...»

Sunday, February 8, 2015

Մարտնչող կիսագրագիտություն

Կարո՞ղ ա պետք ա վերաիմաստավորել «451 աստիճան ըստ Ֆարենհայթի»... Կամ «Գեղեցիկ նոր աշխարհը» (թարգ. իմը չի:-))...

Մի քանի շաբաթ առաջ: Աբովյան-Թումանյան խաչմերուկ: Լրագրող ու օպերատոր: 

- Իսկ դուք ի՞նչ եք մտածում առևտրականների ցույցի մասին:

Բայց ինչո՞ւ պետք ա ես անպայման ինչ-որ բան մտածեմ 21-րդ դարում փոքր ու միջին բիզնեսով զբաղվող հայ ձեռներեցների, ոչ թե 19-րդ դարի առևտրականների դժգոհության մասին: Լավ, ասենք թե մտածում եմ, բայց ինչո՞ւ  պետք ա ամեն մի պատահական մարդ, կես րոպեում, առանց որևէ հնարավորության երկար-բարակ բացատրելու, թե ինչու է էդպես, այլ ոչ թե այլ կերպ մտածում, պարտադրված զգա ասելու, թե ինչ է մտածում: Ու հետո իմ կիսագրագետ մտածածը թափառի հազարումի ալիքներով ու մարդկանց մի խմբին վրդովվեցնի, մյուսի վերքին դարման լինի ու եսիմ ինչ, ինչո՞ւ... Ինչո՞ւ պետք ա ապրելն անպայման կարծիքի տեսքով լինի...

Ինչո՞ւ պետք ա բոլորս ամեն ինչի մասին կարծիք ունենանք ու վատ զգանք, որ չունենք....

Կիսագրագետն ինչո՞ւ ա վտանգավոր: Իր անբեկանելի «Գիտեմ» պատասխանով: Իր հարց տալու անկարողությամբ, իր «գիտեմ»-ի սուրն աջուձախ թափ տալով: Հա, դժվար ա էդքան աշխատել, էդքան ներդնել մի «գիտեմ»-ի հասնելու համար... Ամեն մեկն էլ ուզում ա մի հանգրվան, որ հանգիստ գլուխը դնի բարձին ու էլ ծով դուրս չգա, որտեղ աստված գիտի, իրեն ինչ ա սպասում: Բայց դնելուց հետո ինչո՞ւ ա անպայման պետք ժխտել անծայրածիր, դեռևս մինչև վերջ չբացահայտված օվկիանը, ինչո՞ւ պետք ա տան առջև սարքած փոքր, փտած լողավազանը ներկայացնել որպես էդ օվկիան...

Friday, February 6, 2015

Երթուղային հայեցող

«Գիժ ա»... 13+ -ից մեկն անպայման տեղավորվում ա հայ հասարակության էս ամենաընդգրկուն կատեգորիայի մեջ: Մեկը, որն անպայման հայհոյելու ա մեկին կամ բոլորին, որն անպայման փորձելու է քեզ ներառել ԻՐ խոսակցության մեջ՝ առանց ակնկալելու քո արձագանքը, մեկը, որի նյարդային անհանգստությունից ավելիուավելի անհամբեր ես սպասում քո կանգառին, մեկն, ով մոռացել ա գիշերանոցը փոխել, մեկն, ում համար մեկ ա, թե աշխարհն ինչ ա մտածում իր մասին... Ու դեռ գիժն ինքն ա: 

13+ -ից երկրորդն անպայման ԿԻՆ ա, ով հիացնում ա բոլորին. ծորուն, զգլխիչ  ու նուրբ բուրող, ծորուն, զգլխիչ  ու նուրբ ժպտացող, ծորուն, զգլխիչ  ու նուրբ շարժվող: Ով միշտ տեղ ունի՝ չկանգնելու:-) 

13+ -ից երրորդն անպայման կրուտոյ ա. ինքնապաշտպանական արհամարհանքով՝ հանդեպ մնացած 12+ - ն ու աշխարհը, որ հանկարծ փորձ կանի իրեն կրուտոյ չճանաչել:

13+ -ից չորրորդն անպայման գիտունիկ ա. մաշված էջերն էնպիսի հպարտությամբ ա թերթում, որ շուրջն անմիջապես շոշափելի երկյուղածության պատնեշ ա ստեղծվում: 

13+ -ից հինգերորդն անպայման տատիկ ա, որի ձեռքերին ու անընդհատ ջրակալող աչքերին նայելիս ուզում ես գետինը մտնել անճարությունից, աշխարհի կեղտոտությունից ու մարդու արատավորությունից: 

13+ -ից վեցերորդն անպայման աշխատանքից ուշացող միջին տարիքի կոկիկ կին կամ տղամարդ ա, ում էնպիսի ջանասիրությամբ են կոկիկացրել, որ լացդ գալիս ա...

13+ -ից յոթերորդն անպայման ծամող անտարբեր երիտասարդն ա, որի ոլոռային եսի պետքն էլ չի, թե մնացած 12+ - ը գոյություն ունեն...

13+ -ից ութերորդն անպայման մի ութ տարեկան ա՝ իրենից 18 անգամ մեծ պայուսակով սապատավորված, որ շտապում ա մեծանալ, բայց եթե հանկարծ նկատեր մնացած 12+-ին, մի քիչ կզսպեր էդ գիտակից ցանկությունը:

13+ -ից իններորդն անպայման քաղքենի դժգոհն ա, ով էնպես ա շանթահարում իրեն հանկարծակի կպչողին, որ Զևսն անգամ կնախանձեր: 

13+ -ից տասներորդն անպայման նորաձևության զոհն ա՝ զոհ, որին եթե փորձես փրկել, քեզ միանգամից կդասակարգի առաջին կատեգորիայում: 

13+ -ից տասնմեկերորդն անպայման արվեստագետն ա՝ էս աշխարհից փախչել փորձող, բայց էս աշխարհին նույնքան կապված, որքան նորածինը՝ մորը:

13+ -ից տասներկուերորդն անպայման գարունքվա սիրահարն ա, ում համար 13+ չկա, մենակ՝ մեկ, ում մոտ ինքը սլանում ա ոչ թե ջաղլախան (էս բառը ո՞նց ա գրվում...)  գազելով, այլ 22-րդ դարի BMW մակնիշի տիեզերանավով: 

13+ -ից տասներեքերորդն էլ անպայման դու ես, որ 13+-ի յուրաքանչյուրից մի քիչ-մի քիչ հավաքել ես, ու մի օր մեկն ես, մյուս օրը՝ տասներկուերոդը, հաջորդ օրը՝ հինգերորդն ու էդպես, 365-ից հանած շաբաթ-կիրակի օրեր, շարունակ մեկ՝ մեկը, մեկ՝ մյուսը:-)