Վերջերս նկատում եմ, որ հոգնում եմ իմ պատմությունը պատմելուց՝ ով եմ, ինչ եմ, ինչու եմ: Մի հակիրճ բանաձև եմ մեջտեղ գցում, եթե լռել չի ստացվում: Կամ էլ հեգնանքը թունավորում ա էն մասերը, որոնք հեգնանքի արժանի չեն: Բայց ասես դրանով պատնեշում եմ էական դեպքերն ու դեմքերն իմ կյանքում: Արդարացի չի դ/նրանց հանդեպ... Բայց պատմված պատմությունը երբեք ապրված պատմություն չի դառնում:
No comments:
Post a Comment