Norwegien Wood

Հարուկի Մուրակամի:

Տանտերս մի տոննա գիրք ունի տանը, մեծ մասամբ պատմության վերաբերյալ, որոնց մեջ խցկված վեպեր ու պատմվածքների ժողովածուներ կան: Մուրակամին պատահական ընտրություն էր՝ պայմանավորված պայուսակի մեջ տեղավորվելու չափանիշով: Ոչ մի բան չգիտեմ հեղինակի մասին, իսկ թերթերի գովազդներին մի տաս տարի ա արդեն չեմ հավատում, որովհետե տաս տարվա առաջին մի երկու տարում մի քանի ապուշ գիրք կարդացի դրանց պատճառով: Չէ, ապուշ չէ. անտաղանդ, միջակ, ձանձրալի, սենսացոին ու ոչինչ չասող:

Բայց հիմա կարդում եմ, ու ոչ մի բան էլ չեմ ուզում իմանալ հեղինակի մասին, որովհետև կարծես թե արդեն ահագին բան գիտեմ՝ վեպից, ու իմ դուրը գալիս ա: Տեղ-տեղ ավելին, քան դուրս գալիս ա: Ընթերցանության ընթացքը նման ա Բիթլզի այս երգը խազված ձայնապնակով լսելուն՝ մեղմ, գեղեցիկ, խորը, տխուր հնչյունները թափվում են դուրս, պարուրում քեզ, տանում իրենց հետ իրենց աշխարհը` անծանոթ, հեռու Կոբե, Շիբույա/Տոկիո, բայց մեկ էլ հանկարծ ասեղը դիպչում ա խազին ու ... ճռռռ: Ու էսպես շարունակ: Տեսարաններ, պատմություններ, պատկերներ կան, որոնք ուղղակի հրաշալի են՝ գեղեցիկ, դիպուկ.

He just happened to be the youngest son in a not-too-wealthy family who had grown up a little too serious for his own good. Making maps was the one small dream of his one small life. Who had the right to make fun of him for that?

I have a lot of patience for others than I have for myself, and I'm much better at bringing out the best in others than in myself. That's just the kind of person I am. I'm the scratchy stuff on the side of the matchbox. But that's fine with me. I don't mind at all. Better to be a first-class match box than a second-class match. (Ինքն իրեն նկարագրում է տաղանդավոր դաշնակահարուհին, ում կյանքը կտրուկ գլորվում է դեպի անդունդ, երբ ձախ ճկույթն անշարժանում է:)

Կերպարներն ամբողջական են, ուրույն դիմագծերով՝ վարպետորեն պատկերված: Վեպն ավելի ու ավելի հետաքրքիր է դառնում նկարագրության պարզության ու պատմությունների (որոնք միանգամայն առօրեական են, ապրվում են հենց քո կողքին) ոչ առօրեական ինտենսիվության հակասությունից:

Բայց խազեր կան.

In the midst of this overwhelming sunset, the image of Hatsumi flashed into my mind, and in that moment I understood what the tremor of the heart had been. It was a kind of childhood longing that had always remained-and would forever remain-unfulfilled. I had forgotten the existence of such innocent, all-but-seared-in longing: forgotten for years to remember that such feelings had ever existed inside me. What Hatsumi had stirred in me was a part of my very self that had long lain dormant.

Նկարագրությունը չի արտացոլում զգացմունքային փոթորիկը, որ ապրում ա Տորուն...

Ու կան պատկերներ ու պատմություններ, որոնք գրեթե բառացիորեն արտապատկերված են իմ կյանքից: Ես՝ Հայաստան, նրանք՝ Ճապոնիա:-)