Ես հոգով, տեսակով հավաքարար եմ: Կամ էլ մի քիչ ավելի սիրուն ասված՝ մաքրող: Սեփական ստեղծագործություն գրեթե չունեմ: Չգիտեմ ինչու: Մի տեսակ բավարարվում եմ նրանով ինչ կա՝ մտավոր, հոգևոր, թե նյութական: Ստեղծելու համար անբավարարվածություն ա պետք, շատ, ուժգին, գրեթե մոլագար: Պետք ա եղածից դժգոհ լինել: Ես եթե դժգոհում եմ, սկսում եմ մաքրել՝ ներսից էլ, դրսից էլ: Նոր բան ստեղծել չեմ կարողանում: Երևի նրանից ա, որ լռության ու հանդարտության պահանջն անմիջապես չեզոքացնում ա անբավարարվածության ուժգնությունը: Կամ էլ տեխնիկական լեզվով ասած՝ թերարժեքության կոմպլեքսով եմ տառապում:-)))))
Ու որպես հավաքարար, քիթս չեմ խոթում ինձանից մեծ բաների մեջ: Ինձ հետաքրքրում ա ատոմը, համաստեղությունը, գիտակցությունը, նյարդը, յուղաներկը, սոցիալական շարժումը ու էդպես շարունակ, բայց ես չեմ կարողանում խոսել դրանց մասին. ես լսում եմ, եթե խելքս հասավ, հասկացա, հավաքարարի նման տեղավորում եմ ինչը որտեղ կարող եմ, իսկ մնացածը «չուլանն» եմ գցում՝ «մեկ էլ տեսար մի օր պետք եկավ» սկզբունքով:
Բայց ես վարպետ հավաքարար եմ:-) Պապայից ժառանգած «սիրունության գենն» ինձ ստիպում ա մաքրության ամեն մի շարժում հնարավորինս կատարյալ դարձնել: Հետևանքը՝ նորը չի ծնվում:
No comments:
Post a Comment