Ճտճտացող ծառուղին իմ կյանքի աննշանակ, սակայն տարօրինակ կերպով երբեք չխամրող կտավներից է, որոնք պիտի նկարեմ, պարբերաբար: Ծառուղին իրականում բարդիների մի շարք է ընդամենը, որոնք աջից են, երբ գնում ես երաժշտական դպրոց, ու ձախից, երբ վերադառնում ես տուն: Բարդիները բարձր են: Երբեմն կարելի է լսել, թե քամին ինչպես է թաքնվում տերևների մեջ: Բայց ավելի հաճախ իմ կտավում տերևները գետնին են ու ճճճճըըըըըըտտտտտ ձայնով խլացնում են քամուն: ճճճճըըըըըըտտտտտ ճճճճըըըըըըտտտտտ ճճճճըըըըըըտտտտտ... Տունը հեռանում է ինձանից: Մնում ենք ես, տերևներն ու նոտաները: Չէ, երաժշտություն չկա, միայն ճճճճըըըըըըտտտտտ ու նոտաներով սև պայուսակը, որ չէի սիրում ու ամեն պատեհ առիթ օգտագործում էի դրանից ազատվելու համար:
No comments:
Post a Comment