Wednesday, August 25, 2010

Անհավատալի արկած մեր այգում

Ինչպես ամեն առավոտ կիսափակ աչքերով իջա խոհանոց: Մեր խոհանոցն ապակեպատ դուռ ունի, որը բացվում է դեպի փոքրիկ այգին, որտեղ այս պահին հասունանում են խնձոր ու սալոր, խոտն էլ հասել է ծնկներից մի քիչ ներքև, որովհետև վերջին անգամ կտրելիս ջարդեցինք հնձիչի ատամներից մեկն ու անընդհատ մոռանում ենք նորն առնել:

Ինչևէ, փորձում եմ ջուր տաքացնել, երբ հանկարծ ապակուց այն կողմ շարժում զգացի: Մտածեցի հարևանի կատուն է, սովորություն ունի մեզ մոտ թրև գալու: Բայց այս անգամ շարժումն ինչ-որ դեղնավուն է,  ոչ սև, ինչպես կատվի գաղտագողի զբոսանքի ժամանակ: Կամաց մոտեցա դռանն ու աչքերիս չեմ հավատում (բայց պետք ա, որովհետև արդեն լավ էլ բաց են, ակնոցն էլ` վրադիր:-))... աղվես, իսկական:-) Շեկ, սուր դնչիկով, թավ պոչով աղվես:-) Խելառի նման այգու  մի ծայրից մյուսն ա վազում, խշտիկ տալիս, թավալվում գետնին, թռչում օդ: Լրիվ խելառ:-)

Մի ամբողջ երեք րոպե: Ինձ չի նկատել, թեև ողջ հասակով տնկված եմ ուղիղ իր առաջ: Բաժանում է միայն թափանցիկ ապակին: Մեկ էլ հոգնեց, թե ինչ, գնաց, հանգիստ նստեց այգու մեջտեղն ու սկսեց շուրջ բոլորը նայել: Հայացքն ընկավ ապակուն: Ուղիղ նայում ա վրաս: Ականջները տնկվեցին, մարմինը պրկվեց ու հոպ, ցատկեց ու վազեց դեպի ցանկապատ: Թռավ հարևանի պատի վրա ու ծառի ճյուղերի արանքից ուշադիր նայում ա ինձ: Ես էլ իրեն՝ անշարժ:-) Չքացավ ու էլ հետ չեկավ: Տեսնես նորից կգա՞:

5 comments:

Anonymous said...

Կարելի՞ է արդյոք ենթադրել, որ այգին ոչ թե մառախլապատ ալբիոնում էր, այլ հարազատ Լոռու մարզում: Եթե այո՝ ուրեմն բարի գալուստ :))

christina said...

Հարավային Լոնդոն, Լյուշըմ:-) Հարազատ Լոռվա այգիների մասին մի ամիս հետո:-)

lusine said...

D.H.Lawrence:)

christina said...

:-)

"She lowered her eyes, and suddenly saw the fox. He was looking up at her. Her chin was pressed down, and his eyes were looking up. They met her eyes. And he knew her. She was spellbound — she knew he knew her. So he looked into her eyes, and her soul failed her. He knew her, he was not daunted.

She struggled, confusedly she came to herself, and saw him making off, with slow leaps over some fallen boughs, slow, impudent jumps. Then he glanced over his shoulder, and ran smoothly away. She saw his brush held smooth like a feather, she saw his white buttocks twinkle. And he was gone, softly, soft as the wind."

Anonymous said...

sirun a eli....
apres, hishecrir!

lusine