«Որ ի՞նչ անի»

Այս հարցն ազդարարում է երկուսուկես տարեկան Նարեի հարցերի վերջը, որովհետև իմ պատասխանների զորանոցն արդեն սպառված է...

- Պապիտն ո՞ւր ա:

- Գյուղում:

- Ի՞տ ա անում:

- Մեղուներին կեր ա տալիս:

- Ո՞ր իտ անի:

***

Կարդում եմ «Ինքնագրի» երկու հաղթող պատմվածքները: Ծանր զգացողություն ունեմ, բայց «ինչո՞ւ» հարցին լավ պատասխան չունեմ: Միգուցե Վիգոտսկին մի քիչ լուսավորի՞. "Прямая линия — это и есть действительность, заключенная в этом рассказе, а та сложная кривая построения этой действительности, которой мы обозначили композицию новеллы, есть его легкое дыхание." (Психология искусства)

Չկա այս թեթև շունչը: Կա իրականության հայելային արտացոլում, ինչպես ռաբիզում, որ տանել չեմ կարող: Գեղեցիկի թեթևություն չկա: Չէ, խոսքս վարդագույն ակնոցի մասին չի, բնա՛վ (մանավանդ վարդագույնը չեմ սիրում): Բացակայում է շունչը, որ պիտի իրականությունն ՍՏԵՂԾԱԳՈՐԾություն դարձնի: Whatever this means:-) Հակառակ դեպքում ինչու գրել, կարելի է ուղղակի ապրել: Իհարկե, կարելի է վիճել. իսկ ինքնաարտահայտո՞ւմը: Ձեռքերս վեր եմ բարձրացնում. բլոգային գրականության այս դարաշրջանում պիտի հաշտվեմ ստեղծագործության պարտությանն ինքնաարտահայտմանը: Էս էլ քեզ երևի «Որ ի՞նչ անի»-ի պատասխանը...