հենց էնպես

Զրուցում ենք մորաքրոջս տղայի ընկերոջ հետ: 21-ամյա, բարձրահասակ, բարետես, ինտելեկտուալ կարողությունների սահմանների համար բարությամբ և բաց, անկեղծ ժպիտով փոխհատուցած, բարեկեցիկ ընտանիքի բոլոր առավելություններից օգտված, (բարձրագույն կրթություն, մեքենա, ժամանցի հնարավորությունների բազմազանություն և այլն) բարեհոգի մի անձնավորություն: Հանկարծ հայտարարում է, որ ցանկանում է մինչև 2009-ն ամուսնանալ: Ընդ որում, սիրահարվել ("Հա, անպայման նախ սիրահարվեմ, հետո"), հետո ամուսնանալ:

- Քիս ջան, գործն արդեն էղած ա, կաշխատեմ, տուն-տեղ, ամեն ինչ նորմալ ա: Մի լավ աղջիկ լինի, սիրահարվեմ ու...
- Իսկ ո՞նց ես իմանալու, սիրահարվել ես, թե՞ ոչ:
- Դե, եսիմ, սիրտս կպչի էլի...
- Լավ, բա չե՞ս վախենում, որ հանկարծ մի օր էլ երկրորդին կկպչի: Անպայման ուզում ես ամուսնանա՞լ: Հանդիպել չե՞ս ուզում, գոնե որոշ ժամանակ:
- Չէ, էդպես չեմ կարող: Էդ հաստատ իմ բանը չի:
- Ինչի՞:
_ Չգիտեմ, էդպես...

***

Ամռանն ընկերոջս հետ կինո էինք գնացել: Ալավերդուց այդ օրը Երևան էր եկել մորաքրոջս աղջիկը և գիշերելու էր մեր տանը: 37 տարեկան, ունի ամուսին, երկու երեխա: Արտաքնապես բարեհաջող ընտանիք: Քանի որ վերադառնում եմ կեսգիշերն անց, անխուսափելիորեն պետք է պատասխանեմ "Ո՞ւր էիր, բա, Քիս ջան" հարցին:

- Կինո էի գնացել:
- Մենա՞կ (աչքերում փայլում է "լավ լուրի" ակնկալիքը):
- Չէ, մի տղայի հետ:
- էէէէէէ՞: Բա վե՞րջը:
- Վերջն ի՞նչ, Գայ ջան, կինո էինք էլի գնացել:
- Կինո-մինո, գոնե մեջը բա՞ն կա:
- Բանն ինչն ա՞, Գայ:
- Դե լո՞ւրջ ա, կամուսնանա՞ք:
- Գայ ջան, լուրջ-մուրջը դժվար հարց ա, իսկ ամուսնանալու մասին հաստատ կարող եմ ասել, չէ:
- Իա՜՜՜՜՜՜, բա էդ դեպքում ինչի՞ ես կինո գնում......

Որպես հիշեցում. արդեն 33 եմ:-)

***

Ես դժվարանում եմ, երբ զրույցը հասնում է դոգմաների, որոնք երբևէ քննարկելի չեն եղել ներքուստ: Այն, ինչ երբևէ դեմ չի տվել հարցականի պատին ներսում, արտաքուստ դառնում է անհերքելի և միակ ճշմարտություն...