Քայլում ենք... անցնում ենք կամուրջը... ես զգում եմ, որ մարմինս մի տեսակ ուրիշ ա՝ փափուկ, գալարվող, ինձանից դուրս, անկառավարելի, ինչպես ներքևում ինքնաբավ հոսող գետը: Կնոջ մարմին ա, ինձ՝ անծանոթ: Ես ես եմ, ու ես չեմ... Ես հյուսված եմ ցավից, զարմանքից, հաճույքից ու նորից:
Ես ցավում եմ, որովհետև ոչ մի նոր անցավ չի ծնվում:
Ես զարմանում եմ, որովհետև երբեք ոչինչ այդքան օտար չեմ սիրել:
Ես զարմանում եմ, որովհետև երբեք ոչինչ այդքան օտար ինձ չի մոտեցել:
Ես զարմանում եմ, որովհետև երբեք ոչինչ այդքան օտար իմ գեղեցկության արտացոլումը չի եղել:
Ես հաճույքից փափկել եմ, որովհետև ես միշտ մարմնովս կոշտ դիմադրել եմ աշխարհին: Իսկ հիմա բացվել եմ, տրվել եմ էդ նույն աշխարհին ու պարզել եմ, որ աշխարհը սիրուն ա, որ աշխարհը նույնքան փափուկ ա, որքան կոշտ:
No comments:
Post a Comment