Ծովը մոռանում եմ: Ծովի ձայնը կարող եմ մի քանի տարի պահել, բայց հետո մոռանում եմ: Հետո քաղաքը կուլ է տալիս: Ու դրա համար էլ քամին արևից հետո իմ երկրորդ տարերքն է: Ու սիրում եմ ձայնավոր քաղաքը՝
բակի ճռճռան ճոճանակն ու հարևան տատի հզորագույն հաղորդակցման միջոցն՝ իր զրնգուն ծղրտոցը,
արևահարված երկաթե հոսքի անհամբեր վզզոցը փողոցում ու մայթերին շոգից դադրած անցորդների լուռ հուսահատությունը,
խոտոր երաժշտասերների ծվեն-ծվեն եղած երգի հանգչելը քամու ու մոծակների անհամատեղելի, բայց իրական խմբերգում ու
մի խումբ երիտասարդների փնտրտուքից ծնված խոսակցության մեղեդին...
2 comments:
Էս գրառմանդ տակ Լիլիթ Բլեյանի «Երազելով ծովի մասին» երգն էր հնչում...
:-)
Post a Comment