Անին լուռ էր: Նրբիկ մարմինը հանդարտ տեղավորել էր աթոռին ու աչալուրջ, բայց հեռու-հեռվից նայում էր ուղիղ առաջ: Շագանակի տաքությամբ հրապուրող ուղիղ մազերն իր նման հանգիստ իջել էին ուսերին, բայց ինչպես իր աչքերն էին մատնում ներամփոփ շարժումն, այնպես էլ վարսերի խաբուսիկ հարթություն էր խոստանում խելագար ու փոթորկոտ մի ջրվեժ խելառ քամու զուռնու տակ:
Նորայրը կարճահասակ էր ու ծանր: Ձայնը՝ թավ ու լուրջ, ասես հիմա կարևորագույն մի խնդիր պիտի լուծեր, աշխարհը պիտի փրկեր եսիմ ինչ արհավիրքից: Ծանրությունից նաև անտաշ էր ու անտաշությունից՝ պարբերաբար շառագունող: Բայց Նորայրի հմայքն ուրիշ տեղ էր: Էնպիսի մի կենսուժով էր կենտրոնացել այն նրա լիքը շուրթերում, որ ամեն մի խոսք ասես հաստատում էր վերին մի ճշմարտություն: ... Թեև Նորայրը դեռ տասնամյակներ ունի, որ պիտի հաջորդեն իր ապրած 14 տարիներին:
No comments:
Post a Comment