Իմ բոլոր պատմությունները սկսվում են արևով. արևից ջերմացած, արևից հոգնած, արևահար, արևոտ...
... Մատները խաղում էին լարերի հետ, պիրկ աղեղն անթաքույց հաճույքով սահում էր վար ու սենյակի բոլոր անկյուններում վառվում էին մեղեդային լուսափորիկներ: Լույսն ու մեղեդին մատներից ու աղեղից առվակներով հոսում-հասնում էին մարմնին ու դեմքը զարդարում անհայտ մի ծամածռությամբ, որ հոմո սապիենսն անվանել է «ժպիտ», ու առանց որի արևն անգամ անիմաստ է:
Մեղեդին ծորում էր: Ներսը պարուրել էր թանձր մի անձկություն (վերասովորած բառ է՝ փափագ, տենչ), որից արևի համ էր գալիս, բայց սիրտն անհանգիստ ձայնակցում էր լուսափորիկների թռիչքին՝ դոմ-դոդոմ-դոմ-դոդոմ: Անձկություն-մանձկություն՝ սովորական առիթմիա: Ու ոչ մի լուսափորիկ, ընդամենը՝ ձայնային ալիք:
Բայց կանացի կորություններով ու տղամարդկային թավությամբ օժտված թավջութակը միևնույն է, առկայծում էր միլիոնավոր լուսափորիկներով... Իսկ սենյակում հնչում էր հերթական ճառն առ խաղաղություն ողջ աշխարհում...
P.S. Մահարին մի անգամ գրեց, թե երբ գրելդ չի գալիս, քանդակիր, որ գրիչդ ժանգոտ երկաթ չդառնա: Կամ էլ տենց մի բան:-)
No comments:
Post a Comment