Էլի լեզվի ու տեսակի մասին

1.1.1       Stereotypes of value ( Էստեղից՝ Guide for the Development of Language Education Policies in Europe: From Linguistic Diversity to Plurilingual Education)

"The ideology of ‘value’ refers to the beliefs and perceptions about the relative richness or poverty of languages. This may be expressed in terms of the ‘image’ of a language and its culture, the ‘sound’ of a language - ‘melodious’, ‘harsh’ etc - or its usefulness and capacity for expression - ‘not able to communicate scientific ideas’, ‘a logical language’, ‘not a proper language because it is not written’, ‘useful because of its high status’ etc. These ideas often have a detrimental impact on interest in learning certain languages, and policy development needs to anticipate and counter such unfounded perceptions...

One underlying function of this ideology of value is to justify the suppression of language varieties which symbolise the independent existence and political legitimisation of minority groups. A language or variety can be more easily suppressed if it is said to be of little value. In some cases, the denigration of a language is powerful enough for even the speakers of that language to accept its low status and abandon its use; this can be the case for example with children of immigrant minorities." (p.12)

"More serious is the lack of attention to languages education policies in the public and political arenas, where the issues are largely treated as technical when in fact they are political. Decisions need to be made at all levels of society and decision-making needs to include politicians, administrators, employers and employees and their associations, parents’ and students’ associations, and the general public." (p.16)  - Հա, բայց.... էս վերջին մասն ինձ հիշեցրեց մեր հանդիպումներից մեկը, երբ Բաքվից փախստական կանանցից մեկն ամբողջ հանդիպման ժամանակ պնդում էր, թե ռուսական դպրոցներ պիտի բացվեն, ռուսերենով կրթություն պիտի լինի, որ իր երեխեքը կարողանան Ռուսաստանում ապրել ու աշխատել. Հայաստանը մեծացնի, Ռուսաստանը վայելի: Ամեն ինչ ընտրության հարց ա. եթե տեսակ ենք ուզում, պիտի ամեն կերպ, ԱՄԵՆ, փորձենք տեսակ ձևավորող հատկանիշները պահել, բայց ախր դրանք որո՞նք են: Տեսակ պահելու համար որոշակի մաքրություն ա պետք, որը մեկուսացում ա առաջացնում վերջինս էլ` անհետացում: Բայց առանց դրա էլ վերջն անհետացումն ա;-) Օրինակ են բերում Սինգապուրը, հա, բայց դա տեսա՞կ ա: Չինաստանը տեսակ ա: Բայց հա՞ որ. հան, ույղուր, եսիմ ինչ... ՕՖ խճճվեցի ինքս իմ ապուշ մտքերի մեջ: Ու ընդհանրապես տեսակս ո՞րն ա... ու ինչո՞ւ պահպանել, եթե այն ինքնապահպանման ոչ մի ջիգ չի գործադրում: