Վոնեգուտի «Կապույտ մորուքն» եմ կարդում, որի միասին դեռ կգրեմ, բայց... մի երկու օր է մտքիս է մի հատված, երբ երիտասարդ Ռաբոն փորձում է վարպետության դասերի հաճախել, իսկ վարպետը մերժում է: Պատճառը՝ դիմորդը տեխնիկապես անթերի է, այնքան, որ նկարչի ինքնությունն իսպառ տարալուծվել է այդ տեխնիկական կատարելության մեջ:
Առաջին անգամը չի, որ հանդիպում եմ մեր անկատարելությամբ մեր ինքնության յուրահատկությունը պատճառաբանելու մտքին, բայց առաջին անգամ եմ էսքան երկար մտածում: Փաստորեն ստացվում է մենք ՄԵՐ սխալների հավաքածուն ենք;-)))))) Չէ, իրականում հանճարեղ միտք ա... կատարյալը մի հատ ա լինում, չէ՞, բայց մենք շաաատ ենք:
No comments:
Post a Comment