Սկզբից լսվում է աշխարհի վերջն ազդարարող ահարկու վշշյունը՝ վշշշշշ, դռռռռ, թշշշշշ, բուուուխ-բաաաա, հետո բլրի գագաթից առջևդ են սփռվում փոթորկոտ ալիքները. մեկը, մյուսը, երրորդը... փոքր, մեծացող, ավելի, ավելի, ահագնացող... Նոյեմբերյան ծովափը Սոպելանայում վերջին փոթորկից հետո դեռ սևադարչնագույն է, թաց: Բայց նոյեմբերյան արևը միևնույնն է, արև է՝ տաք, մեծ, փայլուն մի աչք, որ երկնքի անամպ կապույտից անթարթ նայում է ծովափին, հինգ-վեց լուռ ու ինքնավստահ սերֆերներին, սառը քամուց վախ չունեցող, հագուստների կույտերից ազատված ու ծուլորեն թինկն տված կամ արագ-արագ, մեծ-մեծ քայլերով ծովափը չափչփող ու այդ ընթացքում արևահարվող նուդիստներին, խելագարի պես դեպի ջուրն ու ջրից դուրս վազվզող ֆոքստերիերին, գրկախառնված երկու նիհարիկ տղամարդկանց, ծնողների ձեռքերից կախված, ամեն ցատկից կարկաչուն ու վարակիչ ծիծաղով լի աղջնակին, ալիքներից կնճռոտված լերկ ժայռին ու այս ամենին ուշադիր հետևող երեք կանանցս:
No comments:
Post a Comment