Փոքր քաղաքի մասին

Փոքր քաղաքում մարդիկ չեն փոխվում: Անցնում ես փողոցներով ու քեզ դիմավորում են նույն դեմքերը: Չէ, սխալ եմ ասում. մարդիկ փոխվում են, չեն փոխվում մարդկային դեմքերը: Միշտ նույն տատիկը` սմքած, կորացած, սևաշոր: Միշտ նույն աղջնակը` կարմրաթուշ, առողջ, գեղջկական կոպտությունը երիտասարդության բացված վարդի բուրմունքի տակ թաքցրած: Միշտ նույն պատանին` վառվող արյան գեղջական հերոսությունը հարևան տղաների կապտուկներում դաջած: Միշտ նույն համեստ աշխատավորը. միշտ նույն ճանապարհին` առավոտ ու իրիկուն: Միշտ նույն «արվեստագետը», որին ամբոխից առանձնացնում է անհեթեթ միրուքը կամ հազարագույն գլխարկը: Մանուկները, միշտ նույնը` թռվռուն, ուրախ, դեմքերի նախանշաններն արդեն փափուկ դիմագծերում...

Փոքր քաղաքում ժամանակը խոցում է սիրտդ մանկության նետերով...

Փոքր քաղաքից փախչում ես գլխապատառ, վերադառնում կոկորդդ սեղմող կծիկով...