Friday, September 21, 2007

Ազգային ժողովը ժողովրդին

Կատաղած շան նման մենությունը մի անկյունից մյուսն է գցում քեզ, բայց կատաղած շնից պրծում կա. կծեց, տարան շտապ օգնություն ու վերջ: Մենությունից փախուստ չկա: Պիտի կանգնես դիմացն ու նայես աչքերին: Բռնես ձեռքից ու տանես, ուր գնում ես...

Երեկ կամերային նվագախումբը ելույթ էր ունենում Ազգային ժողովի այգում: Վարդագույն պատեր, դեղին լուսին, մեքենաների աղոտ հևք, պաշտոնական կոստյումներից պաշտոնական ժպիտներ ճառագող պատգամավորներ ու Աստոր Պիացոլա, Չայկովսկի, Մանսուրյան:

Մինչ սպասում էի Ձյունիկին, իսկ հանդիսատեսը հավաքվում էր այգում, միջին տարիքի մի տղամարդ մոտեցավ ու թե. «Քուրո, էս ի՞նչ խաբար ա»` ակնկալելով լսել հերթական տնահալածների, ոստիկանաբռաբարվածների ու անթոշակահարների մասին:

- Համերգ է:
- Իա, ո՞վ ա նվագում:
- Կամերային նվագախումբը:
- Հմ... իա...

Տարակուսած փնթփնթոցը հեռանում էր ոլորապտույտ, կորացած քայլվածքի հետ միասին:

********

Ինչո՞ւ է իշխանությունը մյուսին նսեմացնելու գործիք դառնում: Ինչո՞ւ են ուժն ու իշխանությունը գերպատասխանատվության զգացումից վերածվում պորտաբույծ ինքնագոհության: Ինչո՞ւ է իմ մահակն ինձ ուժ տալիս արհամարհելու դիմացինիս, այլ ոչ թե նրա փողի քսակը, որ փակում է բերանս...

No comments: