Wednesday, September 19, 2007

Երևանյան սեպտեմբեր

Աշնան արևը ստիպում է գնահատել ջերմությունը: Չլիներ քաղաքի աղմուկը, կարելի էր գնահատել նաև երևանյան սեպտեմբերը: Բայց աղմկում է քաղաքն օր ու գիշեր: Փողոցները փակ են, քանդված են, վարորդներն անհանգիստ են, ջղաձիգ, մարդիկ ձմռան ակնկալիքն աչքերում ու սրտերում, ամառն էլ մարմնիններին ապրում են իրենց մի օրը: Փոշի է` կավոտ, մշուշային:

Երեկ «Վերադարձ» փառատոնի սկիզբն էր: Ծրագրում` Բախ և Մարչելո:
Նվագում էր նաև Սվետլանա Նավասարդյանը: Կատարում էր Բախի Concerto for Piano d-moll: Առաջին անգամ էի լսում նրա կենդանի կատարումը:

Երբ հնչյունները մեղեդի են դառնում սահուն ու ներդաշնակ, երբ մարդկային ջիգը այնպես է միահյուսվում գործիքին, որ լսելի են միայն փոթորիկն ու ցավը, մեղմությունն ու լայն սփռված տխրությունը, երբ երաժշտությունն ընկալում է մարմինդ, ուղեղդ ու սիրտդ, դու ամբողջովին, առանց այս անդամահատման, երբ երաժշտությունը մասն է քո ու չի ստիպում մտածել «Օհ, Բախ, հանճարեղ երգահան է: Կոնցերտը թավջութակի համար գրվել է հոգեկան տվայտանքների արդյունքում» հիմարագույն մտքեր, ուրեմն դու լսում ես Վարպետի կատարմամբ Վարպետի ստեղծագործություն: Դու ներկա ես արարման: Հազվադեպ է լինում, բայց երբ գտնում ես այդ պահը, կյանքը թվում է օվկիան:

No comments: