Էսօր ցրտիկ ու գարնանային օր ա: Աշխատանքային տրամադրություն՝ զրո: Գժական՝ միլիոն: Բայց գրասենյակի փափուկ աթոռին, էկրանի դիմաց ի՞նչ գժություն:-)))))))))) Լսում եմ Mumford and Sons. Not even among my top ten, still "my blood runs weak", ինչպես երգում են էս ջահելները:-)
Նայում եմ էս գժերին, ու էս ամբոխային, ունիվերսալ սիրային տրամադրությունը լրիվ սյուռ ա թվում... Կարդում եմ Վերբերի «Մրջյունները» (երբեք չէի պատկերացնի, թե ես էսքան տարված կկարդամ մրջնային հասարակության ու անհատի կյանքի «աննշանակալի» պատմությունները:-) ), նայում եմ էս մարդկանց ու մտածում, երևի մենակ մարդ-կենդանին ա, որ կյանքին զուգահեռ ստեղծել ա մի լրիվ ուրիշ երևույթ՝ արվեստ: Մյուս տեսակներն ի՞նչ են անում՝ ծնվում, սնվում, բազմանում, մեռնում: Մենք արանքում հասցնում ենք էս ամենից բացի մի ուրիշ բան էլ անել... Վեր կանգնել էն ամենից, ինչ կյանքի էություն ա: Երևի դրանից ա, որ մենք աստված ենք զգում մեզ, մենք ստեղծում ենք, ու ստեղծագործությունը գոյություն ունի մեր էքզիստենցիալ՝ գոյական անհրաժեշտությունից դուրս: Միաժամանակ՝ ներս...
Weep for yourself, my man
You'll never be what is in your heart
Weep little lion man
You're not as brave as you were in the start
Rate yourself and rake yourself
Take all the courage you have left
Wasted on fixing all the problems
That you made in your own head
And what is in your heart????
No comments:
Post a Comment