Tuesday, June 5, 2012

Լիմոնով թեյ անձրևոտ քաղաքում


Փակ աչքեր: Լայն, շատ լայն ժպիտ: Լռությունն ու ժպիտն իրարից բաժանում է լիմոնով քաղցր թեյի մի կումը: Լռությունն ու ժպիտը տղամարդուն տվել են աշխարհին, որտեղ ինքը պատահաբար է մուտք գործել: Որտեղ ինքն այս պահին չկա: Որտեղ դրախտն ու աշխարհը մի պահ իրարով են եկել ու դարձել լիմոնով քաղցր թեյ:


Ավտոբուսում տաք է: Տղամարդը ժպտում է: Անձրևը ձայնակցում է քաղաքին ծանոթացնող տղամարդու ձայնին ու ահագնացող գլխապտույտ թռիչքին... դեպի անդու՞նդ, թե՞ դեպի երկինք: Կինն արթուն է երկօրյա ճանապարհորդությունից հետո, բայց որոշել ներքին թռիչքի ուղղությունն անկարող է: Տղամարդն ուրախ է: Տղամարդը ժպտում է ու մեղմիկ հպվում կնոջը: Անձրևում է: Ապակին հրաշագործ կտավ է, որ ներսի ջերմությունից ու դրսի խոնավ ցրտից զարդ ու պատկեր է հյուսում:

... Տանը հին ոսկեգույն բազկաթոռն է՝ ամանօրյա ոսկեգույնով շողշողուն: Մայրը երևի բոլորին արդեն սպիպել է լրջանալ ու նորամուտը ողջունել տոնական հանդերձներով...


«Բոյինգն էստեղ է կառուցվել, հիմա թանգարան է: Եթե ուզես, մի օր կգանք»: Անձրևն անխնա բախվում է ապակուն, գրեթե լցվում է ներս ու արդեն պատրաստ է դուրս պրծնել կոկորդից, երբ տղամարդու վարանոտ ու մեղմ ձայնը նորից ջերմացնում է ներսը: Ավտոբուսը տաքանում է:

...Ինչպե՞ս է  քո ամեն մի բջիջն ապրում ուրիշ մարմնի շնչով: Կար ժամանակ, երբ քո կյանքն անցնում էր քո ու ուրիշների, դեպքերի ու դեմքերի գծած հունով: Քո կյանքն ընթանում էր իր առօրյա կանգառներով, որտեղ նա տեղադրել էր քեզ հարազատ մարդկանց, մտքերն ու իրողությունները: Հուն էր, էլի, իր համար: Քոնն էր: Հետո եկավ նա: Մի քանի նախադասությամբ, մի քանի ժպիտով, ու մի երգով նա դարձավ քո կանգառներից մեկը: Որտեղ դու դեռ լավ չես հասկանում, բայց գիտես, որ արդեն կին ես: Դու այժմ ուրվագծվում ես աշխարհում քո կանացիությամբ. քո մտքերով, մարմնով ու զգացմունքերով սահում ես դեպի այդ ուրիշը: Պատահականություն: 16-ում դու իմաստներ էիր փնտրում, 20-ում փորձում էիր սահմանել սերն ու չսերը: Հիմա դու գիտես, որ դարանակալ պատահականությունը քեզ հասցրեց հանգրվանին, որտեղ դու այն ես, ինչ կաս: Պատահական մի մարմին, որ սահմանում է քեզ: Այժմ:

Տղամարդն զգուշորեն գրկում է կնոջը: Քամին դատարկ քաղաք է գտել, դատարկ քաղաքում էլ անձրևի կաթիլներ ու... դրանց միջով խելառ-խելառ վազում է աջուձախ, վերևուներքև: Գիժ, սվսվան, անսանձ: Տղամարդու գրկում տաք է: Նրա խոնավ շուրթերից մեղրածոր ջերմությունն աննկատ ու քնքշորեն պարուրում է կնոջն, ու երկու պատահական մարմին աշխարհի այս մեծ ու դատարկ գիշերային քաղաքում դառնում են սիրելի:
«Գիտեի, որ սիրում ես տոնածառ», անհարմար ծիծաղում է տղամարդը:

... Դե արի ու մի զռա. երեք ամիսների նրա այդքան ներկա բացակայությունն ու իր երեք ինքնաթիռների հոգնածությունն այնպես են խցանել կոկորդը, որ կինն ի զորու է միայն ձեռքերի մեջ առնել նրան ու թաքնվել նրա ուսին: Այնտեղ փափուկ է: Այնտեղ նա է. կենդանի,  շնչող, հարազատ բույրով տղամարդը: Ով քայլում է իր կողքին, այնքան մոտիկ ու հեռու:    
Խոսքերը թևեր առած սավառնում են սենյակում: Սենյակը փոքրանում է, երբ ժպիտներից հյուսվում է պատահականության ծնունդ ջերմությունը:
... Ճանապարհները խաչվում են: Երբեմն: Երբեմն դրանք շարունակվում են զուգահեռ: Ես քանի՞ անգամ եմ անցել Բժշկականի մոտով: Քանի՞ անգամ ես եկել Համալսարան: Շատ: Միլիոն: 91-ին չհանդիպեցինք Երևանում խաչվող մեր ճանապարհներին: 2006-ին հանդիեցինք երբեք չհատվող անձրևոտ քաղաքում:
«Լիմոնով թե՞յ», - ժպտաց տղամարդը:

5 comments:

Anonymous said...

Սա գրելիս կարծես շատ երջանիկ եք Ձեզ զգացել :)

Christina said...

Անկեղծորեն չեմ հիշում, որ գրելիս երջանկությունը լիներ գերակա զգացողություն:-) Կան բաներ, որոնց թվում նաև սա, որոնք գրելիս զգացողություններս շատ խառնիճաղանջ են, հստակ ասել, որ երջանիկ եմ կամ դժբախտ, ուրախ կամ տխուր, դժվար կլինի:

Էդ բառերով կարող եմ նկարագրել թերևս բուն ապրված պահերը, իսկ գրելիս, էն պահին, որ առաջին մի երկու նախադասությունը նյութականանում են, գրվածքն արդեն ոնց որ իմը չլինի, ոնց որ ինձանից դուրս ինչ-որ տձև բան լինի, որին ես ամեն մի հայտնվող բառի հետ ձև եմ տալիս:

Էդպես միշտ չեմ գրում, բայց կոնկրետ էս դեպքում էդպես էր: Ու էդ գրվածքները պիտի գրվեն, ֆիզիկապես ձեռքերս ոնց որ պուճուր երեխա լինեն, որ հոլի պես պտտվում ա սենյակում: Շարժում ա լինում ձեռքերիս մեջ, որը պիտի կանգնեցնեմ՝ գրելով:-))))))

Շաշ-մաշ բաներ եմ, չէ՞, ասում, բայց ավելի լավ չի ստացվի:

Ձեր հարցը երբ կարդացի, հիշեցի Ստրուգացկիների «Երկուշաբթին սկսվում է շաբաթ օրը» վիպակից էս հատվածը.

... Магнус Федорович главным образом работал над диссертацией, тема которой звучала так: "Материализация и линейная натурализация Белого Тезиса, как аргумента достаточно произвольной функции Е не вполне представимого человеческого счастья".
Тут он достиг значительных и важных результатов, из коих следовало, что человечество буквально купалось бы в не вполне представимом счастье, если бы только удалось найти сам Белый Тезис, а главное -- понять, что это такое и где его искать...

- А может, его вообще нет? -- сказал Роман голосом кинопровокатора.
-- Чего?
-- Счастья.
Магнус Федорович сразу обиделся.
-- Как же его нет? -- с достоинством сказал он, -- когда я сам его неоднократно испытывал?

Հիմա, չգիտեմ, միգուցե էն ինչ զգում էի, երջանկություն էր, թեև դրա սահմանումը չգիտեմ:-)))))

Anonymous said...

Ինձ թվաց՝ լիմոնով թեյը շատ ամփոփիչ էր երջանկության համար :))
Իսկ գրել եք, իմ կարծիքով, որովհետև գեղեցկություն եք նաև տեսել/զգացել, իսկ գեղեցկությունը is something to share.

Christina said...

«Ինձ թվաց՝ լիմոնով թեյը շատ ամփոփիչ էր երջանկության համար :))»

Որպես կյանքի մի հատված՝ միանշանակ:-) Ես կենտրոնացել էի «գրելիս» ժամանակահատվածի վրա:-))

Anonymous said...

Գրելիս էլ վերապրում ես,և լրացնում :)