Էսօր ուզում եմ մի սիրուն զույգի մասին գրել, որ երեկ պատահաբար տեսա փողոցում: Ձեռք-ձեռքի, ուրախ զրուցելով անցան կողքովս: Ուղիղ, սահուն, պարզ, երիտասարդ, անբռնազբոս: Ուզում եմ գրել, որովհետև զահլես գնացել ա մեր պառաված ջահելներից: Ասես երեխայից միանգամից դյադյա ու տյոտյա են դառնում: Ու էնքան մեծ թվով, որ թռվռի, հավեսով, համարձակ, փորձարար, լուսավոր դեմքեր տեսնելիս միանգամից գրելս ա գալիս, փոխանակ ես էլ հավեսով ժպտամ ու անցնեմ կողքներովը:
Դե դյադյա-տյոտյան էլ բնականաբար ծանր, մսալի հարաբերություններ են ի ցույց դնում աշխարհին՝ դյադյան սովորաբար ծաաաաանր-ծանր հենված էդ ծանրությունից ու սեփականություն լինելու զգացումից հպարտ տյոտյայի ուսին: Կամ էլ մի առաքինի «թևանցուկ»:-) Ոչ մի թեթևություն, ոչ մի պարզություն, թե՛ շարժումներում, թե՛ հարաբերություններում: Ամեն ինչ չափված-ձևված, բայց շատ փինաչի վարպետի կողմից:
Պարզ ա, որ հակազդեցությունն էլ մի տեսակ ծայրահեղական ա, ոչ թե հանգիստ...
No comments:
Post a Comment