18-ից սկսած մաման հետս կռիվ էր անում, թե «Աչքս ջուր կտրեց մի օր կարգին աղջկա պես հագնված տեսնեմ քեզ»: Իսկ ըստ իս՝ ես շատ էլ կարգին աղջկա նման էի՝ իմ ջինսե տաբատներով ու բլուզներով: Ճիշտ ա, հիմա մեկ-մեկ երբ ուսանողական նկարներ են ընկնում ձեռքս, ծիծաղս հազիվ եմ զսպում, կամ էլ հեչ էլ չեմ զսպում, իմ պառավական ջինսերը տեսնելիս, բայց էն ժամանակ ինչքան գոհ էի ինքս ինձանից, Աստված գիտի:-) Ու էդպես ահագին երկար, նույնիսկ դասախոսական առաջին մի քանի տարիներն անցան ջինսային դիկտատուրայի ներքո:
Հետո եկան շրջազգեստային տարիներ, երբ մաման էլի դժգոհ էր, որովհետև արդեն միասին չէինք ապրում, իսկ տանը ես նորից ջինսով էի:-) Բայց երբեմն, երբ հաջողացնում էր ինձ բռնացնել գործից հետո, գոհ ժպտում էր. կարգին աղջկա տեսք ունեի:
Կես տարի առաջ վերադարձա ի շրջանս իմո՞;-) Կորչեն բոլոր շրջազգեստներն ու տաբատները, որոնք ջինսից չեն:-) Չնկատեցի էլ, թե ոնց ստացվեց, բայց երբ երրորդ անգամ սովորականի նման շրջազգեստ հագա ու ամբողջ օրն ինձ զգում էի, ինչպես ձուկը կարթից կախված, հասկացա, որ բանս բուրդ է:
No comments:
Post a Comment