Գյուղն ամեն անգամ ասում է, որ սա էն տեղն է, որտեղից գլխապատառ փախչում եմ ու գլխիկոր վերադառնում…
Լուսահովիտ: Չհավատաք, հովտի նշույլ անգամ չկա այս գյուղում: Լեռան գոգին, տեղ-տեղ էլ` վրա, լույսի մեջ ծվարած դեղնահողագույն գյուղն ասես երկինք է համբառնում: Հարևանի տուն սուրճ խմելու գնալիս, մի աստիճանով մոտենում ես երկնագույն անսահմանությանը: Իսկ այդ բարձրաբերձ ճանապարհին քեզ ուղեկցում են արքայանարնջի անհավանական ծառերը (կամ մարդավարի ասած` королек-ի), երեխաների աճող թափառախումբը, կորացած տատիկների արցունքներից ծով դարձած կապույտ ու երիտասարդ աչքերն ու կքված պապիկների փայտե նստարանին կողք-կողքի շարված լռությունը…
Սիրում եմ գյուղը, սիրում եմ տխուր ու հուսառատ աչքերը` հառված քաղաքացուն, տխուր ու սևեռուն աչքերը` հառված երկնքին, որի քմահաճույքը մի վայրկյանում ավերում կամ մի քանի ամսում բազմապատմում է գյուղացու քրտինքը, միակ կոստյումից բուրող գոմի հոտն ու վառարանում ճտճտացող փայտի կչկչոցը, կանանց գունավոր խալաթներն ու տղամարդկանց կարկատած տաբատները, երեխաների ցեխակոլոլ կալոշներն ու երիտասարդ աղջիկների թեք հայացքը:
Լուսահովտում մթությունը տեղի է տալիս…
No comments:
Post a Comment