Անգլիաներ

Վերջերս էնպես ա ստացվել, շատ եմ կարդում անգլիացիներին ու հա որոշում եմ գրել, բայց չեմ անում, որովհետև ի՞նչ գրես գրածի մասին:-))) Օրինակ՝ մի երկու տարի առաջ գերմանացիներն էին ու պատահականորեն էդ մի երկու տարի առաջը համընկավ առաջին անգամ Գերմանիա ճամփորդությանս հետ (էլի էի եղել, բայց միայն Բեռլինում ու գործուղման, դա հաշիվ չի:-)): Լրիվ ուրիշ են գերմանացիք:-) Բայց էդ մասին չգրեցի, հիմա մնացել ա միայն ուրիշության զգացողությունը:-)

Մեկ էլ երբեմն, երբ ջահել ժամանակվա գրածներս եմ կարդում տարբեր գրքերի մասին, հավես ա. տեսնում եմ, ոնց եմ փոխվել:-) 

Jude the Obscure... Թոմաս Հարդիից ուրիշ բան չեմ կարդացել ու չգիտեմ իր «լեզուն», բայց էն լեզուն, որով որոշել ա գրել էս վեպը, լրիվ փոխանցում ա կերպարի էությունը՝ միջնադարյան հոգևորականություն, դասականության պոմպեզություն, արժեքների՝ առաքինություն, պատիվ, սեր ու իդեալականացում, հստակություն, ու սա արդեն 19-րդ դարի վերջերում, երբ գնացք ու մեքենա կար: Էս ամենը լեզուն հաղորդում ա, անգամ երկխոսության լեզուն: Ու չնայած կրքերին, որոնք ավելի հատուկ են անտիկ ողբերգականությանը, լեզուն շարունակում ա Ջուդին պահել միջնադարում, միգուցե էն պատճառով, որ անտիկի գործողություններն ուրիշ էին: Էն ժամանակ մարդուն իրադարձություններն էին սահմանում, մարդն արժևորվում էր դրանց մեջ, իսկ 19-ից հետո մարդիկ սկսում են մտածել, որ իրենք կարող են իրենց կերտել:-) 

Չգիտեմ, երևի Սյուի հախուռնությունն էս լեզվից մի քիչ տուժում ա, բայց ամեն դեպքում Սյուն, առանցքային կերպար լինելով հանդերձ, ինքնին դրվագ ա, որը սահմանում ա Ջուդին. երևի էդ պատճառով էլ հատուկ ջանք չկա գտնելու Սյուի լեզուն, եսի՞մ...

Ամբողջ ընթացքում չնայած անգլերենին, մի տեսակ գերմանականության հոտ էր գալիս վեպից:-) Ու երևի էդ պատճառով էլ հիշեցի գերմանացիներին...

Չնայած միջնադարի ահուսարսուռին, Մերիգրինի ու Քրիստմինստրի (Օքսֆորդի) պահպանողականության ծանրությանն ու գույների խտությանը, սկզբում լույս կա՝ հատկապես Ջուդի համառության մեջ: Բայց դեպի վերջ...էսքան կարդացել եմ, բայց երբեք ողբերգության էսպիսի անդունդ չեմ գլորվել...

Jude stood bending over the kettle, with his watch in his hand, timing the eggs, so that his back was turned to the little inner chamber where the children lay. A shriek from Sue suddenly caused him to start round. He saw that the door of the room, or rather closet—which had seemed to go heavily upon its hinges as she pushed it back—was open, and that Sue had sunk to the floor just within it. Hastening forward to pick her up he turned his eyes to the little bed spread on the boards; no children were there. He looked in bewilderment round the room. At the back of the door were fixed two hooks for hanging garments, and from these the forms of the two youngest children were suspended, by a piece of box-cord round each of their necks, while from a nail a few yards off the body of little Jude was hanging in a similar manner. An overturned chair was near the elder boy, and his glazed eyes were slanted into the room; but those of the girl and the baby boy were closed.

....

Moreover a piece of paper was found upon the floor, on which was written, in the boy's hand, with the bit of lead pencil that he carried:

Done because we are too menny.

...  Ու 

"Ah; but it was I who incited him really, though I didn't know I was doing it! I talked to the child as one should only talk to people of mature age. I said the world was against us, that it was better to be out of life than in it at this price; and he took it literally. And I told him I was going to have another child. It upset him. Oh how bitterly he upbraided me!"

"Why did you do it, Sue?"

"I can't tell. It was that I wanted to be truthful. I couldn't bear deceiving him as to the facts of life. And yet I wasn't truthful, for with a false delicacy I told him too obscurely.—Why was I half-wiser than my fellow-women? And not entirely wiser! Why didn't I tell him pleasant untruths, instead of half-realities? It was my want of self-control, so that I could neither conceal things nor reveal them!"

Սենց...