Էլի գրքերի մասին

Էս մի երկու օրը կարդում էի գրքերի վտանգավորության մասին, ու թե ինչպես ներկայում արևմտյան մշակությում ընդունված ա trigger warning տալ: Ասենք, «Էդիպ արքան» մեկ էլ տեսար քո ենթագիտակցական բարդույթներն 9-րդ ալիքի  նման վեր ա հանում ու դու դառնում ես հոգեպես անկայուն:-)))))))) Դրա համար, եթե դու գրականություն ես ուսումնասիրում համալսարանում, պետք ա սկզբից նախազգուշացումները կարդաս, թե որ գիրքն ինչ հոգեկան խմորումների տեղիք կարող ա տալ, հետո նոր որոշես՝ կարդալ, թե ոչ: Էս անտեր դարում անգամ սրճելն ա դարձել «լինել, թե չլինելու» հարց..........

Բայց ինչո՞ւմն ա վտանգը:-) Մարդու երևակության անսահմանության: Առանց գիրք մենք հստակ սահմաններ ունենք, որոնք վերջանում են այնտեղ, որտեղ մեր ու մերոնց փորձն ա վերջանում: Պատկերացնո՞ւմ եք, գիրքն ինչ ա անում էդ սահմանների հետ... Վարդի թերթերի նման բացում ա՝ մեկ, էրկու, իրեք ու ինչքան շատ ես կարդում (ոչ թե «մի պոլկա», այլ կարդալու շատության մասին ա խոսքը), էնքան թերթիկները շարունակում են բացվել ու բացվել: Վտանգավո՞ր ա, եսիմ, երևի: Վտանգ ա կայունության համար, վտանգ ա քո փոքրությանը հարմարվելու ու երջանիկ զգալու համար, վտանգ ա...

Բայց իմաստունները վաղուց են ասել. նու, շատ բան են ասել:-) Ու ասել են նաև, որ Սիզիփոսի նման պետք ա վտանգից փախչես, մինչև էլի հասնես իրեն:-) Որովհետև էդ փախչելու ընթացքը կյանքի զարկերակը բռնել ա:

Այ օրինակ՝ Игра в бисер: Կարդում ես.

И словно сама судьба вздумала поощрить эти усилия крошечной когорты храбрецов, в самые мрачные времена произошло то дивное чудо, которое было вообще-то случайностью, но показалось божественным подтверждением: нашлись одиннадцать рукописей Иоганна Себастьяна Баха, принадлежавшие некогда его сыну Фридеману! Вторым местом сопротивления порче было Братство паломников в Страну Востока, члены которого занимались не столько воспитанием интеллекта, сколько воспитанием души, заботясь о благочестии и почтительности, – отсюда наша нынешняя форма гигиены духа и игры в бисер получила важные импульсы, особенно по части созерцания. Причастны были паломники в Страну Востока также к новому пониманию сущности нашей культуры и возможностей ее дальнейшей жизни – не столько благодаря научно-аналитическим достижениям, сколько благодаря своей основанной на давних и тайных упражнениях способности магического проникновения в отдаленные времена и состояния культуры. Были среди них, например, музыканты и певцы, относительно которых утверждают, что они обладали способностью исполнять музыку прежних эпох во всей ее старинной чистоте, играть, например, и петь музыку начала или середины XVII века в точности так, словно все позднейшие моды, утончения, виртуозные изыски еще неизвестны. Во времена, когда в музыкальной жизни царила страсть к динамике и аффектации и когда за исполнением и «трактовкой» дирижера почти забывали о самой музыке, это было нечто неслыханное; есть сведения, что, когда оркестр паломников в Страну Востока впервые публично исполнил одну сюиту догенделевской эпохи без всяких усилений и приглушений, с наивностью и чистотой другого времени и другого мира, часть слушателей осталась в полном недоумении, часть же насторожилась и подумала, что впервые в жизни слушает музыку.
Արդեն մի երեք տարի ա Խորդի Սավալն իմ գլխի (ու ոչ միայն:-)) մեջ ա։-))) Դե հիմա որ չկարդայի, ո՞նց էի ինքնահայտնաբերվելու էս տարբերակով:-)))) Թքած հիմարության երջանկության վրա: Չնայած սուտ եմ ասում, մեկ-մեկ լավ էլ երանի եմ տալիս...:-)