Սկզբում սկսեցի մտածել: Ուղեղս ցավեց, որովհետև բան չեմ հասկանում էդ անտեր քաղաքականությունից. մեկն ասում ա նստում-ասում-խոսում են, հետո դու պետք ա տակից դուրս գաս, մեկն էլ թե շատ բարդ, խուճուճ բանակցություններն են, ստրատեգիա, տակտիկա, ու տենց բարդ, իմպըռտնի բառեր...
Բայց սեպտեմբերի 3-ից ներքուստ դեռ խմորվող վատ համ կա մեջս... Ու նեղվում էի, որ չէի կարողանում ձև տալ էդ զգացողությանը, իմ սահմանափակ ուղեղում տեղավորեմ էդ վատ համը: Մինչև էս երկու օրը լողանալիս չհիշեցի Սվասյանի քաղաքացի-մարդ հարմար երկվությունը: Ու որ կարճ ասեմ, էդ վատ համն էսպիսի ձև ստացավ. տխրեցի, որ պետությունս քաղաքացու ձևավորման խաչմերուկին կանգնած «Աջ գնաս, ռուսականով կգնաս», «Ձախ գնաս՝ եվրոպականով» (no pun intended:-)), «Ուղիղ գնաս՝ Աստված գիտի որով»-ից ընտրեց աջը...
Տխրեցի, որովհետև էսօրվա օրով մարդուն քաղաքացի դարձնել հաջողվել ա մենակ Եվրոպային: Ես հասկանում եմ, որ երկվությունը ուղղակի վերլուծական պարադիգմ (կամ միգուցեև ոչ միայն...) ա, միգուցե և նեղացնում եմ շատ, բայց դե ինչ-որ կերպ պե՞տք ա հասկանալ, թե ինչից եմ էսպես նեղված, թե՞ չէ:
Ես մինչև ուղնուծուծս ռուսական մշակույթով թաթախված մարդ եմ... բայց չեմ ուզում այլ, ինձ անծանոթ մարդկանց հետ հարաբերվել ինչպես ռուսները: Ես ուզում եմ, որ էդ հարաբերությունները՝ տնտեսական, համայնքային ու նմանատիպ այլ հարաբերություններ, հիմնված լինեն համաձայնեցված ու ոչ թե անընդհատ, ամեն պահի սակարկելի, բոլոր կողմերի, թեկուզ ոչ միշտ բովանդակալից, բայց անմիջական մասնակցությամբ բանակցելի, ու ոչ թե կոպիտ ուժի դիրքից պարտադրվող սկզբունքների վրա, որ մարդը հաստատվի իր շրջապատում սեփական շնորհքի ու աշխատանքի ու ոչ կոլեկտիվ ակտիվ ջանքերի միջոցով:
Եվրոպան դա սովորել ա անել, ու երևի մեզ էլ կկարողանար սովորեցնել (մենակ պետք չի ձև թափել, թե մենք ամեն ինչ գիտենք, էլի... խելոք ենք, բայց ամենագետ չենք, մանավանդ էս հարցում): Ռուսաստանը՝ չէ: Ու մենք վիզներս կախ մի անգամ էլի պիտի էս ճանապարհով անցնենք...
Ամռան սկզբին բարեկամս Թիֆլիսից Երևան էր եկել ու մի երկու ամիս ապրեց էստեղ. «Ձեզ մոտ դեռ գոնե լավ ա, կարաս մարդավարի բարիշես, թե չէ մեզ մոտ ինչ ա դառել, մի բառ էս ասում փողի մասին, միանգամից նստացնում են»...
Այ էս «մարդավարին» չեմ ուզում, որովհետև ես մարդուն անհարգալից չեմ կարող ու չեմ ուզում վերաբերվել, իսկ երբ «անդեմ» ինստիտուտի նկատմամբ հարգանքս կորցնեմ, կկանգնեմ կասեմ, չեղավ, ու իրար հետ խոսալով մի բան կփոխենք: Միգուցե ավելի դժվար իմ անձնական հարցը լուծվի էս դեպքում, բայց հիմնավոր կլուծվի, ու ես դրան պատրաստ եմ: Իսկ ամեն րոպե սակարկելուն՝ չէ:-(
No comments:
Post a Comment