Դեռահասություն

Վերջերս ինչ-ինչ հանգամանքների բերումով, ինչ-ինչ պայմաններում ու պարագաներում հասկացա, որ հոմո սապիենս տեսակի 90% /անհույս լավատես:-)/ դեռահաս ա, բառիս բուն իմաստով՝ դեռ հասած չի, խակ ա: Իսկ խակը կամ պետք ա թքես-թափես, կամ պահես-պահպանես, մինչև հասնի, լիքը, տռուզ, համով, հյութեղ միրգ դառնա /լավ, «Անահիտ» տեսակն էլ կլինի:-)/

Դեռահաս ենք՝ անկապ վեր-վեր թռչելով, հայելու առաջ տասը ժամ մեզանով հիանալու մոլուցքով, որ պատռվում ա մենակ մանկության անկեղծ, կարճատև պոռթկումներով, երբ ազնվությունից շունչ կտրելու չափ սիրունանում ենք: Կամ էլ էդպես խակ-խակ լողալով կյանքի մակերեսին՝ մեկ էլ վերջինս մի ապատակ ա վրա բերում իր ծանր ափով ու դառնում ենք տՀԱՍ մեծավոր՝ դժբախտ, դժգոհ, տգեղ, որտեղից պոռթկումը հրաբխային ա՝ մահացու, հուժկու, անդիմադրելի տառապանքի հոտով: 

Պահող-պահպանող չի մնացել: Չունենք, չկա: 

Ճամփին աչքս ընկավ կաաաա՜րմիր սիրուն ծառին... ու հիշեցի, որ ծառն այդ հիասքանչ էր գարնանը, ամռանը, նույնիսկ ձմռանը՝ մերկ ու պառաված: Իմ հողոտ սիրուն ծառը... Նայում ա ինձ ու ասում ա, ո՞ւր ա հողդ: Կորցրել եմ, պոկվել եմ ու էն կլոր փշերի նման, ինքս իմ մեջ կլորացած ու տապ կացած տրվել եմ քամուն: Դրսից փշերս մաշվել են, բայց վերքի տեղերը կոպտացել են, որ արնաքամ չլինեմ: 

Պահող-պահպանող չի մնացել:

Չի մնացել, բայց ոնց որ Մարքսն վեհապանծ մի վախտով ասել ա, թե իբր կապիտալիզմն իր մեջ իր մահվան սերմերն ա կրում /պահ, սաղ ապրող-շնչող բաներն էլ կրում են էլի:-) /, էնպես էլ մենք մեր մեջ պահպանողի սերմն ենք կրում /մինչև դրա մահացու դառնալն էլի:-)/: Պահենք-պահպանենք: Սիրենք ռոբոտներին, իսկ ինքներս մեզ՝ ավելի շատ:-) Որ հասնենք:-)