Monday, November 28, 2011

Մի գիշեր

Երկինքն ահռելի շիկնեց արևի բաց փեշից,
ու վառվեց կրքոտ հրով հորիզոնն ամայի:
Սառցե քամին սուրաց մոլեգին
ու ոռնաց վրիժառու՝ խոցված քաղաքից:

Հիշեց հովիկին սեթևեթ՝ պոկված ամառվա կիզիչ մշուշից,
ու զովքն եդեմական՝ գիշերն ազատող կեսօրյա տապից,
Հիշեց քամուն սանձարձակ, որ պոռթկաց տոթակեզ հարավից,
ու հողմն անտարբեր, որ լուռ հեռացավ անհաղորդ հյուսիսից:

Հիշեց մահերը դրանց քաղաքում սահմռկելի:

Ու վազեց քամին մոլագար դեպի անապատ ապշահար,
Ու վառեց հատիկն ավազի իր անզուսպ կրքով դիվահար,
Ու փարվեց հատիկն ավազի քաղաքին ապշահար
Ու վառվեց քաղաքն ալարկոտ ավազե կրքով դիվահար:

***
Սառցե գիշեր էր քաղաքում: Թիկնել էր քաղաքը հորիզոնին շառագունած:

Ինչի՞ համար է բանաստեղծությունը: Բան ստեղծելու, բան, կերպար, մտքի շրջանակ, սահման: Շրջանակում մեկին դուր է գալիս փայտը, մյուսին՝ ոսկին: 

2 comments:

Anonymous said...

Du mets banasteghc es:)sirun, taq u divahar:)

Christina said...

Այ հենց էլ չէ,ու էդ մասին գրառումս երեկ կիսատ մնաց:-Ճ