Friday, February 18, 2011

Մանուշակագույն ծաղիկ

Երբեմն զարմանում եմ, թե մեր մանկությունն ինչպես ա անջնջելի դաջվածքով խարանում մեր հետագա կյանքը...

Մերուժանն ու ես նույն մանկապարտեզում էինք, նույն խմբում: Բացի մեր մանկապարտեզային առօրյան, մեզ միավորում էր նաև երկու ընտանիքների մտերմությունը, որ ծիածանագույն էր ներկում մեր մանկական երեկոները մեկնումեկիս տանը կամ Թեժ լեռան ստորոտին: 

Երևի ամառային երեկո էր: Ես փորձում եմ մեկնվել ճահճոտ գծից անդին ու հասնել ուշքումիտքս  հափշտակած մանուշակագույն ծաղկին: Մերոնք չեն նկատում իմ համառ ու լուռ փորձերը: Մերուժանն առանց մի բառ ասելու անցնում է ճահճոտ սահմանը, հանգիստ քաղում ծաղիկն ու մեկնում ինձ: Ինքը՝ ցեխոտ, պատրաստ հանդիմանությունների ու... հպարտ իր ասպետությամբ, որ փորձում է թաքցնել՝ անողոքաբար մարելով պայծառ աչքերից դեպի շուրթերը սպրդող ժպիտը: 

Իմ թավշե հիշողություններից ամենահաճախակին ինձ հյուրընկալվողը:-)

3 comments:

Anonymous said...

Մերուժաննի կոնտակտները, խնդրում եմ :)

christina said...

Որ գտնեք, ինձ էլ ասեք:-)

Իրենք 80-ականներին տեղափոխվեցին Երևան, ու դրանից հետո չեմ տեսել իրեն, նույնիսկ երբ ես սկսեցի ապրել այնտեղ: Միայն մի քանի ցաքուցրիվ լուրերից, էն էլ որքանով հավաստի, չգիտեմ, իմացել եմ, որ հիմա սրտաբան է աշխատում Երևանի հիվանդանոցներից մեկում:

Aramazd said...

:) ծանոթ իրավիճակ էր :)