Wednesday, December 5, 2007

Գովք առ ռեստորան:-)

Երբեք չեմ հասկացել մարդկանց, ովքեր գնում են սրճարան կամ ռեստորան ու նախընտրում նստել առանձին սենյակներում: Այդ դեպքում ինչո՞ւ հաճախել հասարակական վայրեր...

Բայց չէի հասկանում նաև, թե ինչու եմ սիրում այդ աղմկոտ վայրերը: Իսկ երեկ, երբ վայելում էինք անուշաբույր թեյն ու անասելի համեղ թխվածքը, կարծես թե հասկացա, թե ինչն է ինձ պարբերաբար ձգում դեպի այդ վայրերը: Ես սիրում եմ սովորականից շատ բարությունը, որ խտանում է այդ սենյակներում: Այստեղ հավաքվում են ընկերներ, որ վաղուց չեն հանդիպել, զույգեր, որ սկսում կամ շարունակում են հայտնաբերել իրար, ընտանիքներ, որ հոգսերը թողնում են տանը, իսկ ծիծաղն ու ժպիտը բերում այստեղ: Այստեղ բոլորը փորձում են գեղեցիկ ու բարեկիրթ լինել: Չգիտեմ, ուտելիքն ու կուշտ փորն են մեզ այդպիսին դարձնում, թե այլ մի բան, բայց որ բարիանում ենք այնտեղ, որտեղ կան ուտելիք ու էլի մարդիկ, դա փաստ է...

4 comments:

Anonymous said...

Barianalu masin chgitem, bayts mardik irents LAV en zgum ayd mtnolortum. Vomants hamar ayd lav zgala artahaytvum e irents sovorakanits aveli bari kam qaghaqakirt linelov, urishneri hamar el` aveli anshnorhq u lpirsh linelov... (bayts de du aydpisi tegher ches hachaxum; ArtBridge-nerum el sovorabar arajin tarberakn e :)).

Anonymous said...

Eating, and not gobbling, food, and not millions, is the focus of One day… blog. Christina says restaurant and noisy public places are pleasant.

And I wholeheartedly agree :)
http://ditord.wordpress.com/2007/12/09/economy-society-the-week-in-the-armenian-blogosphere/

Ankakh_Hayastan said...

Da kakhvatz e khmbi qanakic. Yete shat mard ka apa arandzin senyak unenal@ knpasti nran vor urish hajakhordnerin chkhangaren, urishnern el irenc.

Isk mi qani hogi senyakum pakvelov, yete gahgtni baner chen anum ayntegh, mi qich tarorinak e.

christina said...

Համաձայն եմ:-) Ես երբեմն չեմ ուզում ներկա լինել ուրիշի ծննդյան ուրախ տոնակատարությանը, որ ուղեկցվում է էն մեխակների մասին երգով, որ չեմ հիշում ով է կատարում:-)