Monday, December 10, 2007

Սնդուկ

Երբեմն վազում ես օրից օր, շնչակտուր, առանց հետ նայելու, առաջ ես սուրում գլխապատառ ու նպատակասլաց: Երբեմն թիկն ես տալիս օրվանն ու որսում նախորդների պատառիկները: Դա էլ է օր, սնդուկ-օր, երբ բացում ես հինավուրց սնդուկն ու մեկիկ-մեկիկ հանում կյանքիդ կտորները, տալիս արևին: Հուշերդ շարվում են իրար կողքի, մի մասը` խունացած ու դեղնած, ուժասպառ ու անցավ, մի մասն էլ արևաշաղախ կյանքի ժանյակն են շարունակում հյուսել` նուրբ հպումներից, ինքնամոռաց երջանկությունից, անհատակ տխրությունից ու հուսահատ անզորությունից, տաք խոսքերից ու սառը լռությունից, կապտուկներից, որ հայտնվեցին սավառնելիս ու սողալիս, ծառի իմաստուն սոսափյունից ու ալիքների հոգեթով պարից, ձմռան բյուրեղյա պարզությունից ու ամառվա կրքոտ տապից:

Սնդուկին ենք պահ տվել մեր երազները, որ փշրեցինք, երազները, որ ապրեցինք. երազները, որ կծնվեն:

No comments: