Արևամուտն սկսում էր քողարկել քաղաքը: Հոգնել էր քաղաքը: Լռում էր քաղաքը: Հեռացել էին մարդիկ: Լքել էին հիշողությունները: Փոքրացող մոլորակն անգամ չէր տաքացնում քաղաքը, ուր քայլում էին ակնկոր մարդիկ, ուր վազում էին սոված ու տխուր շներ, ուր արևն անխնա բացահայտում էր բորոտության այլանդակ վերքերն ու բշտիկները՝ կիսաքանդ շինություններն ու երկու կիսականգուն շենքերի արանքում խցկված ծուռտիկ կրպակները:
Երկինք նայող չկար քաղաքում: Հայացքները բարձրանում էին մինչև կիսավեր պատերն ու մանկության վառ գույներից հաղթված, ցավից վնգստալով թափվում պատերի տակ՝ անշնչանալով ցնցոտիավոր շենքերի ու գլխիկոր քարերի սառնությունից:
Բարի եղեք, սպանեք քաղաքը, եթե այլևս չեք սիրում նրան:
No comments:
Post a Comment