Tuesday, December 14, 2010
Մռթնած Երևանյան կեսօր:
Tuesday, December 7, 2010
Monday, December 6, 2010
Վերագտնված երազ՝ Քամյու
Thursday, December 2, 2010
Պատմություններ էստեղից-էնտեղից
Monday, November 22, 2010
Վարդանլու
Wednesday, November 17, 2010
Ինչ են ասում հետազոտողներն օտար լեզվով կրթության կազմակերպման մասին
Friday, November 12, 2010
Երբեմն պետք ա գրել, գրելը չմոռանալու համար
Tuesday, November 9, 2010
Ռազմիկ Արոյան
Monday, November 8, 2010
Երգենք-պարենք-ուրախանանք
Friday, November 5, 2010
Առավոտ շուտ նոյեմբերյան Երևանում
Monday, November 1, 2010
Чужая среди своих
Monday, October 25, 2010
Արևոտ աշնանային երեկո
Saturday, October 23, 2010
Վայրի պոպոք
Thursday, October 14, 2010
Չգիտեմ ինչու...
Saturday, October 9, 2010
Virginia Woolf: Mrs. Dalloway
Wednesday, October 6, 2010
Մառախլապատ
Tuesday, October 5, 2010
DMB Squirm
100 տարի ոչ մի ռոք երգ ինձ սենց չէր «տարել» (սենց են չէ՞ ասում):-) Գործի վերջում միացրել եմ ու... ամեն ինչ ընկավ իր տեղը: Տենց էլ ա լինում:-)
Monday, October 4, 2010
Երևանյան femme fatale
Tuesday, September 28, 2010
Առավոտ
Saturday, September 25, 2010
Aldous Huxley: Brief Candles
Wednesday, August 25, 2010
Անհավատալի արկած մեր այգում
Tuesday, August 24, 2010
Philip Larkin: Jill
Thursday, August 19, 2010
Ոչ միայն դուռն ա փակ, պատուհաններն էլ հետը մեխված են էս երկրում
Ի՞նչ կարելի ա անել, ինչպե՞ս կարելի ա պայքարել էդ մարդկանց համար:
Wednesday, August 18, 2010
Henry James: Washington Square
Monday, August 16, 2010
Stories of ingenious crime and inspired detection in the adventures of Sherlock Holmes
Friday, August 13, 2010
Tuesday, August 10, 2010
Իսկականից շաշ-մաշ
Sunday, August 8, 2010
George Orwell: Coming Up for Air
Tuesday, August 3, 2010
Զատիկ
P.S. Սասեքսում արշավի ժամանակ մի մեծ զատիկ տեսա: Իտալուհի Մարիան ասաց, որ Իտալիայում եթե զատիկ տեսար, ուրեմն բախտը ժպտում է քեզ: Ժպիտից, ցանկացած ժպիտից, միշտ տաք է ու հաճելի:-)
Monday, July 26, 2010
The Prime of Miss Jean Brodie
Saturday, July 17, 2010
Խառը-մառը բաներ
"The Minister for Exam" - Brian Pattern
"The Fan and the Flower" - Cavvie Bartjanello
Friday, July 16, 2010
Stuff happens in London
Wednesday, July 14, 2010
Փուչիկ
Monday, July 12, 2010
Simone de Beauvoir "The Second Sex"
Saturday, July 10, 2010
Le vieil homme et l'enfant (անգլ. The Two of Us)
Thursday, July 8, 2010
Means and Ends
Որ ասում եմ զզվում եմ «բրենդերից»...
Monday, July 5, 2010
Բլոգերի, վատ սովորույթի ու Ժիժեկի մասին:-)
Wednesday, June 30, 2010
Վատ սովորույթ
Saturday, June 26, 2010
Դիմանկար
Thursday, June 24, 2010
Auld Reeki
Sunday, June 20, 2010
Kensington Gardens' Patchwork
Anthony Giddens: Modernity and Self-Identity
Tuesday, June 8, 2010
Հայոց լեզվի և գրականության միասնական թեստ 1
- Հայոց լեզու և գրականություն առարկաները միշտ սիրել եմ, բայց սերս դպրոցական պատերից դուրս չի եկել. երկու առարկայից էլ ինչ-որ սովորել եմ, սովորել եմ խորհրդային տարիների միջնակարգ դպրոցում: Հայ գրականությանը լավ ծանոթ չեմ: Կարդացել եմ դպրոցական առարկայական ցանկով նախատեսված գրեթե բոլոր վեպերն ու պատմվածքները, բայց շատ հազվադեպ եմ հուզվել այնքան, որ բացի պարտադիր գրականությունը այլ գործեր կարդամ: Հայկական դպրոցում կրթվելով՝ գրեթե հավասարաչափ ռուսերեն եմ կարդացել, իսկ համալսարանից սկսած՝ նաև անգլերեն: Միգուցե դա էր պատճառը, որ երբ սկսեցի շփվել այլ դպրոցներից իմ հասակակիցների հետ (սպորտային դահլիճում, հայոց պատմության մասնավոր դասընթացի ժամանակ, օլիմպիադաներին), նոր ծանոթներս միշտ զարմանում էին, երբ չէի տալիս 4-րդ, 11-րդ և 14-րդ դպրոցների անունները. Կիրովականի ռուսական դպրոցներն էին: Ինչևէ, որպես ամփոփում. այն ամենն ինչ հիշում եմ հայոց լեզվից 80-ականների վաղեմություն ունի:
Monday, June 7, 2010
Զբոսանք
88-ի ձմռանը մի օր եկավ Ալավերդի, որտեղ ձմեռային քառորդն էինք շարունակում: Դուրս եկանք միասին, քայլում էինք Դեբեդի ափով: Չեմ հիշում ինչ էինք խոսում, երևի ինչ-որ կարևոր բան: Կյանքն էդ օրը փոխեց իր հունը: Մեծացա, երբ տեսա հորս հոգնած աչքերը, հաստ, բանվորական «տուլուպն» ու կեղտոտ, ծանր սև կրկնակոշիկները...
Friday, May 21, 2010
Simone de Beauvoir: The Second Sex
Monday, May 17, 2010
Pizzica
Բայց պիցիկան:-) Ինչպես բոլոր ազգային պարերից, հողի հոտ ա գալիս: Ու ինչքան ներդաշնակ ա բնությանը. երբևէ տեսե՞լ եք աղավնիների «սիրահետումը»:-)) Էգը իր համար էս կողմ-էն կողմ ա գնում, արուն էլ պոչն ու թևերը բացած, ոգևորված, ղունղունելով մոտենում ա էգին ու սպասում, տեսնի, նա ինչպես կարձագանքի: Շատ նման են շարժումները:-)
Պատմությունն էր հետաքրքիր. ասում են, տարանտելլան ծիսական պար է եղել: Տարանտուլայի թունավոր խայթոցի արդյունքում մարդիկ սկսել են արագ-արագ, անկապ շարժումներ անել ու տարանտելլայով փորձել են մաքրել մարմինն այդ թույնից:
Sunday, May 16, 2010
Թաց կիրակի
Աչքերս բացեցի ու ... կապույտ, կանաչ, դեղին: Արև: Վերջապես: Հենց դիմացս պատուհանն է, ու գրեթե ամեն առավոտ արթնանում եմ մոխրագույն ու խամրած կանաչ գույներով: Իսկ երբ երկինքը կապույտ է, պարզվում է երկու ծառերից մեկը դեղնականաչավուն է, ոչ թե կանաչ: Դուրս եկա պարտեզ, այ քեզ բան, տաք է: Ուրախ-ուրախ մտա ամառային զգեստիս մեջ ու վազեցի դեպի կանգառ: Մինչև հանրակացարան հասնելը ամեն ինչ նորից գորշացավ: Բայց ջերմությունը դեռ դիմադրում էր: Մույնիսկ մինչև Hertford House: Մի ամբողջ կյանք կարելի է ապրել Լոնդոնի պատկերասրահներում: Ու ինչ տեսա՞: Չէ, չտեսա, Նահոմը կամաց շշնջաց. «Նվեր ունեմ քեզ համար»:
Ինչով է հայ, չգիտեմ, բայց որ գեղեցիկ է, գիտեմ: Օրիենտալիստներին ճշգրտությունը հազիվ թե շատ հուզելիս լիներ, հակառակ դեպքում եվրոպական հանդերձներով գեղեցկադեմ պարսկուհիներ չէին նկարի: Կամ էլ Լանդելը Միջին Արևելքում 19-րդ դարի երկրորդ կեսին էսպիսի հայուհիների ա հանդիպել, ո՞վ գիտի:-) Ես չկարողացա ոչ մի բան գտնել նկարի վերաբերյալ:
Հետո Նիկն ասաց, որ պարսկերենում սովորաբար խոսափում են հայհոյանքներից, որոնք վերաբերվում են մորն ու քրոջը: «Մենք մի հասկացություն ունենք, «նամուս», չեմ կարող թարգմանել, դա սրբություն է մեզ համար»: Հայ ազգային ավանդույթներ...
Saturday, May 15, 2010
Friday, May 14, 2010
Simone de Beauvoir: The Second Sex
"...Although she may feel the sexual urge as a personal need, since she seeks out the male when in heat, yet the sexual adventure is immediately experienced by her as an interior event and not as an outward relation to the world and to others.
"To maintain is to deny the scattering of instants, it is to establish continuity in their flow; to create is to strike out from temporal unity in general in irreducible, separate present. And it is true also that in the female it is the continuity of life that seeks accomplishment in spite of separation; while separation into new and individualized forces is incited by male initiative." (p.57)
Will be interesting to learn about the re-positioning of woman in the mid 20th century.
Thursday, May 13, 2010
Հոտաբույլ:-)
90-ականների վերջերն էր: Մի օր Ամերիկյան համալսարանի գրադարանում կարդում էի, երևի հոգնեցի, թե ինչ, անցա ամսագրերին: Անունն անգամ չեմ հիշում, ինչ ամսագիր էր, ինչի մասին էր, որովհետև ոչ մի բան էլ չկարդացի: Բացել, դրել եմ առջևս ու վայելում եմ դրանից եկող բուրմունքը: Որպեսզի չսովորեմ այդ բուրմունքին, սկսեցի թերթել, մինչև հասա մի գովազդի, որն այդ բուրմունքի պատճառն էր: Նկարում ոսկեգույն աշուն էր ու տերևներն էնպես էին բուրում , էլ չասելու, իսկ անկյունում գրված էր. Indian Summer/Priscilla Presley... 2000թ.-ին Բալթիմորում իմ առաջին ու անգնահատելի ձեռքերումն էր:-)
Ամռանը գյուղ գնալիս պապան միշտ մեեեեծ ձմերուկ էր առնում: Երեկոյան մթնշաղին գետի խշշոցի ու հարևան-բարեկամների միալար զրույցի ուղեկցությամբ բուրող ձմերուկի թարմությունից մինչև հիմա ներքուստ սարսռում եմ:
Պապան ու Էդգարն անձրևներից հետո գնում էին սունկի: Իսկ երեկոյան... սնկով ճաշի տաք բուրմունքը խոհանոցից սուսուփոս լցվում էր բոլոր սենյակներով մեկ, ու սպասումը, մինչև էդ սունկն եփվի, դառնում էր անտանելի:
«Կովածաղիկի» դեղին փունջը:-)
Երևի մի չորս տարի առաջ գործընկերոջս հետ սկսեցինք քայլել Սայաթ-Նովայով մեր գործընկերուհու համար, ծննդյան առթիվ, նվեր փնտրելու նպատակով: Մտանք «Բուրմունք»: Վաճառողուհին Արմենին հաճույքով փոխանցում էր օծանելիքների օրինակներով սպիտակ թղթիկները, Արմենն էլ կարծելով, թե ես դրանցից բան եմ հասկանում, փոխանցում էր ինձ: Մինչև կարծեմ ամենավերջինը, որից հետո այդ անուշահոտությունն աննահանջ տեղավորվեց ուղեղումս ու էլ բաց չթողեց: Մինչև ամսվա վերջ, երբ նրբագույն Infiniment-ից նույնիսկ իմ գլուխն էր պտտվում:-)
Մեր հին մեկսենյականոցի պատշգամբում գրապահարան ունեինք: Մի քիչ ավելի «բարետես» գրքերը վերևի դարակում էին, իսկ իմ սիրելի քրքրված, փոշով ու էջերի հնությամբ բուրողները՝ ներքևի: Մինչև հիմա հին գրքերի մոտով անցնելիս ոտքս կախ եմ գցում:
Բայց ամենաանուշն իհարկե բուրում են Նանուտն ու Հատուլիտը:-))))
Մայիսյան երեկոն Covent Garden-ում
Ինչպես երևի հիսունամյա այն հարավամերիկացին: Միայնակ կանգնել էր իր ալեհեր համերկրացու դիմաց, ով ճամպրուկներով շրջապատված, իրենց գյուղի երգն էր երգում: Ինքն էլ ձեռքերը գրպաններում, շուրթերը սեղմած հեկեկում էր:
Ամբոխի մեջ ծպրված լուռ հեկեկոցն ամպրոպի պես խլացնում է ...
Monday, May 10, 2010
Պարգևատրում
Մի խոսքով կես ժամ առաջ որոշեցի իջնել խոհանոց ու թեյ խմել՝ միգուցե անկողնու գայթակղությանն ավելի հեշտ դիմանայի այդպես: Պատմությունս անիմաստ երկարում է, բայց ինչպես մի քիչ առաջ ըմբոշխնում էի իմ անակնկալը, հիմա փորձում եմ ուղղակի հետաձգել պահը... Լավ, տանտերս թեյ շատ է սիրում: Աշխարհի բոլոր անկյուններից ինչ տեսակի թեյ ասես չունի ու Ճապոնիա մեկնելուց առաջ մեզ ժպտալով ասաց.
- Բոլոր բաց թեյերը կարող եք վերջացնել:
Ես էլ որպես խելոք կենվոր, տանտիրոջս խոսքը գետնով չեմ տալիս: Ամեն օր կանոնավոր վերջացնում եմ բաց տուփերը:
Բայց այսօր անորոշ հայացքս տուփերի վրա պտտվելիս կանգնեց արծաթագույն մի տուփի վրա ու առանց երկար-բարակ մտածելու որոշեցի ստուգել դա բացերի շարքին է կարգվում, թե ոնց: Պազվեց առաջինին: Ու երբ բացեցի, արծաթագույն տուփի մեջի ոսկեգույն թղթից բաժակիս մեջ ընկավ... մի մեծ կոծոծ: Չորացած դարչնագույն տերևների մի խուրձ, որոնց վրա հիասթափված տաք ջուր լցրեցի՝ «Դե, թեյ ա էլի, փորձենք» հուսահատ մտածմունքով, ու բարձրացա իմ սենյակ: Հարցազրույցից դեռ տաս րոպե ունեի մինչև ավարտելն ու որոշեցի վաղվան չգցել: Գրեցի, հետ ընկա աթոռիս թիկնակին ու հիշեցի թեյիս մասին...
Թեքվեցի դեպի բաժակն ու... բերանս բաց նայում եմ ներս... բաժակի հատակին մի մեեեծ հիասքանչ ծաղիկ ա... դարչնագույն սուր տերևները փռվել են բոլոր կողմերով, իսկ ներսի գունավոր ջրի մեջ լողում են վառ վարդագույն ծաղիկներ... թեթև, մուգ ու մի տեսակ թափանցիկ... իսկ թեյը ... բաժակի տակ մուգ ոսկեգույն է, վերևում՝ կանաչ...
Հրաշք...
Saturday, May 8, 2010
Մայիսի մեկ
Առավոտյան աթոռին ձեռքով, միլիմետրի ճշգրտությամբ կարված սև յուբկա կար...
Thursday, May 6, 2010
Անկապ
Ինձ ապշեցնում ա տիեզերքը մեր պուճուր ես-ի շուրջ պտտացնելու մեր մեծ կարողությունը:
Tuesday, May 4, 2010
Մ
«Չէ, ոչ մի հատուկ պատճառ չկար Լոնդոնն ընտրելու համար: Ես նույնիսկ ուզում էի Նահանգներ գնալ, բայց վիզա չտվեցին: Ես էլ ընկերուհուս հետ եկա Լոնդոն: 400 փաունդով: Լեզուն չգիտեի, չէ: Չգիտեի ինչ պիտի անեմ: Ուզում էի աշխատել: Երրորդ շաբաթը վերջանում էր, ոչ աշխատանք ունեի, ոչ փող: Ընկերուհիս տոմսը փոխեց, որ վերադառնա: Ես դեռ երկու օր ունեի: Ես հավատում եմ նշաններին: Ռուսական թերթում կարդացի, որ ինչ-որ շահում է լինելու: Գնացի, չորս մրցանակ կար, ավելի քան հարյուր մասնակից: Որոշեցի. եթե ինչ-որ բան շահեմ, մնում եմ: Շահեցի, երկրորդ մրցանակը՝ 16 փաունդ: Տուն եկա ու ասեցի «Դաշա, ես մնում եմ»: Ու մնացի: Երկու շաբաթ հետո աշխատանք գտա, սկսեցի կուրսերի գնալ: Ամեն ինչ լավ է»:
Հիմա աշխատում է Լոնդոնի ամենաբանուկ փաբերից մեկում (դե էստեղ «անբանուկ» փաբ գոյություն չունի, բայց դա էական չի:-), դիմել է մի քանի համալսարան տնտեսագիտություն սովորելու համար, առանց ինչ-որ մեկին խանգարելու մրջյունի նման վազվզում է, որ կրթաթոշակ գտնի ու ժպտում է. «Ես երբեք չեմ նյարդայնանում, գիտեմ, որ ամեն ինչ լավ կլինի: Ուղղակի հոգնել եմ մի քիչ»: Հոգնածության միակ վկաները աչքերի տակ կապույտ օղակներն են:
Ու հանկարծ.
Բայց մի քանի տարի հետո անպայման կբացեմ դպրոցը: 4-6 տարեկան երեխաների համար: Անգլիայում երիտասարդները դպրոցից հետո մի տարի ընդմիջում են վերցնում: Այդ մի տարում էլ կհրավիրեմ իրենց դպրոցում աշխատելու: Շատերն են ուզում Ռուսաստան գալ, բայց գումար չունեն: Ես իրենց մնալու տեղը կապահովեմ, կվճարեմ, ոչ շատ, իհարկե, բայց բավականաչափ, որպեսզի իրենց ծախսերը հոգան: Ու չնայած մասնավոր դպրոց է լինելու, ամեն տարի մի քանի երեխա կվերցնեմ մանկատնից»:
Ու ժպտում է՝ վստահ, համառ, անկոտրում:
Երազանքն այս փխրունությունը հավաքել է ժպտացող, թափանցիկ մարմնում ու թույլ տվել ուղիղ ու անվախ նայել կյանքին:
Monday, May 3, 2010
Կենսագրություն
Sunday, May 2, 2010
Anthony Giddens: Modernity and Self-Identity
Friday, April 30, 2010
Norwegien Wood
Տանտերս մի տոննա գիրք ունի տանը, մեծ մասամբ պատմության վերաբերյալ, որոնց մեջ խցկված վեպեր ու պատմվածքների ժողովածուներ կան: Մուրակամին պատահական ընտրություն էր՝ պայմանավորված պայուսակի մեջ տեղավորվելու չափանիշով: Ոչ մի բան չգիտեմ հեղինակի մասին, իսկ թերթերի գովազդներին մի տաս տարի ա արդեն չեմ հավատում, որովհետե տաս տարվա առաջին մի երկու տարում մի քանի ապուշ գիրք կարդացի դրանց պատճառով: Չէ, ապուշ չէ. անտաղանդ, միջակ, ձանձրալի, սենսացոին ու ոչինչ չասող:
Բայց հիմա կարդում եմ, ու ոչ մի բան էլ չեմ ուզում իմանալ հեղինակի մասին, որովհետև կարծես թե արդեն ահագին բան գիտեմ՝ վեպից, ու իմ դուրը գալիս ա: Տեղ-տեղ ավելին, քան դուրս գալիս ա: Ընթերցանության ընթացքը նման ա Բիթլզի այս երգը խազված ձայնապնակով լսելուն՝ մեղմ, գեղեցիկ, խորը, տխուր հնչյունները թափվում են դուրս, պարուրում քեզ, տանում իրենց հետ իրենց աշխարհը` անծանոթ, հեռու Կոբե, Շիբույա/Տոկիո, բայց մեկ էլ հանկարծ ասեղը դիպչում ա խազին ու ... ճռռռ: Ու էսպես շարունակ: Տեսարաններ, պատմություններ, պատկերներ կան, որոնք ուղղակի հրաշալի են՝ գեղեցիկ, դիպուկ.
He just happened to be the youngest son in a not-too-wealthy family who had grown up a little too serious for his own good. Making maps was the one small dream of his one small life. Who had the right to make fun of him for that?
I have a lot of patience for others than I have for myself, and I'm much better at bringing out the best in others than in myself. That's just the kind of person I am. I'm the scratchy stuff on the side of the matchbox. But that's fine with me. I don't mind at all. Better to be a first-class match box than a second-class match. (Ինքն իրեն նկարագրում է տաղանդավոր դաշնակահարուհին, ում կյանքը կտրուկ գլորվում է դեպի անդունդ, երբ ձախ ճկույթն անշարժանում է:)
Կերպարներն ամբողջական են, ուրույն դիմագծերով՝ վարպետորեն պատկերված: Վեպն ավելի ու ավելի հետաքրքիր է դառնում նկարագրության պարզության ու պատմությունների (որոնք միանգամայն առօրեական են, ապրվում են հենց քո կողքին) ոչ առօրեական ինտենսիվության հակասությունից:
Բայց խազեր կան.
Նկարագրությունը չի արտացոլում զգացմունքային փոթորիկը, որ ապրում ա Տորուն...
Ու կան պատկերներ ու պատմություններ, որոնք գրեթե բառացիորեն արտապատկերված են իմ կյանքից: Ես՝ Հայաստան, նրանք՝ Ճապոնիա:-)
Wednesday, April 28, 2010
Որ չմոռանամ
- Կոնսերվատորիայի ուսանողների համերգներ, սեմինարներ, նկարի պատմություն Ազգային պատկերասրահում,
- Նախաձեռնության անունը չեմ հիշում, բայց միտքը. գիրքը կարդացիր-վերջացրիր, թողնում ես ինչ-որ տեղ (սկզբի համար՝ համալսարան ու սրճարան), վրան փոքրիկ նոթ թողնելով՝ «Կարդա, փոխանցիր»: Կգողանան, կվաճառե՞ն: Միևնույնն ա գնողը կկարդա:-)
- Ակադեմիական դեբատներ Ազգային գրադարանում, ուսանողների, դասախոսների աշխատանքների (էսպիսի բաներ կա՞ն:-)) քննարկում,
- Ֆիլհարմոնիկի համերգային ծրագրերի ծանոթագրությունների տարածում նվագախմբի կայքում ու էլ. փոստով (կոնսերվատորիայում ուսանողների համար առաջադրանքի տեսքով:-)) Սեզոնային տոմսի մասին երևի չարժի դեռ խոսել, հմ, չգիտեմ:
- CAPLITS-ի նման կուրսեր համալսարանում: Սա ամենաբարդն ա երևի:
Tuesday, April 27, 2010
Unbelievable!
David Harvey: The Enigma of Capital
Monday, April 26, 2010
Դպրոցական
Friday, April 23, 2010
Thursday, April 22, 2010
The Information Age: Economy, Society and Culture (Vol. II): The Power of Identity
Wednesday, April 21, 2010
Մեկ-մեկ պատասխաններ գտնում եմ անսպասելի տեղերում
Thursday, April 15, 2010
Մացուև
Tuesday, April 13, 2010
Monday, April 12, 2010
Յորք
Still on Stonegate, Mickalgate and some other gates
Friday, April 9, 2010
Յորք: Street are gates, gates are bars and bars are pubs
Friday, April 2, 2010
Room 12, National Portrait Gallery
Thursday, April 1, 2010
Հենց էնպես
Wednesday, March 31, 2010
polymath
-յան
Tuesday, March 30, 2010
Structure, Agency and the Internal Conversation
Saturday, March 27, 2010
Մարտ
Friday, March 26, 2010
The Lion and the Unicorn: Socialism and the English Genuis
After all they (the British ruling class) belonged to a class with a certain tradition, they had been to public schools where the duty of dying for your country, if necessary, is laid down as the first and greatest of the Commandments. They had to feel themselves true patriots, even while they plundered their countrymen. Clearly there was only one escape for them - into stupidity. They could keep society in its existing shape only by being unable to grasp that any improvement was possible. Difficult though this was, they achieved it, largely by fixing their eyes on the past and refusing to notice the changes that were going on round them.
An empire with a Victorian past could have afforded a lapse into stupidity, but can we???
One thing that has always shown that the English ruling class are morally fairly sound, is that in time of war they are ready enough to get themselves killed. Several dukes, earls and what nots were killed in the recent campaign in Flanders. (p. 60)
Do we need another war to pronounce our elite morally bankrupt? Are we not in war enough right now? Warring with oneself is a deadlier war, isn't it? Orwell calls England a 'family with the wrong members in control'. Still a family... We seem to have had the wrong members (perhaps even the right ones) get astray far too away to remember what a family is and how it feels...