Wednesday, December 26, 2012

Ծնունդ

- Պապան հարևանից իմացել էր, որ տղային ուղարկել ա Ստեփանավան՝ տեխնիկում: Անասնաբույժ էր դառնալու: Ասեց, «Լավ բան ա», ու ինձ էլ ուղարկեց: 

- Դու ուզո՞ւմ էիր, պապ:

- Չէ: Ես ուզում էի համալսարան գնալ: Հնագիտություն էի ուզում ուսումնասիրել, չնայած լավ չգիտեի էլ էդ ինչ ա: Բայց որոշել էի, որ մինչև տասներորդ դասարան սովորելու եմ ու գնամ համալսարան: Երևան չէ, համալսարան:

Thursday, December 20, 2012

Ճաշակի մասին

... կամ դրա բացակայության մասին 

Մի հատ հանրահայտ դիսքլեյմերը խփեմ, նոր անցնեմ առաջ. «Ճաշակին ընկեր չկա»: Ճիշտ ա, բայց ինձ ընկեր պետք չի, ճաշակ ա պետք:-))))))) Չնայած հանրային ճաշակ դաստիարակելու համար անընկեր յոլա չես գնա....

Ես խնդիր ունեմ ինձ լավ զգալու հայաստանյան հանրության մեջ. ես սիրում եմ «շոյված աչքով» ընկալել իմ հանրությունը: Բայց այն չի շոյվում ու էնպես չի, էլի, որ ես ֆրիգիդ եմ;-) 

Wednesday, December 12, 2012

Տրանսպորտային մտորումներ

Շաբաթ օրը երթուղայինում ինչ-որ մեկը պատահաբար, անզգուշաբար ձեռքը դրեց դիմացի աթոռի թիկնակին ու փոոոոքր-ինչ դիպավ դիմացինի մազերին: Մինչ առաջինը ներողություն   կխնդրեր իր անզգուշության համար, դիմացի կինն աչքերն ոլորեց, քիթումռութ արեց ու... լուռ ու կատաղի արհամարհանքով գլուխը թեքեց դեպի պատուհանը: 

Երեկ ուշ երեկոյան կանգառում երկար ու ձիգ սպասումների ընթացքում մի քանի անգամ անծանոթ հայացքներ բռնացրեցի: Առաջին ու չգիտակցված արձագանքս կիտած հոնքերն էին: Հետո սկսեցի մտածել (այո, երբեմն պատահում է:-)).  ինչո՞ւ եմ միանգամից թաքնվում ու չարանում: Կարելի է, օրինակ, հպանցիկ ժպտալ: Ոչ ոք ոչինչ չի արել քեզ՝ լավ կամ վատ: Ուղղակի նայում է: Ինչո՞ւ թշնամանքն ավելի «բնական» է, քան ... հայերենում  անգամ էդ բառը չունենք՝ friendliness, միգուցե՝ բարյացկամությո՞ւն: Լավ բառ ա, իմ դուրն եկավ: Նույնը չի, բայց շատ լավ բառ ա՝ բարի կամեցող:

Մեզ մոտ անծանոթն ու քիչ ծանոթը կա՛մ միանգամից թշնամի է, կա՛մ բարեկամ, ընկեր:-)))   Միչնդեռ կա հետաքրքիր ու համարժեք մի ուրիշ տարբերակ՝ կարելի է ուղղակի բարին կամենալ ու սպասել: Երկրորդ արձագանքից հետո միայն որոշել դիմացինն ընկեր է, թե թշնամի:

Հա, հասկանում եմ, չարչրկված գոյատևման խնդիր, բան, հայկական վախվորած ու «Մի՛շտ պատրաստ (վատին)» գենետիկա... իսկ անծանոթը հավանական վտանգ է հենց անծանոթ լինելու հանգամանքով, բայց մի բան հարցնեմ, էլի. մարդուն ուղեղն ինչո՞ւ է տրված (բայց ինչ շատ եմ հարցնում նույն բանը:-))): Հանձինս լիքը ուրիշ գործառույթների՝ նաև որպեսզի «երբեմս-երբեմս» կառավարի ինքն իրեն՝ իրեն ցանկալի ուղղությամբ, չէ՞: Բայց երբ ցանկալին սովորականից ավելի ջանք է պահանջում, սովորականը դառնում է «սաղ աշխարհն էլ էդպես ա անում» համընթաց ու համասփյուռ ցանկություն...

Մի կողմից անկեղծ ենք, քանի որ բնական արձագանք ունենք շրջապատին, մյուս կողմից՝ քաղաքակիրթ չենք:-)))

Thursday, December 6, 2012

Բախի մասին

Համալսարանում ճանաչեցի իմ կյանքում ամենամեծ ու խորը ու երկար ու անդառնալի հետք թողած մարդուն՝ անգլերենի դասախոսիս: Անցա երկրպագությունից մինչև հուսահատություն կեղտոտ ճանապարհով, սևուսպիտակ բարու ու չարի, հետևաբար՝ սիրո ու չսիրո սանդուղքով վազվզեցի վերև ու ներքև, ու իմ ընկալումների հորձանուտում խարսխեցի մի տեղ, որտեղ ինքը փորձում էր ինձ ուղղորդել մի քանի տարի շարունակ: Հիմա էլ չգիտեմ ինչ է նշանակում տրանսենդենտալ, բայց գիտեմ ինչ համուհոտ ունի, ինչ մարմնավորում ունի այն իմ կավե մարմնում՝ էսպիսի

Երաժշտությունից ես դառնում եմ շարժում: Մի քանի հավերժական րոպեների պերպետում մոբիլե: 

Աշուն ա: Իմ կյանքում: