Վաաաաայ, երեկ տուն էի գնում, մեկ էլ...: Դե հա, երբմեն էդ էլ եմ անում, մանավանդ որ 30 համարի ավտոբուսում տեղ ա լինում:-) Էն էլ ինչ մեծ հաճույքով եմ անում:-)
Բայց կարևորն էդ չէ, կարևորն էն պահն ա, երբ Օպերայի կանգառում ավտոբուսի դուռը բացվում ա ու ներս ա մտնում նա...
Ձեզ երևի մի տաս անգամ (խոսքն իհարկե, գոնե մի 30 տարի ապրած պիտի լինեք, որ էս թվին մոտենաք/ հաջողվել ա գեղեցկությունից ծնոտներդ կախ գցել ու գոնե մի վայրկյան շունչներդ պահած, ակնապիշ ըմբռնել, ըմբոշխնել էս աշխարհքիս համար անհավանական գեղեցկությունը: Եթե շաաաատ բախտավոր աստղի տակ հաջողացրած լինեք ծնվել, էդ տաս անգամներից մեկը գոնե պետք է որ մարդ արարած եղած լինի:
Չէ՞...
Ես ոնց որ թե ոչ միայն բախտավոր աստղի, այլև աստղաբույլի տակ եմ ծնվել, որովհետև երեկ ես տեսա էն, ինչ գրեթե անհնար ա լինում. կատարյալ տգեղություն: Էնպիսի մի կատարելություն էր, որ ոչ թե մի վայրկյան, այլ երևի մի 30 /չէ հա, տաիշաաբելյարություն չեմ անում. զուտ պատահականություն էր/, շունչս պահած, ակնապիշ փորձում էի ըմբռնել, ըմբոշխնել աշխարհքիս համար անհավանական այդ գոն՝ գեղեցկության իսպառ բացակայությունը:
Օրինակ՝ տատիկին կերած գայլին դուք երբևէ հստակ, նյութական պատկերացրե՞լ եք: Չէէէէէ, էդ մենակ Բոսխին կհաջողվեր երևի:-) Դե քանի որ ես Բոսխ չեմ, աստված ինձ խնայեց ու դեմս դրեց մեեեեեծ ականջներով, մեեեեեեեծ քթով, մեեեեեեեծ բերանով, մեեեեծ ատամներով, մեեեեեեծ տատիկ-գայլին, ով էնքան ներդաշնակ էր, որ շունչս կտրվեց...
No comments:
Post a Comment